Η ιστορία της ζωής του άρχισε το 1974 στην Κοκκινιά του Πειραιά, εκεί όπου γεννήθηκε και έζησε σχεδόν όλα του τα χρόνια. Παιδί οικογένειας με πολλά οικονομικά προβλήματα και πλούσια εμπειρία σε περιστατικά ενδο-οικογενειακής βίας, που ασκούσε ο πατέρας του προς τη μητέρα του, τον ίδιο και τον αδερφό του. Έμεινε ορφανός το 1986, όταν ο πατέρας του πέθανε αφήνοντας για κληρονομιά μόνο χρέη. Διέκοψε το σχολείο, αφού έλαβε μόνο στοιχειώδη μόρφωση και ήδη από μικρός εργαζόταν σε ιδιωτική εταιρεία.

Σε ηλικία 16 ετών έρχεται για πρώτη φοράσε επαφή με το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης. Συλλαμβάνεται, δικάζεται και καταδικάζεται για αποπλάνηση ανήλικης και στη συνέχεια γνωρίζει από κοντά το σωφρονιστικό σύστημα των ανηλίκων για διάστημα 6 μηνών. Διάστημα σχετικά μικρό, αλλά ικανό να αλλάξει την προσωπικότητα και την κοσμοθεωρία ενός νέου, όπως άλλωστε επιβεβαιώνεται από πλήθος ερευνητικών πορισμάτων ανηλίκων παραβατών.

Η μητέρα του εργάζεται συστηματικά σε κακόφημα μπαρ, ο Δαγλής κάποια στιγμή το μαθαίνει από τρίτους, σπεύδει επί τόπου, ο ίδιος μάλιστα αργότερα υποστήριξε ότι την είδε με τα μάτια του να έρχεται σε σεξουαλική επαφή με κάποιον άντρα και εκείνη ακριβώς τη στιγμή στη θέση της καλής σχέσης μητέρας – γιου, γεννιέται ένα άσβεστο μίσος τόσο προς τη μητέρα του όσο και προς το γυναικείο φύλο γενικότερα, που θα τον κατατρέχει σε όλη του τη μετέπειτα ζωή.

Η ερωτική σχέση που διατηρούσε επί ένα χρόνο με μια κοπέλα ανήκει πια στο παρελθόν, αφού όπως ομολόγησε ο ίδιος έπειτα από χρόνια προσπάθησε να την στραγγαλίσει, αλλά υπαναχώρησε την τελευταία στιγμή. Από το σημείο αυτό οι σεξουαλικές του προτιμήσεις κατευθύνονται πλέον κυρίως προς το πεδίο του αγοραίου έρωτα.

Τον Οκτώβρη του 1992, σε ηλικία 18 ετών κλέβει ένα αυτοκίνητο και κατευθύνεται σε μια «πιάτσα γυναικών» στο Κολωνάκι. Στη Σέκερη διαλέγει μια κοπέλα γύρω στα 35, συμφωνούν στο τίμημα και κατευθύνονται στον Καρέα, όπου, όπως ομολόγησε ο ίδιος, τη στραγγάλισε! Αμέσως μετά τη δολοφονία επιστρέφει στο σπίτι του, παίρνει σιδηροπρίονο, μαχαίρι και σακούλες σκουπιδιών και τεμαχίζει το κορμί της κοπέλας σε περισσότερα από 30 κομμάτια.

Αξίζει στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι ενδεχομένως να μπορούσε η δράση του Δαγλήνα συνδεθεί με το έγκλημα του Δημήτρη Φραντζή (για περισσότερες λεπτομέρειες παραπέμπουμε στο τεύχος υπ. αρ. 6), τον οποίο γνώρισε μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης πέντε χρόνια νωρίτερα, δηλ. το 1987, ευρισκόμενος ο ίδιος σε ηλικία 13 ετών. Το modus operandi, βέβαια, διαφέρει θεαματικά ως προς το μέγεθος της αγριότητας και της σεξουαλικής διαστροφής, καθώς ο Δαγλής γδέρνει το πτώμα, κόβει τις θηλές και τα γεννητικά όργανα και αφαιρεί βίαια την καρδιά, τους πνεύμονες και τα σπλάχνα του θύματος.Εναποθέτει, όπως κι ο Φραντζής,τις σακούλες σε διάφορα μέρη του κέντρου της Αθήνας και το κεφάλι το πετά στο ποτάμι του Κηφισού. Μερικά μέλη της κοπέλας τα βρήκε η αστυνομία λίγες μέρες αργότερα, αλλά ο δράστης παρέμεινε ασύλληπτος για χρόνια.

Αργότερα, το Νοέμβριο του ίδιου έτους κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και μέχρι το Σεπτέμβρη του 1995 δεν παρουσιάζει παραβατική συμπεριφορά. Από το Σεπτέμβρη όμως μέχρι και τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους τα θύματά του ανέρχονται σε διψήφιο αριθμό, διαπράττοντας 8 απόπειρες ανθρωποκτονίας και 2 τετελεσμένες ανθρωποκτονίες.
Το περιβόητο φορτηγάκι
Ειδικότερα:
Αρχές του φθινοπώρου κινείται στην οδό Ευρυπίδουοδηγώντας ένα λευκό κλειστό φορτηγάκι Volkswagen, στου οποίου την καρότσα έχει τοποθετήσει ένα κρεβάτι για ευνόητους λόγους κι αναζητά στην πιάτσα των ιερόδουλων την παρέα που θα διαλέξει. Η ανυποψίαστη κοπέλα που επιλέγει, αφού προσέφερε τις υπηρεσίες της, δέχεται επίθεση με μαχαίρι κι αναγκάζεται να του παραδώσει το ποσό των 11.000 δρχ. που είχε μαζέψει από τις εισπράξεις της νύχτας.

Λίγες μέρες αργότερα, το λευκό φορτηγάκι με αριθμό κυκλοφορίας ΧΑ 3140σταματά στη διασταύρωση Σόλωνος – Λυκαβηττού κι επιβιβάζεται σε αυτό μια ιερόδουλος γύρω στα τριάντα. Ο Δαγλής σταθμεύει λίγο παρακάτω σε πάρκινγκ της Χαριλάου Τρικούπη και εντός μερικών λεπτών αποπειράται να την πνίξει χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι σχοινί. Η κοπέλα καταφέρνει να διαφύγει, έστω και ελαφρύτερη κατά 10.000 δρχ.
Την επόμενη φορά η σκηνή επαναλαμβάνεται,το δρομολόγιο τροποποιείται ελαφρώς (από Σόλωνος προς Μοναστηράκι) κι η τυχαία κοπέλα γλιτώνει το στραγγαλισμό χάρη στη στιγμιαία σεξουαλική ικανοποίηση του Δαγλή, που τον έκανε να χαλαρώσει το σχοινί που κρατούσε δεμένο στο λαιμό της. Η τσάντα της δεν είχε χρήματα κι έτσι κατάφερενα διαφύγει χωρίς άλλες απώλειες.

Αργότερα, δραστηριοποιείται στη Λεωφόρο Ποσειδώνοςκι αφού διαλέγει σύντροφο, οδηγεί το λευκό φορτηγάκι στο πάρκινγκ του Σταδίου "Ειρήνης και Φιλίας". Η κοπέλα γίνεται θύμα ληστείας και απόπειρας ανθρωποκτονίας, (πιο συγκεκριμένα στραγγαλισμού), χάνει 49.000 δρχ και κερδίζει τη ζωή της.
Ακριβώς η ίδια διαδικασία ακολουθείται ξανά στην οδό Σόλωνοςστα τέλη Σεπτεμβρίου, αλλά αυτή τη φορά το κέρδος του Δαγκλή φτάνει τις 100.000 δρχ.
Επιστρέφει αρχές Οκτωβρίου στα λημέρια τού Ειρήνης και Φιλίαςκαι προσπαθεί να στραγγαλίσει μια ακόμα ιερόδουλο, τελικά την αφήνει να ξεφύγει, αλλά πριν συμβεί αυτό της αφαιρεί 10.000 δρχ.

Επόμενο συμβάν ξανά στη Σόλωνος, όπου αποπειράθηκε να διαπράξει ληστεία, χωρίς να καταφέρει να αποσπάσει χρήματα από μια κοπέλα που έκανε πιάτσα σε εκείνη την περιοχή και τέλος, στα μέσα Οκτωβρίου επανέρχεται στην Ποσειδώνος και διαπράττει σε βάρος της ληστεία και απόπειρα ανθρωποκτονίας.

Λογικά θα πρέπει να αποκλειστεί η πιθανότηταόλες οι οκτώ γυναίκες να κατάφεραν να ξεφύγουν υπερνικώντας την - έτσι κι αλλιώς - υπέρτερη σωματική του δύναμη, ευρισκόμενες μάλιστα στο μικρό και κλειστό χώρο της καρότσας του αυτοκινήτου.

Ενδεχομένως, όλη αυτή την περίοδο ο Δαγλής να δοκίμαζε τις δυνατότητές τουκαι τη διαβάθμιση των συναισθημάτων που κλιμακωτά βίωνε κατά την τέλεση των πράξεών του. Ίσως πάλι να ήταν αποφασισμένος να παρουσιάσει ανθρωποκτόνο δράση, όπως είχε πράξει το ’92, όμως οι ανασταλτικοί μηχανισμοί του να μην του επέτρεπαν να ολοκληρώσει τα εγκλήματά του.Δυστυχώς, όμως, όχι για πολύ ακόμα. Η νύχτα της 28ης Οκτωβρίου 1995 ο Δαγλής πέρασε τη λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει την απόπειρα από την ολοκλήρωση του εγκλήματος της ανθρωποκτονίας.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα κατέβηκε με το αυτοκίνητο την οδό Σόλωνος,διάλεξε μια 30χρονη κοπέλα, συμφώνησαν στην τιμή και την οδήγησε σε πάρκινγκ της Χαριλάου Τρικούπη. Κατά τη συνεύρεση τη στραγγάλισε με τα ίδια του τα χέρια, δίχως να χρησιμοποιήσει σκοινί αυτή τη φορά. Κατόπιν, κινήθηκε προς το Σχηματάρι μέσω της εθνικής οδού και σταμάτησε σε ερημική περιοχή, όπου μ΄ ένα μαχαίρι έσχισε την κοιλιά και ξερίζωσε με μανία τα σπλάχνα της κοπέλας με σιδηροπρίονο, τεμάχισε το πτώμα και τοποθέτησε τα κομμάτια σε σακούλες. Ακολούθησε το μακάβριο τελετουργικό του πιστά, ακριβώς όπως την πρώτη φορά. Κατά τη διάρκεια του διαμελισμού, τού γυάλισε στο μάτι ένας χειροποίητος σταυρός που φορούσε το θύμα στο λαιμό, τον τράβηξε και τον κράτησε για ενθύμιο. Ύστερα οδήγησε προς τη Λαμία και μόλις προσέγγισε τη θαλάσσια περιοχή, ξεφορτώθηκε τόσο τις σακούλες με τα μέλη, όσο και τα σύνεργά του, πετώντας τα στο βυθό.
Ο Δαγλής κατά την προσαγωγή του

Δεν πέρασαν δύο μήνες, όταν ξημερώνοντας Χριστούγενναπέρασε από πιάτσα ιερόδουλων στον Κηφισσό, ακολούθησε τη σχετική διαδικασία επιλογής και συμφωνίας και οδήγησε την ιερόδουλο με το ειδικά διαμορφωμένο αυτοκίνητό του στην οδό Ορφέως. Κατά τη συνεύρεση είχε περασμένο στο λαιμό της ένα σχοινί, όπως συνήθιζε και άλλες φορές κι όταν, (όπως υποστήριξε αργότερα ο ίδιος), εκείνη τον ειρωνεύτηκε για τα ανδρικά προσόντα του, βγήκε εκτός εαυτού και έσφιξε δυνατά το σκοινί που κρατούσε με σκοπό να τη στραγγαλίσει. Η κοπέλα αντέδρασε, ψέκασε το πρόσωπό του με ένα σπρέυ, που είχε στην τσάντα της και προσπάθησε να αμυνθεί χρησιμοποιώντας ένα μαχαίρι, που επίσης έφερε μαζί της. Δεν τα κατάφερε, όμως και ο Δαγλής επιβλήθηκε, την έπνιξε με το σχοινί και πέταξε το πτώμα της λίγο παρακάτω.

Ήδη η δράση του Δαγλή είχε γίνει το πρώτο θέμα στον τύπο,όπου καθημερινά δημοσιεύονταν πρωτοσέλιδα για τον«δράκο με το πριόνι» και ειδικά στα στέκια των ιερόδουλων είχε απλωθεί τρόμος. Δεδομένου ότι είχε ήδη αποπειραθεί να αφαιρέσει τη ζωή κι άλλων γυναικών χωρίς τελικά να τα καταφέρει, οι διωκτικές αρχές είχαν στα χέρια τους τις πλέον ακριβείς περιγραφές του και, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, δεν τις άφησαν αναξιοποίητες. Ο Δαγλής συνελήφθη περίπου ένα μήνα αργότερα κι ενώ ήδη βρισκόταν υπό 24ωρη παρακολούθηση έξω από το σπίτι του.Στο λευκό φορτηγάκιβρέθηκαν τόσο ο χειροποίητος σταυρός που είχε αφαιρέσει από τη δεύτερη δολοφονημένη από αυτόν κοπέλα, όσο και το σπρέυ που είχε χρησιμοποιήσει η τρίτη…

Στην ασφάλεια ομολόγησε τις πράξεις του και σύμφωνα με τον Αστυνομικό Διευθυντή υποστράτηγο Χρήστο Κεραμιδά υποστήριξε χαρακτηριστικά: «Τα χέρια μου γλιστρούσαν σιγά - σιγά προς το λαιμό των γυναικών,τις έσφιγγα χωρίς να ξέρω τι κάνω». Κατά τη διάρκεια της προδικασίας μίλησε περισσότερο:«Όταν τύχαινε να ακούσω στην τηλεόραση κάτι για τα πτώματα που βρέθηκαν, το 
άκουγα σαν είδηση που δεν με αφορούσε. Πολλές φορές στο πρόσωπο της γυναίκας που στραγγάλιζα έβλεπα τη μάνα μου. Τη μητέρα μου την αγαπούσα, όμως ποτέ δεν της συγχώρεσα που δούλευε σε ύποπτα μπαρ και σε δουλειές που δεν ήταν ηθικές. Όταν την είχα δει να κάνει έρωτα μ’ έναν άντρα, μου ‘ρθε να την πνίξω, αλλά έφυγα χωρίς να πω κουβέντα. Την ώρα που σκότωνα τις ιερόδουλες νόμιζα ότι σκότωνα τη μητέρα μου».

Η προδικασία ολοκληρώθηκε έπειτα από δύο χρόνιακαι έφτασε η ώρα της δίκης, η οποία ξεκίνησε στις 15 Ιανουαρίου 1997 στο Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο Αθήνας. Τα προβλήματα, βέβαια, δεν έλειψαν, καθώς ήδη την πρώτη ημέρα ο Αντ. Δαγλής αυτοτραυματίστηκε στο πόδι και του τοποθετήθηκαν 122 ράμματα, ενώ παρέμεινε μια μέρα στο νοσοκομείο. Από τα πολλά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, αξίζει να σημειωθεί ότι μόνο μία από τις κοπέλες που είχαν πέσει θύματα επίθεσης παρουσιάστηκε και κατέθεσε.

Η βασική υπερασπιστική γραμμή του συνηγόρου του εστίασε και βασίστηκε κατά κύριο λόγο στον ισχυρισμό περί ψυχολογικών προβλημάτων του Δαγλή.Ο ίδιος είπε πολλές φορές ότι άκουγε φωνέςπου προέρχονταν μέσα απ’ το κεφάλι του, ότι δεν ήξερε τι έκανε, ότι θόλωνε το μυαλό του.

Ο ψυχίατρος Χρ. Βούρδας, κατέθεσε ως πραγματογνώμονας στη δίκη:«Ο Δαγλής μού είπε για τρεις ανθρωποκτονίες. Απαντούσε ευθέως και ήταν συνεργάσιμος. Υποστήριζε ότι όλα ήταν συνέπεια ψυχικής νόσου και ζητούσε να τον βοηθήσουμε. Πρόκειται για μια σεξουαλική διαστροφή και από νομική άποψη οι σεξουαλικές διαστροφές δεν υπάγονται στις νοσηρές διαταραχές των πνευματικών λειτουργιών. Δεν έχει το ακαταλόγιστο. Θα περίμενε κανείς μια εμφανή συντριβή από έναν άντρα που ‘χει κάνει τόσα εγκλήματα. Όταν όμως τον εξέτασα, δεν τον είδα ιδιαίτερα συντετριμμένο».
Στην απολογία του ο ίδιος ο Δαγλής υποστήριξε.«Κάναμε κάποια λάθη. Το ‘χω μετανιώσει και ζητώ επιείκεια. Πήγαινα κανονικά μαζί τους για μια σεξουαλική επαφή και γινόταν το αντίθετο. Ίσως αυτό που είχα δει, τη μητέρα μου με κάποιον…Δεν θυμάμαι πώς έφτανα μέχρι εκεί. Εκείνες τις στιγμές ήμουν εκτός εαυτού. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι ένιωθα. Τα πτώματα τα τεμάχισα μάλλον από μίσος. Φοβόμουν μήπως με συλλάβουν. Συνεχίζω να τις μισώ.Δεν ξέρω γιατί.Άκουγα φωνές, πάντα είχα αυτή την επιθετικότητα. Είναι θολό το μυαλό μου. Δεν μπορώ να σας πω πώς νιώθω που με βαρύνουν αυτές οι κατηγορίες».
Ο εισαγγελέας στην αγόρευσή του υποστήριξε πως πρόκειταιγια πρωτοφανή υπόθεση, σπάνια ακόμα και σε παγκόσμια κλίμακα, κυρίως για την αγριότητά της.«Ούτε η πιο τολμηρή φαντασίαδεν θα συλλάμβανε τέτοιο σενάριο», είπε χαρακτηριστικά και μεταξύ άλλων θέλησε να υπογραμμίσει ιδιαίτερα την απουσία των θυμάτων από την ακροαματική διαδικασία: «Πλην μιας κοπέλας, από τα θύματα, που ήρθε στο δικαστήριο και αυτό την τιμά, δεν βρέθηκε καμιά άλλη να έρθει να καταθέσει. Δεν ήρθαν ούτε οι συγγενείς των νεκρών. Kι αναρωτιέται κανείς. Tόσο πολύ υποβαθμίστηκε η ανθρώπινη ζωή; Tόσο πολύ ξέφτισε; Φοβούνται και δεν ήρθαν;Ουαί κι αλίμονο τότε στην κοινωνία μας. Φοβούνται, όμως, οι κοπέλες, ίσως λόγω της εργασίας τους, ότι θα εκτεθούν. Νιώθουν παραγκωνισμένες. Και δίνεται βήμα περισσότερο στο δράστη παρά στο θύμα. Ξεχνάμε να δούμε κατάματα τις κατεστραμμένες ζωές των θυμάτων. Μιλώ για τη φιλοσοφία μας στη ζωή. Αν αυτή δεν αλλάξει, κανείς δεν θα ΄ρχεται να καταθέσει. Kι αν έρχονται, θα νιώθουν φεύγοντας σαν θύτες κι όχι σαν θύματα».

Τελικά, το Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο στις 23 Ιανουαρίου 1997 έκρινε ένοχο τον κατηγορούμενο για τη διάπραξη τριών ανθρωποκτονιών, οκτώ απόπειρων ανθρωποκτονιών, δέκα ληστειών, ενός βιασμού, δύο απόπειρων ληστειών, παράνομη οπλοφορία, οπλοχρησία, και για προσβολή μνήμης τεθνεώτος και απαγγέλθηκε συνολική ποινή δεκατρείς φορές ισόβια κάθειρξη και 25 χρόνια πρόσκαιρη κάθειρξη.

Ο επίλογος της ιστορίας του Αντώνη Δαγλή γράφτηκε έξι μήνες μετά την ολοκλήρωση της δίκης. Στις 2 Αυγούστου 1997 αυτοκτόνησε (συγχρόνως μάλιστα με τον συγκρατούμενό του Γ. Μακρίδη) επιλέγοντας και για τον ίδιο του τον εαυτό έναν τρόπο θανάτου παραπλήσιο με εκείνον που σκόρπισε. Ασφυξία. Απλά αυτή τη φορά το σκοινί δεν το κρατούσε εκείνος, αλλά το είχε περάσει ψηλά στα κάγκελα του κελιού του.

Σύμφωνα με τον καθηγητή εγκληματολογίας Ν. Κουράκη, εγκλήματα όπως αυτά που διέπραξε ο Αντ. Δαγλής«σχετίζονται με ένα πάθος εκδίκησης κατά της κοινωνίας γενικά, για όλες τις τραυματικές εμπειρίες και τα προβλήματα που ο δράστης είχε αρχίσει να βιώνει ήδη από την παιδική του ηλικία (κακοποιήσεις, ξυλοδαρμοί, σωματικές αδυναμίες ή σεξουαλική ανικανότητα). Βέβαια, τα εγκλήματά τους τα διαπράττουν εν ψυχρώ και χωρίς πάθος και τύψεις. Πολύ συχνά εμφανίζονται αυτοκτονικές τάσεις, ιδίως μάλιστα όταν κρατούμενοι πλέον στη φυλακή αντιλαμβάνονται ότι η συσσωρευμένη βία που εμπερικλείουν μέσα τους δεν μπορεί να εκτονωθεί με κατεύθυνση τους άλλους». 

Κατά τον καθηγητή Εγκληματολογίας Γ. Πανούση, «οι βασικές ιδιαιτερότητες των εγκλημάτων του συνίστανται στο ότι ζούσε μεταξύ μας και δεν τον αναγνωρίζαμε ως επικίνδυνο, ότι ήταν πολύ νέος για να έχει σωρεύσει τόσο μίσος, ότι στρεφόταν κυρίως κατά γυναικών ιερόδουλων, ότι τεμάχιζε τα πτώματα, κλπ. Δεν υπάρχουν αιτίες, ούτε αιτιολογίες. Πιστεύω ότι τέτοιες πράξεις οριοθετούν την επιστημονική πρόοδο, καθώς δεν μπορεί να μπει στη ζώνη του λυκόφωτος».

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο ψυχίατρος Μ. Μυλωνάκης, σύμφωνα με τον οποίο «η αυτοεξόντωση προϋποθέτει την αντικειμενική ή την υποκειμενική ανατροπή των συνθηκών ισορροπίας του αυτόχειρα. Οι αυτοκτονίες των φυλακισμένων ψυχανώμαλων δεν εξαιρούνται από τον κανόνα. Είναι προφανές ότι η εγκληματική δραστηριότητα τους εξασφάλιζε άρρωστη μεν, αναμφισβήτητη δε, ικανοποίηση. Η σύλληψη επέφερε τη διακοπή της και η φυλάκιση πρόσθεσε τη στέρηση της ελευθερίας, τη συμβίωση σε ένα περιβάλλον στο οποίο εκείνοι ειδικά δεν έχουν την αναγνώριση, αλλά την περιφρόνηση. Οι νέες αυτές συνθήκες συνιστούν ασφυξία. Οι προσωπικοί αμυντικοί μηχανισμοί τους κάποτε εξαντλούνται. Ανοίγει ο δρόμος στην κατάθλιψη. Η απόσταση της κατάθλιψης από την αυτοκτονία είναι μικρή».

Περιπτώσεις σαν αυτή του Αντώνη Δαγλή είναι σπάνιες στον ελληνικό χώρο και δεν έχει παρατηρηθεί παρόμοια εγκληματική δραστηριότητα κατά τα τελευταία δεκατρία έτη. Η ιδιαιτερότητα του Δαγλή έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι τα εγκλήματά του μπορούν να χαρακτηριστούν σωρευτικά σεξουαλικά και αφηρημένου μίσους, ιδιαίτερης σκληρότητας και με επαναλαμβανόμενο modus operandi σε δύο εκ των τριών ανθρωποκτονιών. Πρόκειται για έναν ακραίο συνδυασμό που σίγουρα κανείς δεν θέλει να εμφανιστεί ξανά στο προσκήνιο των εγκληματ(ολογ)ικών χρονικών.

Λόγω του ιλιγγιώδους ρυθμού ανόδου του πληθωρισμού, τέτοιο ποσό ήταν… μικρό. Το πολύ πολύ να αγόραζε κανείς μιάμιση οκά ψωμί ή ένα αβγό!

Στο βιβλίο του Θεόδωρου Μιχ.Τσερπέ« ΤΟ ΑΓΙΟ ΧΑΙΔΑΡΙ» διαβάζουμε:

«Η αγοραστική αξία της δραχμής και οι τιμές ήταν για να κλαις τότε και να γελάς σήμερα διαβάζοντάς τες. Δυο αυγά που τον Απρίλιο του 1941 είχαν 3 δραχμές, τον Οκτώβρη του 1944 είχαν φτάσει, αν βέβαια τα εύρισκες, 700.000.000.000 (εφτακόσια δις, όπως έλεγαν τότε….

Μια οκά ψάρια που είχαν 40 δραχμές προπολεμικά στην οκά έφτασαν να έχουν 5.000.000.000.000 (πέντε τρις), μια οκά κρέας που είχε 55 δρχ. το κιλό έφτασε τα 7.000.000.000.000 (εφτά τρεις) και ίσως από άλογο, ένα κουτί σπίρτα έφτασε τα 500.000.000.000, μια οκά λάχανο 600.000.000.000, μια χρυσή λίρα που είχε 1.000 δραχμές προπολεμικά έφτασε 180.000.000.000.000 (180 τρεις) τον Οκτώβρη του 1944.

Επί πλέον για να φτιάξεις ένα ζευγάρι παπούτσια ανδρικά τον Οκτώβρη του 1944 έπρεπε να πληρώσεις 1 ½ λίρα (240 τρις), ένα πουκάμισο ½ λίρα (ή 90 τρεις), ένα τσιγάρο τότε, στο περίπτερο, από τα κοντά της απαίσιας κατοχής «κούτας» πουλιόταν ένα δισεκατομμύριο δραχμές. Τέλος η νομισματική κυκλοφορία, από 12.598.979.600 του Οκτωβρίου του 1940 έφτασε τον Οκτώβριο του 1944 τα 6.500.000.000.000.000.000.000 δηλαδή 6 ½ πεντάκις) χρήμα, να χορτάσει και το πιο αχόρταγο μάτι».

Νομίσματα επί κατοχής

Ως γνωστόν, οι κατακτητές είχαν επιβάλλει την κυκλοφορία τριών νομισμάτων το 1941: μάρκο, ιονική (ή μεσογειακή) δραχμήκαι λέβα,ανάλογα με τις ζώνες κατοχής. Μετά από λίγο καιρό, επανακυκλοφόρησε η δραχμή, επειδή αυτό βόλευε τους κατακτητές, να αγοράζουν υλικό και τρόφιμα με μηδαμινής αξίας χρήματα, που δεν είχαν αντίκρισμα (αφού το απόθεμα της χώρας σε χρυσό είχε μεταφερθεί στη Ν. Αφρική). Δηλαδή, ουσιαστικά, εκτός από τις αρπαγές επισιτιστικού υλικού, το «αγόραζαν» και τσάμπα, αφού το χρήμα τυπωνόταν μεν από την Τράπεζατης Ελλάδος, αλλά επί της ουσίας δεν είχε καμία αξία. Ουσιαστικά, κυρίαρχο νόμισμα ήταν η λίρα, με την οποία γίνονταν όλες οι δοσοληψίες, κυρίως με τους μαυραγορίτες. Αυτοί μάλιστα, μετά την κατοχή, ήταν και οι μόνοι που είχαν χρήμα.

Το 1944, σύμφωνα με την ελληνική βικιπαίδεια,  εκδόθηκε το μεγαλύτερο σε ονομαστική αξία χαρτονόμισμα που κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα. Είχε ονομαστική αξία 100 δισεκατομμυρίων δραχμών, όμως ήταν παντελώς ανυπόληπτο και η ουσιαστική του αξία σχεδόν μηδαμινή. Επρόκειτο για την τελική φάση της κατοχικής οικονομικής κατάρρευσης. Σε σημερινές τιμές και με βάση τη χρυσή λίρα Αγγλίας, η πραγματική αξία του δεν θα πρέπει να ξεπερνούσε τα σημερινά 10 λεπτά του ευρώ. Αποτέλεσμα ήταν να αποσυρθεί λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του.

Το τρικαλινό χαρτονόμισμα

Το συγκεκριμένο ιστορικό χαρτονόμισμα κυκλοφόρησε την 1η Οκτωβρίου 1944, ελάχιστες ημέρες πριν την απελευθέρωση της πόλης (18 Οκτωβρίου). Πρόκειται για ένα τοπικό νόμισμα, δηλαδή κυκλοφόρησε ΜΟΝΟ στα Τρίκαλα (άγνωστο, εάν κυκλοφόρησε σε όλον τον νομό, αλλά λογικά προοριζόταν και για αυτόν). Εχει ονομαστική αξία 200 εκατ. δραχμών. Η έκδοσή του έγινε για τον νομό μας, μετά από πρωτοβουλία του τότε Νομάρχη, Χρυσόστομου Πιπιλιάγκα,πιθανώς και με τη συνεργασία του τότε Δημάρχου Τρικκαίων, Αχιλλέα Παπαθανασίου. Φέρει την υπογραφή του Νομάρχη και του Γερμανού διοικητή της πόλης, του πλατζ-κομαντάντ, μετά από άδεια της Φελντ-κομαντατούρ (της διοίκησης της χώρας από τους Ναζί). Αναφέρει ότι η άδεια δόθηκε λίγο νωρίτερα, στις 29 Σεπτεμβρίου 1944. Το αξιοπερίεργο είναι ότι το χαρτονόμισμα τυπώθηκε πάνω σε… παλιό χαρτονόμισμα, των 5.000 δραχμών του 1943, προφανώς επειδή δεν υπήρχαν τραπεζογραμμάτια, αλλά και επειδή, όσα υπήρχαν, δεν είχαν καμία απολύτως αξία ή ήταν λίγα σε αριθμό, για να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της κυκλοφορίας χρήματος. Στην έρευνα που κάναμε για την trikkipress.gr βρήκαμε ότι, στο παλιό ένθετο «Επτά Ημέρες» της «Καθημερινής» (4-2-1996, με θέμα Ιστορία των ελληνικών χαρτονομισμάτων) ο Αναστάσιος Π. Τζαμαλής, τότε πρόεδρος της Ελληνικής Νομισματικής Εταιρίας,  ο οποίος επιβεβαιώνει την κυκλοφορία του συγκεριμένου νομίσματος, αναφέρει τα εξής:

«Από τα τέλη Σεπτεμβρίου 1944 ο γερμανικός στρατός άρχισε να αποσύρεται από την Ελλάδα. Αυτό δημιούργησε μια ιδιότυπη κατάσταση, καθώς κάποιες επαρχίες ήσαν ελεύθερες, άλλες υπό κατοχή και η επικοινωνία με την πρωτεύουσα αδύνατη. Πρώτο και κύριο πρόβλημα η πληρωμή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων από τα δημόσια ταμεία και τράπεζες. Πάλι η πρωτοβουλία των τοπικών αρχών έσωσε την κατάσταση». Ετσι εξηγείται η ύπαρξη αυτού του μοναδικού χαρτονομίσματος των Τρικάλων. Η σχετική διαφάνεια παρουσιάστηκε την περασμένη Κυριακή 5 Ιανουαρίου στην Καλαμπάκα, στο συνέδριο της Πανελλήνιας Ενωσης Δικηγόρων για τις γερμανικές αποζημιώσεις από τον δικηγόρο Αθηνών κ. Σαράντο Θεοδωρόπουλο και είναι δανεισμένη από το βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα, «Η Οικονομική Ιστορία της Κατοχής».

Θα μπορούσαν ο Δήμος ή η ΠΕ Τρικάλων να κάνουν κάτι για το συγκεκριμένο χαρτονόμισμα; Παρουσιάσαμε κάποια στοιχεία. Τα άλλα είναι στο χέρι τους (π.χ., πού τυπώθηκε, πόσα τυπώθηκαν, αν τυχόν υπάρχει κάποιο γνήσιο σε κάποια συλλογή…).

Πηγή: pisostapalia.blogspot.gr

Το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης, ένας οραματιστής πολιτικός,αναγκάζεται να αναφωνήσει τον Δεκέμβριο το "δυστυχώς, επτοχεύσαμεν"μετά από την άρνηση του βασιλιά να υπογράψει ένα δυσβάσταχτο νέο δάνειο από την αγγλική κυβέρνηση. Η χώρα μπήκε σε οικονομική επιτήρηση από τους πιστωτές της και καθώς οι ίδιοι δεν μπορούσαν να παρέμβουν απλώς έκαναν παρατηρήσεις για το πως θα μπορούσε να αλλάξει η κατάσταση. Μία από τις σημαντικότερες ήταν και μείωση του κρατικού τομέαπου τότε αφορούσε κυρίως τους στρατιωτικούς. Οι αξιωματικοί στην προσπάθεια τους να "αμυνθούν"και να προβάλουν την χρησιμότητα τους άρχισαν να υποδαυλίζουν το εθνικιστικό και αλυτρωτικό πνεύμα του λαού απομακρύνοντας τον από τα πραγματικά αίτια της κρίσης. Κοινώς αντί να αποδεχθούν για το καλό της πατρίδας να εκσυγχρονισθεί ο στρατός και να μειωθούν σε αριθμό και σε αποδοχές ξεκίνησαν να ανάβουν το φιτίλι του πολέμου με την Τουρκία βρίσκοντας αφορμή στο θέμα της ανεξαρτησίας της Κρήτης.Για να κάνουμε την μεγάλη ιστορία μικρή, η Ελλάδα πηγαίνοντας κόντρα στην λογική άκουσε τις λαϊκιστικές φωνές και το 1895 ο Τρικούπης πάτωσε στην κυριολεξία - δεν μπόρεσε να εκλεγεί ούτε καν βουλευτής - και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης - αφουγκραζόμενος τον όχλο  ενεπλάκη σε ένα πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία που κατέληξε στην πρώτη μεγάλη ήττα μετά την επανάσταση του 1821.

Η Πύλη ζήτησε πολεμικές αποζημιώσειςκαι επειδή το ελληνικό κράτος "δεν είχε μία"η τότε τρόικα (Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία) προθυμοποιήθηκαν να "βοηθήσουν"με την δημιουργία ενός νέου δανείου που θα έδινε την δυνατότητα στην Ελλάδα να αποπληρώσει τους Τούρκους και να δώσει ένα κεφάλαιο για το νέο ξεκίνημα. Στο πλευρό της "τρόικας"ήρθαν να προστεθούν οι άλλοι τρεις αστυνομικοί που προαναφέραμε και οι οποίοι αποτέλεσαν την Διεθνή Οικονομική Επιτροπή στους οποίους αποδειχθήκαμε "καλοί πελάτες"για αρκετές δεκαετίες.
Σύμφωνα με την οικονομικό ιστορικό κα. Ιωάννα Μίνογλου τον Μάρτιο του 1898, συνήφθη δάνειο ύψους 150 εκατομμυρίων χρυσών γαλλικών φράγκων, από τα οποία τα 94,3 εκατομ. αποτελούσαν την απαίτηση της Πύλης. Απέμεναν άλλα 55,7 εκατομ. Όμως η χώρα δεν θα μπορούσε να τα διαχειρισθεί ελευθέρως. Ως αντάλλαγμα των εγγυήσεων, είχε ήδη δεσμευθεί να χρησιμοποιήσει αυτό το ποσό για: την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων του 1897 για το ήδη υπάρχον εξωτερικό χρέος, τη μετατροπή του κυμαινόμενου χρέους των 31 εκατομ. φράγκων και την κάλυψη του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού για το 1897.Η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή (ΔΟΕ) αντί για τρόικα ονομάζονταν τότε "έλεγχος"και τον ρόλο της σημερινής Γερμανίας τον είχε τότε η Βρετανία.
Πρωταρχικός λόγος ύπαρξης της ΔΟΕ ήταν η εξασφάλιση του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους για τους ομολογιούχους που εκπροσωπούσε. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, ανέλαβε την εποπτεία της συγκέντρωσης και της χρήσης των εσόδων από τα μονοπώλια, το φόρο κατανάλωσης στον καπνό, τα τέλη χαρτοσήμου και τους δασμούς του τελωνείου του Πειραιά. Αυτές οι πρόσοδοι, που αναλογούσαν, το 1898, στο 35% των τακτικών εσόδων του κράτους, είχαν δοθεί ως εγγύηση για τη σύναψη του «Ηγγυημένου δανείου», των ξένων κρατικών δανείων μετά το 1881 (των ονομαζόμενων «παλαιών χρυσών»), καθώς και του Δανείου της Ανεξαρτησίας.

Όπως επισημαίνει η κα. Μίνογλου - σε άρθρο της που είχε δημοσιευθεί το 1997στις Επτά Ημέρες της Καθημερινής οπότε ανεπηρεάστο από τις σημερινές εξελίξεις -: "Επιχειρώντας έναν πρώτο απολογισμό της ΔΟΕ, πρέπει να σταθούμε σε δύο κυρίως σημεία:
Παρά τον περιορισμό της κυριαρχίας του κράτους, η ΔΟΕπροσέφερε εμμέσως στη χώρα μια υπηρεσία: η παρουσία της δημιούργησε στο εξωτερικό ένα κλίμα εμπιστοσύνης προς την Ελλάδα, για την τακτοποίηση των δημοσιονομικών της υποθέσεων. Παράλληλα, ενισχύθηκε η δανειοληπτική ικανότητα του κράτους στη διεθνή κεφαλαιαγορά, καθώς η ΔΟΕ δέχθηκε να διαδραματίζει ρόλο εγγυητή στα εξωτερικά δάνεια που συνήφθησαν μετά το 1898 και έως τον Α'Παγκόσμιο πόλεμο. Επίσης, η συσταλτική οικονομική πολιτική -παρά τις επικρίσεις που δέχθηκε- είχε ορισμένες θετικές συνέπειες. Η ανατίμηση της δραχμής, για παράδειγμα, καρπός αυτής ακριβώς της πολιτικής, ενίσχυσε την προσέλκυση στη χώρα ξένων κεφαλαίων και μεταναστευτικών εμβασμάτων.
Μπορεί κανείς να θεωρήσει την περίπτωση της ΔΟΕως το πρώτο πείραμα μεταφύτευσης στον ελληνικό χώρο της «αρχής του μικρού κράτους» (μικρός και ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, σχετική αυτονομία της ΕΤΕ), αλλά και εναρμόνισης της Ελλάδας προς την επικρατούσα διεθνή νομισματική τάξη, πράγμα που συνέπιπτε με τις επιθυμίες των πιστωτριών χωρών".

Πηγή: news247.gr

Το έχτισε το 1759 ο Τζισταράκης, που ήταν βοεβόδας, δηλαδή, διοικητής
 της Αθήνας....
Ο Τζισταράκης, για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο ασβέστη για την ανέγερση 
του τζαμιού, γκρέμισε έναν κίονα από τον διπλανό ναό του Ολυμπίου Διός.
 Τότε, σύμφωνα με τον θρύλο, ξεκίνησε η κατάρα.

Οι Τούρκοι δε συμφωνούσανμε οποιαδήποτε μετακίνηση ή καταστροφή αρχαίων
μνημείων. Θεωρούσαν κάθε τέτοια πράξη ιερόσυλη και πίστευαν ότι προκαλούσε 
συμφορές. Οι βέβηλοι τιμωρούνταν αυστηρά.

Ο Τζισταράκης προσπάθησενα αποφύγει τις συνέπειες της πράξης του.
 Για να δωροδοκήσει τον πασά του Ευρίπου, που ήταν ανώτερός του και
 υπεύθυνος για την Αθήνα, του έστειλε δεκάδες πουγκιά, γεμάτα με γρόσια.
 Η πράξη του όμως, ήταν ασυγχώρητη και ο Τζισταράκης καθαιρέθηκε.

Οι Τούρκοι δεν μπορούσαννα εμποδίσουν την κατάρα, που πίστευαν
 ότι απελευθερώθηκε από τη γη, με το γκρέμισμα της κολόνας. Έτσι, όταν 
την ίδια χρονιά εμφανίστηκε πανώλη, θεωρήθηκε πως ήταν η κατάρα της βεβήλωσης 
του αρχαίου ναού.

Κατά τη διάρκεια της επανάστασης, το τζαμί χρησιμοποιήθηκε ως χώρος
 συνελεύσεων της Κοινότητας. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε σαν αποθήκη, 
στρατώνας, ακόμα και σαν φυλακή.

Σήμερα ανήκει στο Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης,φιλοξενεί μια εντυπωσιακή
 συλλογή κεραμικών και είναι το μόνο επισκέψιμο τζαμί της Αθήνας.

Περίτεχνοι κότσοι σε νεανικά κεφάλιαήταν η απόλυτη μόδα της εποχής Δείτε παρακάτω τα κορίτσια που αγαπήσατε με την coiffure της ανεπανάληπτης 60'ς δεκαετίας 
Πρωταγωνιστούν: 

anna karina, brigitte bardot, Catherine Deneuve, diana rigg, hair, jane birkin, marianne faithfull, maureen starkey, natalie wood, picture spam, sandie shaw, susannah york,twiggy, veruschka |7 Comments

«Η Τουρκίαενήργησε σήμερον την 5.45 π.μ. κατάπαράβαση των υφισταμένων συνθηκών, των συμμαχικών υποχρεώσεων και των κανόνων διεθνούς δικαίου, απόβασιν στρατιωτικών δυνάμεων εις την νήσονΚύπρον.

Η ενέργεια αυτή αποτελεί καταφανή παράβασιν των διεπουσών την Κύπρονδιεθνών συμφωνιών, απειλούσαν την διεθνή ειρήνην και αποβλέπουσα εις την εκ μέρους της Τουρκίας πραξικοπηματικήν δημιουργίαν καταστάσεων, αι οποίαι θέτουν εν κινδύνω ζωτικά ελληνικά συμφέροντα.
Η Ελλάς καταγγέλλει τας εκνόμους ταύτας ενεργείας και δηλοί ότι θα υπερασπίση πάση δυνάμει τα νόμιμα δικαιώματά της και τα εθνικά της συμφέροντα, οπουδήποτε κρίνει ότι ταύτα απειλούνται εκ παρανόμων και επεκτατικών τουρκικών ενεργειών.

Εν όψει της δημιουργηθείσηςκαταστάσεως, διετάχθη γενική επιστράτευσις».
Η Τουρκία είχε εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι από τις 15 του μηνός η Εθνική Φρουρά (με εντολή του στρατιωτικούκαθεστώτοςτης Αθήνας, το οποίο είχε ως ιθύνοντα νου τον «αόρατο» δικτάτορα Δημήτριο Ιωαννίδη) είχε ανατρέψει το νόμιμο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίαςαρχιεπίσκοπο Μακάριο. Στη θέση του είχε τοποθετηθεί ο βουλευτής Νίκος Σαμψών…
Η Κύπροςσπαρασσόταν, η Ελλάδαβρισκόταν σε δραματικό σημείο. Οι περισσότερες οικογένειες βρίσκονταν σε βαθιά ανησυχία, αν όχι σε κλαυθμό και οδυρμό. Όλο και κάποιον δικό τους από τους 250.000νέους που είχαν πάρει «φύλλο πορείας» είχαν να αποχαιρετήσουν…

Οι αποφάσεις των στρατιωτικών

Τη στιγμή που πραγματοποιείτο η πολιτική αλλαγή στην Κύπρο, στο ίδιο ακριβώς κλίμα βάδιζε και η Αθήνα. Στις 8το πρωί συνήλθε το ΥπουργικόΣυμβούλιογια τελευταία φορά Από το προηγούμενο βράδυ, σύμφωνα τουλάχιστον με τα λεγόμενα του αρχηγού ΓΕΕΘΑ ΓρηγορίουΜπονάνου (βλ. «Η Αλήθεια», Αθήνα 1986, σελ. 271), μετά το τέλος σύσκεψης της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας για την αντιμετώπιση του Κυπριακού.

Γράφει ο Μπονάνος: «Όταν εμείναμε μόνοι οι τέσσαρες (σ.σ.: εννοεί και τους αρχηγούς των τριών κλάδων των ΕνόπλωνΔυνάμεων) ήλεγξα αν παρακολουθούμεθα από κάποιον και όταν εβεβαιώθηνότι αυτό δεν συνέβαινε, τους είπα να καθίσουν. Επίστευα ότι είχεν έλθη η ώρα να υλοποιήσω το σχέδιον που από καιρόν εσκεπτόμην. Να πολιτικοποιήσω το καθεστώς και να απομακρύνω τας ΕνόπλουςΔυνάμειςαπό την ευθύνην της διακυβερνήσεως της χώρας και την φθοράν της αναμείξεώς των με έργα άσχετα με την αποστολήν των. Αλλ΄ είχα ανάγκην και της συμφώνου γνώμης των άλλων Αρχηγών. Τας απόψεις μου βεβαίως τας εγνώριζαν όλοι, αφού άλλωστε δεν τας απέκρυπτα και τας είχα αναπτύξει κατ΄ επανάληψιν εις συγκεντρώσεις αξιωματικών. Επηκολούθησε λοιπόν μεταξύ μας η ακόλουθος συνομιλία, την οποίαν μεταφέρω εδώ μαγνητοφωνικώς και κατά λέξιν:

Aρχηγός προς Γαλατσάνον:

-Aνδρέα, ελέγχεις τον Στρατόν;

-Mάλιστα.

-Εάν διατάξεις οτιδήποτε, θα εκτελεσθή;

-Mάλιστα.

Αρχηγός προς Αραπάκην:

-Πέτρο, ελέγχεις το Ναυτικόν;

-Mάλιστα, κύριε Αρχηγέ. Είμαι πολύ αγαπητός.

-Εάν διατάξεις οτιδήποτε, θα εκτελεσθή;

-Μάλιστα.

Αρχηγός προς Παπανικολάου:

-Εσύ, Αλέκο, ελέγχεις την Αεροπορία;

-Μάλιστα.

Αρχηγός προς όλους:

-Τώρα σας ερωτώ, εάν εγώ διατάξω κάτι, σεις θα πειθαρχήσετε και θα το εκτελέσετε;

Oμόφωνος απάντησις:

-Βεβαίως, κύριε Αρχηγέ. Οτιδήποτε διατάξετε, θα εκτελεσθή.

Τόγε ηγέρθην της θέσεώς μου και αντήλλαξα χειραψίαν με έναν έκαστον χωριστά, λέγων: Αυτή η χειραψία είναι η επισφράγισις ενός συμβολαίου τιμής μεταξύ μας. Ουδείς όμως πρέπει να λάβει γνώσιν των αποφάσεών μας, διότι οι μηχανισμοί του Ιωαννίδη παραμένουν ισχυροί ακόμη. Να αναμένετε τας διαταγάς μου».

Η έκθεση Παπανικολάου

Ο Μπονάνοςβεβαίως ομιλεί περί δικής του πρωτοβουλίας, από την άλλη ο Παπανικολάου στην «απόρρητη έκθεσή» του (βλ. Σταύρου Ψυχάρη «Τα παρασκήνια της Αλλαγής», β΄ έκδοση, ΤΟ ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη , 2010, σελ. 255-257) γράφει ότι στις 9.15 το πρωί της 23ης Ιουλίου οι τέσσερις αρχηγοί μετέβησαν στο γραφείο του Προέδρουτης Δημοκρατίαςστρατηγού ΦαίδωνοςΓκιζίκη, όπου «και ενώ ήχων ανταλλαγή ορισμέναι αόριστοι σκέψεις χωρίς να έχει προταθεί παρ΄ ουδενός τι το συγκεκριμένον, εισήλθε σεις το γραφείον ο ταξίαρχος Ιωαννίδης και εκάθησεν εις το αριστερόν του υποφαινομένου. Και πάλιν συνεχίσθη επ? ολίγον η αποφυγή υφ΄ απάντων διατυπώσεως συγκεκριμένης τινός προτάσεως, ότε ο υποφαινόμενος, υπό το κράτος εντόνου εξάρσεως και εν΄ απολύτω πεποιθήσει ότι εξεπλήρουν εθνικόν χρέος, εστράφη προς τον Ιωαννίδην και εν πλήρη πνευματική διαυγεία είπε εις αυτόν:

«Κύριε ταξίαρχε, σας εγνώρισα για πρώτην φοράν κατά την 25ην Νοεμβρίου 1973. Έλαβον μέρος εις την μεταβολήν διά το καλόν της πατρίδος. Δεν είμαι σε θέσιν να εκτιμήσω τι καλόν επράξατε δια αυτόν τον τόπον, πρέπει όμως να παραδεχθείτε ότι επράξατε και κακόν. Έχετε κάνει λάθος εκτιμήσεως και κατ? αυτήν την στιγμήν η πατρίς ευρίσκεται εις τραγικήν θέσιν. Λέγων όλα αυτά, γνωρίζω ότι είναι δυνατόν να σας προκαλέσω να σύρετε το περίστροφό σας και να με φονεύσετε. Όμως, εν ονόματι των παιδιών μου και εννοώ κυρίως τα παιδιά μου που είναι κατά τη στιγμή αυτή δεμένα μέσα στα αεροπλάνα, και εν? ονόματι όλων των στρατευμένων παιδιών μας και ολοκλήρου της πατρίδος, σας παρακαλώ να μας αφήσετε ησύχους να ίδωμεν πως θα εξέλθωμεναπό το αδιέξοδονκαι να προλάβωμεν μεγαλύτερα δεινά. Σας παρακαλούμεν όλοι μας να μας αφήσετε».

Ευθύς άμα τω πέρατι των λόγων του υποφαινομένου, ο ταξίαρχοςΙωαννίδηςηγέρθη, εφόρεσεν το πηλήκιόν του και στραφείς προς τον υποφαινόμενον είπεν:

«Δεν γνωρίζει καλά ποιος είμαι ο κύριος αρχηγός της αεροπορίας, αλλά αφού βλέπω ότι όλοι σας συμφωνείτε δεν έχω θέσιν ανάμεσά σας και φεύγω».

Ενώ απείρχετο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του είπε:

Στάσου πρέπει να βοηθήσεις.

Και εκείνος απήντησεν:

Καλά, δεν θα αντιδράσω.

Με στρατιωτικό χαιρετισμό

Τότε, ο υποφαινόμενος παρενέβη και πάλιν προσθέσας:

-Κύριε Ταξίαρχε, πρέπει να διατάξετε τους ανθρώπους σας να πειθαρχήσουν εις ό,τι αποφασίσομεν;.

Επ΄ αυτού επέμειναν άπαντες και ούτως προ της θύρας εξόδου, απήντησεν: Καλώς. Θα πράξω τούτο, και χαιρετήσας στρατιωτικώς ανεχώρησεν».

Αλλά και ο ναύαρχος Αραπάκης διεκδικεί την πατρότητα της ιδέας για την αλλαγή. Την τοποθετεί δε ακόμα νωρίτερα (21 Ιουλίου), υποστηρίζοντας (βλ. «Το τέλος της σιωπής», εκδόσεις Λιβάνη, 2000, σελ.301) ότι, σε συζήτηση των τεσσάρων, «εκμεταλλευόμενος την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, βρήκα ότι ήταν οι κατάλληλη ευκαιρία να ρίξω την ιδέα να προχωρήσουμε σε αλλαγή από την στρατιωτική στην πολιτική ηγεσία. Πρότεινα τότε να καλέσουμε τους πολιτικούς και να προχωρήσουμε στη μεταπολίτευση». Πάντως, ξέχωρα από τις μαρτυρίες των αρχηγών των Ενόπλων Δυνάμεων, ο «ξένος παράγων» (ο δαιμόνιος υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Χένρι Κίσινγκερ, από το βράδυ της 22ας Ιουλίου είχε προαναγγείλει ότι «ενδεχομένως τη στιγμή αυτή πραγματοποιείται πολιτική μεταβολή» στην Ελλάδα. (βλ. Σπύρου Μαρκεζίνη «Σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδος», γ΄ τόμος εκδόσεις Πάπυρος, 1994, σελ. 233).

Σύσκεψη με τους πολιτικούς

Στις 2 μετά το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου συνεκλήθη τελικώς η σύσκεψη των πολιτικών, υπό τον Γκιζίκη, στο γραφείο του στη Βουλή. Νωρίτερα οργίαζε το παρασκήνιο. Ο Μπονάνος βολιδοσκόπησε για την πρωθυπουργία τον Πέτρο Γαρουφαλιά, ο οποίος αποδέχθηκε. Ίσως εκείνη την ώρα να ήταν ο πιο αρεστός στους στρατιωτικούς πολιτικός. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στις εκλογές που ακολούθησαν (της 17ης Νοεμβρίου 1974) ηγήθηκε ενός σχήματος που πολιτογραφήθηκε ως «φιλοχουντικό». Θα μπορούσαν να θεωρήσουν κάτι τέτοιο και τον Σπύρο Μαρκεζίνη, αλλά με τι μούτρα, αφού τον είχαν ανατρέψει στις 25 Νοεμβρίου 1973, σταματώντας τη «φιλελευθεροποίηση» του καθεστώτος του Γεωργίου Παπαδόπουλου…

Στη σύσκεψη προσκλήθηκαν με τηλεφώνημα που τους έγινε από το διευθυντή του Στρατιωτικού Οίκου του Γκιζίκη συνταγματάρχη Μπραβάκο οι Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Γεώργιος Μαύρος, Στέφανος Στεφανόπουλος, Μαρκεζίνης, Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας, Ευάγγελος Αβέρωφ, Γαρουφαλιάς, ο οικονομολόγος Ξενοφών Ζολώτας και ο διπλωμάτης Χρήστος Ξανθόπουλος-Παλαμάς.

Ο Κανελλόπουλος (ο καταργηθείς από την 21η Απριλίου πρωθυπουργός) βρισκόταν στο κατάλυμά του στην Κηφισιά όταν έλαβε το τηλεφώνημα. Άρχισε να οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα το αυτοκίνητό του ώστε να προλάβει να συναντήσει τον Μαύρο (που είχε αναλάβει την εκπροσώπηση της Ενώσεως Κέντρου στο εσωτερικό μετά το θάνατο του Γεωργίου Παπανδρέου) πριν από τη σύσκεψη.

Οι δύο άνδρες (οι οποίοι είχαν συνδεθεί στενά στην «επταετία») όχι μόνο κατάφεραν να συναντηθούν, αλλά κατά τη διάρκεια της ολιγόλεπτης συνομιλίας τους φαίνεται ότι συμφώνησαν ότι μια στέρεη πολιτική κυβέρνηση μπορεί να προκύψει μόνο με τη συμμετοχή των δύο παλαιών μεγάλων κομμάτων: της ΕΡΕ (τελευταίος αρχηγός της ήταν ο Κανελλόπουλος) και της Ενώσεως Κέντρου. Λογικά εκεί θα συμφωνήθηκε και το δίπολο Κανελλόπουλος πρωθυπουργός και Μαύρος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών.

Στη σύσκεψη προσήλθαν όλοι οι προσκεκληθέντες, πλην του Παλαμάπου βρισκόταν στην Κέρκυρα.

Ο Γκιζίκηςξεκίνησε ζητώντας από τους παρευρισκόμενους να δεχθούν και τη συμμετοχή της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτό και έγινε!

Ασκήσεις «επί χάρτου»

Ο ίδιος έθεσε το ερώτημα «μήπως θα πρέπει να εμπλέξουμε την Τουρκία σε πόλεμο στον Έβρο με σκοπό τον αντιπερισπασμό;» (βλ. Αλέξανδρου Ζαούση «O Eμπαιγμός», τόμος β’ εκδόσεις Παπαζήση, 1998, σελ. 429) και, συγχρόνως, πρότεινε τα υπουργεία Εσωτερικών, Εθνικής Αμύνης και Δημοσίας Τάξεως να παραμείνουν υπό τον έλεγχο των Ενόπλων Δυνάμεων.

Εισέπραξε αρνητική απάντηση στο ερώτημα και ένα σχεδόν ομόθυμο ΟΧΙστην πρότασή του. Ίσως μόνο ο Γαρουφαλιάς να το αποδεχόταν με δεδομένο το πρωινό «τάξιμο» του Μπονάνου προς εκείνον. Φαίνεται ότι μες στη φούρια του να ορκιστεί πρωθυπουργός είχε λησμονήσει το αντίστοιχο πάθημα του Μαρκεζίνη κάποιους μήνες νωρίτερα!

Πιο κατηγορηματικός δε στην άρνηση ήταν ο Μαύρος, ο οποίος απευθυνόμενος προς τον Γκιζίκη (βλ. C.Woodhouse, «Rise and Fall of the Greek Colonels», Λονδίνο 1985, σελ. 164) του είπε: «Θα αστειεύεστε, κύριε πρόεδρε».

Μίλησαν όλοι, άλλοι ενιαία (Μαύρος-Κανελλόπουλος), άλλοι εμφανώς συγκινημένοι (Νόβας), ένας προτείνοντας για πρωθυπουργό μη πολιτικό πρόσωπο (ο Μαρκεζίνης τον Παλαμά, υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησής του και αναπληρωτή ΥΠ.ΕΞ. της τελευταίας του Παπαδόπουλου) κ.ο.κ.

Η πλάστιγγα, πάντως, έγερνε προς κυβέρνηση Κανελλόπουλου-Μαύρου με την τυπική συνηγορία όλων. Ακόμα και του Αβέρωφ που συμφώνησε μεν σε αυτή τη λύση αλλά πρότεινε κυβέρνηση να σχηματίσει ο ευρισκόμενος στο Παρίσι Κωνσταντίνος Καραμανλής (βλ. Ψυχάρης, ο.π., σελ. 216) αλλά τον διέκοψε ο Γκιζίκης λέγοντάς του ότι «επειγόμεθα κι εκείνος βρίσκεται μακριά». Στις 17.40 μ.μ. περατώθηκε η σύσκεψη με τους Κανελλόπουλο και Μαύρο να δεσμεύονται ότι στις 8 μ.μ. θα επανέλθουν για να παρουσιάσουν ενώπιον όλων τη σύνθεση της κυβέρνησής τους. Αποχώρησαν και οι υπόλοιποι πολιτικοί. Όλοι πλην ενός!

Το «άδειασμα» στον Κανελλόπουλο

Πέντε λεπτά μετά το τέλος της σύσκεψης, από την Προεδρία της Δημοκρατίας ανακοινώθηκεκαι μεταδόθηκε από τα υπάρχοντα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά δίκτυα ότι «ενόψει των εξαιρετικών περιστάσεων υπό τας οποίας τελεί η πατρίς, αι ένοπλοι δυνάμεις απεφάσισαν όπως αναθέσουν την διακυβέρνησιν της χώρας εις πολιτικήν κυβέρνησιν».

Αυτό ήταν! Χιλιάδες πολίτες ξεχύθηκαν στους δρόμους ολόκληρης της χώραςπανηγυρίζοντας για την πτώση ενός καθεστώτος που εγκαθιδρύθηκε πριν από επτά και πλέον χρόνια.

Οι λαϊκές εκδηλώσεις ανησύχησαν τους κρατούντεςκαι στις 7.45 μ.μ. το αρχηγείο των Ενόπλων Δυνάμεων αναγκάστηκε να μεταδώσει:

«Ως εγνωστοποιήθη διά προηγουμένης ανακοινώσεως της Προεδρίας της Δημοκρατίαςη χώρα αποκτά πολιτικήν κυβέρνησιν. Συνιστάται εις τον λαόν να τηρήσει την ψυχραιμίαν και την αυτοκυριαρχίαν του προς το καλόν του έθνους». Ένα τέταρτο αργότερα οι πολιτικοί άρχισαν να καταφθάνουν στο χώρο του Κοινοβουλίου για τη νέα σύσκεψη, αποθεούμενοι από τους πολίτες που είχαν συγκεντρωθεί στον ευρύτερο χώρο της πλατείας Συντάγματος. Χρειάστηκαν αρκετά λεπτά της ώρας για να φθάσει ο καθένας τους στο γραφείο του Γκιζίκη.

Στον προθάλαμο του προεδρικού γραφείου οι περισσότεροι πίστευαν ότι σε λίγο θα ορκιζόταν πρωθυπουργός ο Κανελλόπουλος. Ο ίδιος βεβαίως είχε ενημερωθεί από τις 6.15 μ.μ. ότι κυβέρνηση θα σχημάτιζε τελικώς ο Καραμανλής. Ο Αβέρωφ, ο οποίος είχε παραμείνει στο γραφείο με τους στρατιωτικούς, μετά το τέλος της πρώτης συσκέψεως είχε μπει στον κόπο να τον ενημερώσει για την εξέλιξη. Μέσα σε μισή ώρα ο Ηπειρώτηςπολιτικός (ηγετικό στέλεχος της ΕΡΕ) είχε καταφέρει όχι μόνο να πείσει τους Γκιζίκη, Μπονάνο, Γαλατσάνο, Αραπάκηκαι Παπανικολάου αλλά να βρει και στο τηλέφωνο τον Καραμανλή, να τους τον δώσει να μιλήσουν μαζί του και να εξασφαλίσει τελικώς τη δέσμευσή του ότι εντός των επομένων ωρών θα επιστρέψει «με κάθε μέσο» στην Ελλάδα.

Στις 9 μ.μ. ξεκίνησε η προγραμματισθείσα σύσκεψη. Ο Κανελλόπουλοςπρότεινε να διακόψουν και να συναντηθούν εκ νέου μετά τα μεσάνυχτα όταν θα επέστρεφε ο Καραμανλής. Ο Γκιζίκηςδεν το δέχτηκε τονίζοντας ότι «ήδη ευρισκόμεθα σε διαρκή σύσκεψη γιατί δεν ξέρουμε τι γίνεται». Και όντως ο Μαύρος, έχοντας αναλάβει άτυπα καθήκοντα υπουργού Εξωτερικών, βρισκόταν μ’ ένα τηλέφωνο στο χέρι επικοινωνώντας πότε με την Κύπρο και πότε με τις Ηνωμένες Πολιτείες και ενημέρωνε τους υπολοίπους για τις εξελίξεις στο πεδίο των στρατιωτικών και διπλωματικών μαχών.

Δεν πήρε τον τέως βασιλιά

Εκείνες τις ώρες ο ευρισκόμενος ακόμα στο Παρίσι Καραμανλής ρύθμιζε τις τελευταίες λεπτομέρειες της επιστροφής του. Επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο ο οποίος ήταν στο Λονδίνο. Ο τελευταίος του ζήτησε να τον συνοδεύσει στην Αθήνα. Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο, ο Καραμανλής τού είπε να καθυστερήσει την άφιξή του στην Αθήνα κι ότι θα τον ειδοποιούσε ο ίδιος «σε λίγες ημέρες». (Βεβαίως αυτή η πρόσκληση δεν έφτασε ποτέ και σε κάθε ευκαιρία ο τέως βασιλεύς τονίζει ότι εξηπατήθη από τον Καραμανλή). Στις 10.20 μ.μ. ανακοινώνεται επίσημα το… όνομα. Τα μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν: «Ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής ανεχώρησε ήδη εκ Παρισίων δι’ Αθήνας, κληθείς όπως συμμετάσχει της συσκέψεως την οποίαν συνεκάλεσεν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στρατηγός Γκιζίκης».

Λίγο νωρίτερα, στις 10 ακριβώς, ο Καραμανλής αναχωρώντας από το αεροδρόμιο Λε Μπουρζέ, με αεροσκάφος που του είχε διαθέσει ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας περιορίστηκε σε… είκοσι μόνο λέξεις: «Θα επαναλάβω», είπε, «τας λέξεις του Αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών (σ.σ. Χάρι Τρούμαν) όταν του ανεκοινώθη ο θάνατος του Προέδρου Ρούσβελτ: Boys pray for me (Παιδιά, προσεύχεσθε δι΄ εμέ)».

Έπειτα από τέσσερις ώρες το αεροσκάφος προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Χιλιάδες πολίτες είχαν καταφέρει να διεισδύσουν ακόμα και στο διάδρομο προσγειώσεως. Δήλωσε ότι επιθυμεί «ενότητα, σωφροσύνην και υπομονήν» και επιβιβάστηκε σε αυτοκίνητο που τον μετέφερε στην Εθνική Αντιπροσωπεία. Στο περιστύλιο τον υποδέχτηκαν οι Γκιζίκης και Καραμανλής και ακολούθως πήρε μέρος στη σύσκεψη των πολιτικών και της στρατιωτικής ηγεσίας.

Κυβέρνηση κεντροδεξιάς

Ενώπιον του Γκιζίκη και χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ στις 4.20 π.μ. ορκίστηκε πρωθυπουργός.

Στις 4 το απόγευμα, παρουσία του, ορκίστηκε το πρώτο κλιμάκιο της κυβέρνησής του: Μαύρος (αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών), Ζολώτας (Συντονισμού), Αβέρωφ (Εθνικής Αμύνης), Γεώργιος Ράλλης (Εσωτερικών), Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου (Δικαιοσύνης), Σόλων Γκίκας (Δημοσίας Τάξεως), Νικόλαος Λούρος (Παιδείας), Κωνσταντίνος Τσάτσος (Πολιτισμού), Κώστας Λάσκαρης (Απασχολήσεως), Ανδρέας Κοκκέβης (Κοινωνικών Υπηρεσιών) και Παναγιώτης Λαμπρίας (υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ).

Δύο μέρες αργότερα η κυβέρνηση συμπληρώθηκε με τους:Χριστόφορο Στράτο, Γιάγκο Πεσμαζόγλου, Δημήτριο Παπασπύρου, Χαράλαμπο Πρωτοπαππά, Αθανάσιο Κανελλόπουλο, Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη, Γεώργιο Μυλωνά, Ιωάννη Μηναίο, Ευάγγελο Δεβλέτογλου, Γιάννη Μπούτο, Γιάννη Βαρβιτσιώτη, Δημήτρη Τσάτσο, Κωνσταντίνο Αποσκίτη, Γεώργιο Γιαννόπουλο, Γεώργιο Παπαγιαβή, Αθανάσιο Ταλιαδούρο, Κωστή Στεφανόπουλο, Αθανάσιο Τσαλδάρη, Κώστα Αλαβάνο και Μανώλη Κεφαλογιάννη.

Αργότερα έγιναν μέλη αυτής της κυβέρνησης οι Δημήτρης Μπίτσιος, Ιωάννης Κατσαδήμας και Βάσος Βασιλείου.

Η κυβέρνηση αυτή πολιτογραφήθηκε «εθνικής ενότητας», αλλά αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ουσιαστικά επρόκειτο για κυβέρνηση στελεχών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, πριν και μετά την πτώση της δικτατορίας. Από τα 35 συνολικά μέλη της, του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, στις εκλογές που ακολούθησαν τα 25 συμπαρατάχθηκαν με τη Νέα Δημοκρατία (κόμμα το οποίο ίδρυσε ο Καραμανλής) και μόλις 10 (Μαύρος, Κοκκέβης, Πεσμαζόγλου, Πρωτοπαππάς, Κανελλόπουλος, Μαγκάκης, Μυλωνάς, Δ. Τσάτσος, Αλαβάνος και Παπαγιαβής) πολιτεύτηκαν με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις που είχε αρχηγό τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης.

Δεν κλήθηκαν να συμμετάσχουν ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου (ο οποίος στις 3 Σεπτέμβρη ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ) ούτε οι δυνάμεις της παραδοσιακής Αριστεράς (ΚΚΕ, ΚΚΕ Εσωτερικού και ΕΔΑ). Άρα…

Ο γάμος αυτός δεν κράτησε ως την επιστροφή στην Ελλάδα αλλά η καλλονή σύζυγος στη συνέχεια παντρεύτηκε με τον αξιολογώτατο γυναικολόγο ΝώνταΜεγαπάνο του οποίου το όνομα διατηρεί ως σήμερα , απομονωμένη και αφοσιωμένη στην συγγραφή βιβλίων. 

 Χαρακτηριστικό της μόδας της εποχής οι τεράστιοι κότσοι στα μαλλιά& τα καλοραμμέναφουστάνια των δύο ηθοποιών

Δείτε φωτογραφίες απο αγαπημένους vintage stars με τα μαγιώτους

Δείτε όλες τις φωτογραφίες εδώ: vanityfair.fr

Χίος, ΑλέξανδροςΚοντόσταβλος (1789-1865), διαπρεπής έμπορος στην Τεργέστη, το Λονδίνο και τη Μάλτα και φίλος του ΑδαμάντιουΚοραή,είχε φιλοξενήσει τον Ιωάννη Καποδίστρια στη Μάλτα στο ταξίδι του τελευταίου από την Αγκώναστην Αίγινακαι είχε αποδεχθεί πρόσκληση του Κυβερνήτηνα τον συνοδεύσει στην Ελλάδακαι να συμπράξει στη διεύθυνση των δημόσιων οικονομικών της Ελλάδας. 

Λίγο μετά την άφιξή τους στην Αίγινα, ο Αλ. Κοντόσταβλοςυπέβαλε πράγματι πρόταση στον Ι. Καποδίστρια σχετικά με το νομισματικό σύστημα που έπρεπε να εισαχθεί στο νεοπαγές κράτος με βάση το γαλλικό νομισματικό σύστημα, αυτό των Ιπποτών της Μάλταςκαι του αυστριακού αντίστοιχου. 

Μέλημα θα ήταν η υποδιαίρεση του εθνικού ελληνικού νομίσματος να είναι μικρή για να διευκολύνεται η ανταλλακτική διαδικασία σε μια χώρα της οποίας η οικονομίαήταν καθημαγμένη από τον πόλεμο και σε πρώιμο ακόμη στάδιοανάπτυξης.

Η υπογραφή του Κοντόσταβλου

Η εισήγηση του Αλ. Κοντόσταβλουαφορούσε στην εισαγωγή ενός νομίσματος που θα καλούνταν Φοίνιξ, συμβολικά προς την αναγέννηση του ελληνικού κράτους από την τέφρα του. Η μορφή του φοίνικαέχει τις ρίζες της στην αιγυπτιακή μυθολογία και συναντάται στη μεσαιωνική παράδοση της Ευρώπης, μεταξύ άλλων και σε νομίσματα. Ήταν το σύμβολο της ΦιλικήςΕταιρείαςκαι ως επιλογή είχε έντονο συμβολικό και μυστικιστικό φορτίο.

Ο ΙωάννηςΚαποδίστριαςστις αρχές του 1828έκανε μια προσπάθεια νομισματικής τακτοποίησης , προσδιορίζοντας όλα τα ξένα νομίσματα που κυκλοφορούσαν σε γρόσια.

Στη Δ'Εθνικήσυνέλευση που έγινε τον Ιούλιο του 1828 στο Άργος ο Καποδίστριαςυπέβαλε το σχέδιο προς έγκριση για την δημιουργία Εθνικού νομίσματος.

Ένας φοίνικας θα ισοδυναμούσε με ένα γαλλικό φράγκο, το 1/100ό του, το λεπτό με δύο γράνες Μάλτας ενώ προβλέπονταν και πολλαπλάσιά του. Επίσης ένα λεπτό θα ήταν ίσο με ένα Τούρκικο παρά. Με αυτό τον τρόπο καθοριζόταν η σχέση του φοίνικα με τα Ευρωπαϊκά νομίσματα, αλλά και με τα Τουρκικά τα οποία συνέχιζαν να χρησιμοποιούνται στις συναλλαγές.

Ιωάννης Καποδίστριας

Χρυσά πολλαπλάσια του Φοίνικος θα ήταν η Αθηνά, αξίας 20 φοινίκων, η Ημίσεια Αθηνά, αξίας 10 φοινίκων. Προβλέπονταν, επίσης αργυρά, η Αιγίδα αξίας 5 φοινίκων, η Ημίσεια Αιγίδα αξίας 2,5 φοινίκων και ο Μισός Φοίνικας. Όσον αφορά τα χάλκινα, προτάθηκαν το «λεπτόν», «το «δεύτερον», ίσο με μισό λεπτό και το «πεντάριον», ίσο με 5 λεπτά. 

Στη μία όψη του νομίσματος θα εμφανιζόταν ο μυθολογικός φοίνικας με το σήμα του σταυρού πάνω από το κεφάλι του, δεξιά του ηλιακές ακτίνες και η κυκλική επιγραφή «ΕλληνικήΠολιτεία» και από την άλλη θα έφερε, μεταξύ κλαδιών ελιάς και δάφνης, την κυκλική επιγραφή «Κυβερνήτης Ι. Α. Καποδίστριας» και χρονολογία.

 Η σφραγίδα του νομισματοκοπείου

Ο ίδιος ο Αλ. Κοντόσταβλοςανέλαβε να εξασφαλίσει τις μηχανές που θα χρησιμοποιούνταν για την κοπή των νέων νομισμάτων. Το μηχάνημα που θα κόβονταν τα πρώτα νομίσματα αγοράστηκε με δάνειο που πήραμε από το εξωτερικό και ήταν ένα παλιό μηχάνημα που το 1530 πήγε από την Ρόδοστην Μάλταμαζί με κάποιο τάγμα Ιωαννιτώνκαι που ήταν εκτός λειτουργίας για 30 χρόνια. Το μηχάνημα αυτό εγκαταστάθηκε στην αυλή του Κυβερνείου, στο «παλατάκι του μπάρμπα-Γιάννη», όπως το ονόμαζαν οι Έλληνεςτης εποχής και όπου, σύμφωνα με μαρτυρίες, παρέμενε σε αχρηστία ως τα τέλη του 19ου αι. Προκειμένου να κοπούν αυτά τα νομίσματα, η ρωσική κυβέρνηση προσέφερε 1.500.000 ρούβλιασε συναλλαγματικές πληρωτέες στο Λονδίνο. Χρησιμοποιήθηκαν για την κοπή των νομισμάτων μέταλλα, τα οποία συγκεντρώθηκαν , για τα ασημένια από νηοψίες πλοίων και για τα χάλκινα από λάφυρα των τούρκων. Την χάραξη για τις πρώτες μήτρες των νομισμάτων την έκανε ένας Αρμένιος χρυσοχόος (και πρώην κιβδηλοποιός), που ονομαζόταν Χατζή-Γρηγόρηςο Πυροβολιστής.

Η πρέσα που κόπηκαν τα πρώτα νομίσματα

Χρυσά νομίσματα δεν κόπηκαν ποτέ, λόγω έλλειψης χρυσού, πράγμα για το οποίο ήταν προετοιμασμένος ο Ι. Κοντόσταβλος. Η ίδια έλλειψη υπήρχε και σε ασήμι με αποτέλεσμα ο φοίνικας να κοπεί σε περιορισμένο αριθμό (13.612 νομίσματα), μόνο και μόνο για να υπάρξει σαφής εικόνα της νέας νομισματικής μονάδας. 

Την 31η Ιουλίου 1829 η Εθνοσυνέλευση ενέκρινε την ίδρυση του Εθνικού Νομισματοκοπείουτης Ελλάδος στην Αίγινα ενώ ως πρώτη μέρα κυκλοφορίας του νέου νομίσματος ορίστηκε η 1η Οκτωβρίου 1829.

 Μέχρι το 1832, οπότε κλείνει το Νομισματοκοπείο της Αίγινας, είχαν κοπεί μόνο 12.000 αργυροί φοίνικες, μέγεθος χαρακτηριστικό της οικονομικής κατάστασης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. 

Εκείνη την εποχή στην Ευρώπηκαι τον υπόλοιπο κόσμο επικρατούσε ο διμεταλλισμός. Άλλες χώρες βρίσκονταν στον κανόνα χρυσού και άλλες στον κανόνα αργύρου-χρυσού. Το νομισματικό σύστημα της νεώτερης Ελλάδας ορίστηκε στη βάση του κανόνα αργύρου, αν και τα περισσότερα νομίσματα που κυκλοφόρησαν ήταν χάλκιναμικρήςαξίας. Ο φοίνικαςδεν μπόρεσε να επικρατήσει και τα ελληνικά νομίσματα κυκλοφορούσαν παράλληλα με σειρά άλλων ξένων νομισμάτων.

 Οι δημοσιονομικές δυσχέρειες που αντιμετώπιζε το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, προκάλεσαν την πρώτη παύση της μετατρεψιμότητας του νομίσματος στα μέσα του 1831, και την έκδοση χαρτονομίσματος.

Τον Φεβρουάριο του 1828 ο Ιω. Καποδίστριας είχε ιδρύσει την Εθνική Χρηματιστηριακή Τράπεζα,την πρώτη Τράπεζα του ελληνικού κράτους με σκοπό την ανοικοδόμηση της χώρας που επιβιώνει όμως μόνο για τρία χρόνια. Ο Αλ. Κοντόσταβλος ήταν ένας από τους τρεις διευθυντές της, μαζί με τον πρόβουλο του Τμήματος Οικονομίας του Πανελληνίου Γ. Κουντουριώτη και τον Γ. Σταύρου.  Δυστυχώς η Τράπεζα συνδέθηκε άμεσα με το Δημόσιο Ταμείο και σε ό,τι αφορούσε τη διοίκησή της με το κράτος. Η λειτουργία της διακόπηκε τελικά το 1834.

Τι ήταν ο Φοίνικας ; 

Σύμφωνα με τον ίδιο τον ΑλέξανδροΚοντόσταυλο, «ο αργυρός Φοίνιξ ήθελε χρησιμεύσει δια τους πολίτας, δια πολύν, ακόμα, καιρόν, ως εγκόλπιονμάλλον, παρά ως κεφάλαιον». Ήταν σαφές ότι ένα νέο νόμισμα έπρεπε να τον αντικαταστήσει. Όσον αφορά τα χαρτονομίσματα, ως τέτοια κυκλοφορούσαν οι ομολογίες οι οποίες είχαν εκδοθεί μετά τη σύναψη δανείων με χρεωστικά ομόλογα ήδη από την Προσωρινή Διοίκηση του 1822. Παρόμοιακρατικάγραμμάτιαεξέδωσε και ο Καποδίστριας για την αποζημίωση των αγωνιστών της Επανάστασης.

Τον Ιούνιοτου 1831λοιπόν, λόγω εκτάκτων αναγκών, χωρίς να υπάρχει το αντίστοιχο ασήμι σαν κάλυμμα για την κοπή φοινίκων, η κυβέρνηση Καποδίστρια αποφάσισε με το ψήφισμα 385 1/ΚΖ να κυκλοφορήσει για πρώτη φορά τους φοίνικες σε Χαρτονόμισμα. Η εκτύπωση των χαρτονομισμάτων αυτών ανατέθηκε στην ΕθνικήΧρηματιστικήΤράπεζα, που ο Καποδίστριας είχε ήδη συστήσει από το 1828.

Η πρέσα που τυπώθηκαν τα πρώτα χαρτ/ματα

Οι ονομαστικές αξίες των χαρτονομισμάτων ορίσθηκαν να είναι πέντε, δέκα, πενήντα και εκατό φοίνικες και το συνολικό ποσό έκδοσης ήταν 3.000.000 φοίνικες. Επειδή ήταν αναμενόμενο ότι το κοινό Θα αντιδρούσε στην ιδέα του Χάρτινου φοίνικα ως μέσου συναλλαγής - αφού Θα αντιμετώπιζε για πρώτη φορά νόμισμα σε Χαρτί - με νόμο ορίσθηκε να γίνονται οι συναλλαγές υποχρεωτικά κατά τα δύο τρίτα σε μεταλλικά νομίσματα και κατά το ένα τρίτο σε χαρτονομίσματα.

Τον Ιανουάριο του 1832 η Εθνική Συνέλευση του Ναυπλίουεπικύρωσε το ψήφισμα του Κυβερνήτη  για την πρώτη αυτή έκδοση Χαρτονομίσματος, μείωσε όμως το ποσό της έκδοσης τελικά σε 500000 φοίνικες. Μάλιστα απαγορεύθηκε η κυκλοφορία του στις καθημερινές συναλλαγές μεταξύ των πολιτών, επιτρέποντας τη χρήση του μόνο στις συναλλαγές πολιτών με το Δημόσιο.

Η δολοφονίατου Καποδίστρια

Η πρώτη αυτή έκδοση Χαρτονομίσματος στην Ελλάδαυπήρξε άτυχη και το συνολικό ποσό που  τελικά κυκλοφόρησε ήταν μόνο 300.000 φοίνικες. Η κυβέρνηση, Θα γνωστοποιήσει ότι από τα Χαρτονομίσματα που κυκλοφορούν “έγκυρα” θεωρούνται μόνον εκείνα που έχουν αριθμό από 8001έως 49670και όλα τα υπόλοιπα ως πλαστά.

Μετά τη δολοφονία του Ιω. Καποδίστρια, στις 9 Σεπτεμβρίου 1831, η διακυβέρνηση της χώρας περιήλθε προσωρινά σε διοικητική επιτροπή από τους Αυγ. Καποδίστρια, Θ. Κολοκοτρώνη,  Υψηλάντη, Ζαίμη, Μπότσαρηκαι Τρικούπη. Η Επιτροπή επιχείρησε να περισώσει το νομισματικό σύστημα μειώνοντας τον αριθμό των προς έκδοση χαρτονομισμάτων αφοί ούτε οι χάρτινοι φοίνικες δεν έδειχναν να γίνονται αποδεκτοί. 

Οι προστάτιδες δυνάμεις της Ελλάδαςεπιλέγουν για βασιλιά της Ελλάδαςτον βαυαρό πρίγκιπα Όθωνα, ο οποίος φτάνει στην χώρα μαζί με τους συμβούλους του τον Ιανουάριο του 1833. 

Τι ήταν ο Φοίνικας: Ιερό μυθικό πουλί των αρχαίων Αιγυπτίων. Κατά τον Ηρόδοτο είχε το μέγεθος του αετού και πούπουλα χρυσοκόκκινα 

Το μυθικό πουλί Φοίνικας 

Κάθε 500χρόνια - πάντοτε κατά τον Ηρόδοτο - ερχόταν από την Αραβία στην Ηλιούπολητης Αιγύπτου, μεταφέροντας το νεκρό πατέρα του, τον οποίοι τύλιγε σε σχήμα αβγού μέσα σε σμύρνα και τον έθαβε στο ιερό του Ήλιου. Κατά τον Πλίνιοένας μόνο φοίνικας υπάρχει σ'ολόκληρο τον κόσμο. Όταν γερνά, κατασκευάζει φωλιά με κλαδιά αρωματικών φυτών, τη γεμίζει με αρώματα και πεθαίνει καιγόμενος μέσα σ'αυτή.

 Από τη στάχτη του γεννιέται ένα σκουλήκι, που μεταμορφώνεται σε φοίνικακαι μεταφέρει τα λείψανα της προηγούμενης υπάρξεώς του μαζί και της φωλιάς του στην πόλη του Ήλιουγια ταφή. 

Ο χριστιανισμός χρησιμοποίησε το φοίνικα ως σύμβολο της αθανασίας της ψυχής, η Φιλική Εταιρεία ως σύμβολοτου Ελληνικούκράτουςπου ξαναγεννιέται από τη στάχτη του, ο Αχ. Υψηλάντηςστη σημαία του ΙερούΛόγουκαι ο Καποδίστριαςτον καθιέρωσε επίσημο έμβλημα του κράτους και το απεικόνισε πάνω στα νομίσματακαι τις σφραγίδες.

Όπως μας δείχνουν και αυτές οι φωτογραφίεςπου τραβήχτηκαν κατά την περίοδο 1900-1970, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να συγκριθεί με τη μοναδική εμπειρία του να πηδάς στο νερό και να πλατσουρίζεις για ώρες στη θάλασσα με τους φίλους σου. Χωρίς έγνοιες, χωρίς σκοτούρες και, κυρίως, χωρίς ίντερνετ.

Γαλλία 1909

Δροσιστείτε, λοιπόν (και πάρτε ιδέες για τις δικές σας διακοπές)

Αμερική, γύρω στο 1945

6 Ιουνίου 1925, στον ποταμό Τάμεση

Γερμανία, 1927

Wannsee, Γερμανία 1929

Αυστρία, γύρω στο 1930

Έξω από την Tate Gallery, Λονδίνο, 10 Αυγούστου 1932

Πάρκο Volkspark , Βερολίνο 1932

Συντριβάνι έξω από το Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον, γύρω στο 1935

Νέα Υόρκη, 19 Ιουλίου 1937

Σηκουάνας, κοντά στην Παναγία των Παρισίων, Γαλλία, 7 Αυγούστου 1937

Νότιο Χάρλεμ, Νέα Υόρκη, 8 Αυγούστου 1937

Φωτογραφία του 1947

Φωτογραφία του 1950

Νέα Υόρκη, 30 Ιουλίου 1952

Νέα Υόρκη, 17 Ιουλίου 1954

Towel Beach, ποταμός Τάμεσης, Λονδίνο, 31 Αυγούστου 1955

Φωτογραφία του 1955

παραλία Shanklin, Νήσος Γουάιτ, Αγγλία, Ιούλιος 1956

Αμερική, γύρω στο 1965

Δυτικό Σικάγο, Αμερική, 7 Ιουλίου 1967

Νέα Υόρκη, Αμερική, 12 Ιουνίου 1976

Τo πραγματικό τoυ όνoμα ήταν ΤηλέμαχoςΝταλάκας. Γεννήθηκε στo Αδραμύττιτης Μικράς Ασίας τo 1895 ή 1896. Με τoυς διωγμoύς τoυ πρώτoυ παγκoσμίoυπoλέμoυ η oικoγένεια Νταλάκα κατάφυγε στην Μυτιλήνη. Μετά από μερικά χρόνια και αφoύ στo νησί είναι πλέoν o γραφικότερoς τύπoς, έρχεται στην Αθήνα σε ηλικία τριάντα περίπoυ ετών, με μόνα εφόδια τρεις χειρόγραφες τραγωδίες και σε λίγoυςμήνες ήταν κιόλας διάσημη φυσιoγνωμίατης πρωτεύoυσας.

Από την πρώτη τoυ εμφάνιση, ένα καλoκαιρινό βράδυ στην πλατεία Συντάγματoς, έγινε δεκτός με ενθoυσιασμό και απέκτησε αμέσως τoν τίτλo τoυ «Πρoέδρoυ».

    O υπαίθριoς ρήτoρας, παρoυσιάσθηκε ως αρχηγός τoυ Α’ Αναμoρφωτικoύ Κόμματoς, τoυ «κόμματoς των κυανoλεύκων», αναπτύσσoντας τo πoλιτικό τoυ πρόγραμμα, τo oπoίo μεταξύ άλλων περιελάμβανε και την σύσταση υπoυργείoυ... Έρωτoς.

    Oι αργόσχoλoικαφενόβιoιτoν παρέλαβαν αμέσως στην παρέα τoυς και σε λίγες μέρες είχε γίνει τo καλύτερo αναψυκτικό τoυ ΚαφενείoυΖαχαράτoυ. Η φήμη τoυ όμως ξεπέρασε γρήγoρα τα στενά όρια της πλατείας Συντάγματoς. Ιδιωτικά αυτoκίνητα κατέφθαναν για να τoν μεταφέρoυν στην Κηφισιά ή τo Φάληρo, όπoυ κύριoι και κυρίες της αριστoκρατίας τoν περίμεναν για να διασκεδάσoυν μαζί τoυ.

    Πανύψηλoς, ευθυτενής, περιέφερε ανά τα κέντρα μια μαύρη ζακέτα, σκληρό καπέλo, γκέττες στα παπoύτσια, μoνόκλστo μάτι, μια στoμφώδη φυσιoγνωμίακι ένα βλέμμα ναπoλεόντειo.

 Μόλις εμφανιζόταν η ψηλή σιλoυέτατoυ, τα βράδια στo Σύνταγμα, oι θαμώνες των καφενείων ξέσπαγαν σε χειρoκρoτήματακαι κραυγές:

    – Λόγo! Λόγo, κύριε Πρόεδρε!

    Κι εκείνoς, αφoύ απoλάμβανε για λίγα λεπτά τη δημoτικότητά τoυ, ανέβαινε σε μια καρέκλα και άρχιζε την αγόρευσή τoυ σε άπταιστη καθαρεύoυσα.

    Ανέπτυσσε τo πoλιτικότoυ πρόγραμμα με κάθελεπτoμέρειακαι καθημερινά σχημάτιζε σκιώδη κυβέρνηση με μέλη τoυ υπoυργικoύσυμβoυλίoυ, φίλoυςoπαδoύςτoυ.

    Oι αγoρεύσεις τoυ, τις oπoίες o κόσμoς πρoτιμoύσε και από τo θέατρo, δεν κράτησαν πoλύ. Η Αστυνoμίατις απαγόρευσε αλλά η φήμη τoυ είχε πια εδραιωθεί και εξακoλoυθoύσε να αναλύει στις παρέες των καφενόβιων τo πρόγραμμά τoυ και τo σύστημα με τo oπoίo θα διoικoύσε όταν θα γινόταν Πρόεδρoςτης Κυβέρνησης.

  O πατέρας τoυ, ακoύγoντας τα «νέα» τoυ γιoυ τoυ, πoυ είχαν φτάσει μέχρι τη Μυτιλήνη, ανησύχησε και ήρθε στην Αθήνα για να τoν πάρει μαζί τoυ. Όταν όμως τoν βρήκε να μένει σ’ ένα καλό ξενoδoχείo, να τρώει στo καλύτερo εστιατόριo των Αθηνών, παρέα με γνωστoύς ανθρώπoυς και να τoν χαιρετάει στo δρόμo όλoς o κόσμoς, έμεινε κατάπληκτoς και δάκρυσε με την ιδέα ότι τo παιδί τoυ, αντί να είναι τρελός, όπως τoυ είχαν πει, είχε γίνει ένας σπoυδαίoς άνθρωπoς... Και μ’ αυτή την εντύπωση γύρισε πίσω μόνoς τoυ.

    Πραγματικά, η τρέλα τoυ Δελαπατρίδη, την επoχή της δόξας τoυ, βρήκε και oικoνoμική υπoστήριξη. ΠλoύσιoιΑθηναίoιτoν συντηρoύσαν. Στα εστιατόρια πάντα άλλoι πλήρωναν γι’ αυτόν. Oι δανδήδες τoυ έδιναν τα κoστoύμια, τα παπoύτσια, τις γκέτες, τα παλτά τoυς. Και βρέθηκαν άνθρωπoιπoυ δεν δίστασαν να τoυ δανείσoυν χρήματα για να εκδώσει σατιρική εφημερίδα. Τo εβδoμαδιαίoφύλλoτoυ, τo oπoίo έγραφε μόνoς τoυ, χάρις στη φήμη τoυ, κυκλoφoρoύσε σε 8.000αντίτυπα και o Δελαπατρίδηςκέρδιζε περισσότερα από τoυς αρχισυντάκτες των μεγαλύτερων ημερησίων Αθηναϊκών εφημερίδων.

Όταν τoν ρωτoύσαν τι θα έκανε αν εκλεγόταν πρωθυπoυργός, απαντoύσε:

    «Πρώτα απ’ όλα θα βγάλω τα συρματoπλέγματα από τo Δαφνί και θα τα βάλω στα ελληνικά σύνoρα. Γιατί δεν επιτρέπεται να υπάρχoυν Έλληνες διαβιoύντες εκτός συρματoπλέγματoς».

    «Αθηναίoι βγάλτε με

    και θα περνάτε φίνα

    φρενoκoμεία πάμπoλλα

    θα κτίσω στην Αθήνα».

 Κάπoτε όμως τo κoινό τoν βαρέθηκε και άρχισε να πέφτει στην αφάνεια. Τo 1933μπαίνει στo δημόσιo ψυχιατρείo στo Δαφνί, όπoυ και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής τoυ. Πoυ και πoυ τόσκαγε και εμφανιζόταν στoυς δρόμoυςτης Αθήναςντυμένoς με περίεργες στoλές, αλπινιστής, τυρoλέζoς, φαντάρoςκαι τραγoυδώντας τραγoύδια πoυ έφτιαχνε o ίδιoς. O ίδιoς μέσα στην τρέλα τoυ φαίνεται κατάλαβε τoν ξεπεσμό τoυ και πρoσπαθoύσε με νέες «ευρέσεις» να συγκινήσει. Αλλά κανείς πια δεν ενδιαφερόταν. Έτσι τo ’ριξε στo κρασί. Έπινε και γινόταν τύφλα και όταν ξεμεθoύσε γύριζε μόνoς τoυ στo Δαφνί. Στην πoλιτεία των τρελών τα κατάφερνε καλύτερα. Διάβαζε τo μυθιστόρημά τoυ, απήγγελε στίχoυς, έψαλλε στo εκκλησάκι τoυ ιδρύματoς και περνoύσε έτσι στα ταραγμένα μυαλά των άλλων τρoφίμων σαν σπoυδαίoςάνθρωπoς. Γεγoνός ήταν ότι γνώριζε την βυζαντινή μoυσική άριστα και είχε και ωραία φωνή. Στην περίoδo της κατoχής oι σιδερένιες πόρτες τoυ Τρελoκoμείoυάνoιξαν διάπλατα επειδή αδυνατoύσε, από έλλειψη τρoφής, να θρέψει τoυς τρoφίμoυς. O Δελαπατρίδηςφάνηκε τότε στην Αθήναμε αμπέχoνo και τενεκεδένια παράσημα και μια μαγκoύρα με κoυρελιασμένo πανταλόνι και παπoύτσια, κoυρέλι oλόκληρo o ίδιoς από τoν υπoσιτισμό.

Πηγή: aspe.gr

Τέσσεριςδυνατοίχαρακτήρεςγύρω από μια πισίνα, ένα ζεστό καλοκαίρι. Τέσσερα κορμιά που καίγονται από τις επιθυμίες τους.

Μια πισίνα το κέντροβάρουςτης εξάρτησης τους με τους υπόλοιπους. Ενα παιχνίδι ανάμεσα σε γάτες και ποντίκια μέχρι που ο ένας βρίσκεταινεκρός.

Τότε όλα αλλάζουν. Τα προσωπεία ραγίζουν κι ο αστυνομικόςντετέκτιβπροσπαθεί να αποδώσει την ευθύνη της δολοφονίαςσε έναν.

Τα νερά της πισίνας θολώνουν. Οι επιθυμίες εκτοξεύουν την αδρεναλίνη, η ενοχή και το πάθος έχουν τα ίδια συστατικά, δύσκολα να ξεδιαλύνειςτι επιβιώνειμετά, ο πιο δυνατός ή μήπως ο πιο αδίστακτοςστα συναισθήματα...

Στο νοσοκομείο που ήταν η κόρη μου κι είχε και το λαπτοπ να βλέπει καμία ταινία να γεμίζει τις ώρες της, ο πατέρας της φέρνει την περί ου ο λόγος ταινία για να περάσει καλά, με γέλιο την είχε συνδυάσει κι αυτός, λογικά μαζί την είχαμε δει, που να θυμάμαι τόσους αιώνες πριν, αναφέρει το ionionpelagos.blogspot.gr.

Τέλος πάντων, προχτές βράδυ τη βλέπει η κόρη μου σε άλλο σπίτι και χτες αποφασίζω κι εγώ να την ξαναδώ. Ωραία φωτογραφία, η μεσόγειος με κεινα τα γνωστά χρώματα, το βλέμμα του ναύτη Giannini άπαιχτο, η πολυλογία της μεγαλοαστής Mariagela να σου σπάει τα νεύρα.

Προχωρούσε το έργο και γέλασα ελάχιστα.Απεναντίας, περισσότερο μελαγχόλησα. Γιατί μερικές σκηνές μου θύμισαν πια στιγμές από τη ζωή μου. Οι αμμόλοφοι με τα πεύκα, το μαγείρεμα στη φωτιά, η έλλειψη κάθε εξοπλισμού, μου θύμισαν τα τελευταία χρόνια στον Καιάφα, στιγμές που δεν θα επαναληφθούν ποτέ πια. Πρώτον γιατί το είχα αποφασίσει και δεύτερον γιατί επικυρώθηκε με τη μεγάλη καταστροφή, δεν υπάρχει πια δάσος. (Πληροφοριακά, όχι δεν την έβαλα εγώ τη φωτιά για να μην ξαναπάω).

Η ιστορία δεν ήταν καθόλου κωμική, ήταν μια ερωτική ιστορία, έντονα πολιτική.Ανάμεσα στις γνωστές βρισιές μιας γυναίκας προς έναν άντρα όταν είναι στα όρια της (γύφτο, αγροικε, γουρούνι κλπ) ακούστηκε και το «νότιε» και το αμίμητο «υποπρολετάριε». Κι αυτός, ανάμεσα στα «πουτάνα, σκρόφα, σκύλα» είπε και το "μεγαλοαστή"ως εφάμιλλη βρισιά.

Η διαφορετική αυτή ματιά που είδα την ταινία με προβλημάτισε πολύ. Ειλικρινά δεν περίμενα να δω τα πράγματα με τόσο διαφορετικό μάτι. Και θα έλεγα ότι θυμάμαι λάθος, αλλά έρχεται και ο πρώην να επιβεβαιώσει την άποψη ότι ήταν μια ταινία με πολύ γέλιο.

Σήμερα θα έλεγα ότι είναι μια πολύ τρυφερή ταινία παρά τα χαστούκια που έπεσαν. Μπορώ να ακούσω ένα άντρα να λέει ότι αυτά θέλουμε για να στρώσουμε και ότι τελικώς είμαστε αναξιόπιστες. Η φαλλοκρατική πλευρά είναι αυτή.

Ως γυναίκα, θα έλεγα ότι ο καθένας φέρεται όπως έμαθε, κι αν δεν γνωρίζεις κάτι δεν μπορείς να το διαχειριστείς. Δεν ήξερε να υποτάσσεται στις συνθήκες, όχι στον άντρα, χρειάστηκε να το μάθει βίαια, υποτασσόμενη πρώτα στον άντρα. Δεν ήξερε το πάθος, το έμαθε. Και δεν πρόδωσε, η ζωή δεν είναι παραμύθι για να συνεχιστεί στους αμμόλοφους.

ΥΓ: Tελειώνοντας, άνοιξα την τηλεόραση και τι έπαιζε το ΜΕGA; Μια εκδοχή της ταινίας το ριμεικ όπως λέμε ελληνικά, με σκηνοθέτη το σύζυγο της Μαντόνα, μια Μαντόνα ταλαιπωρημένη χωρίς τη φρεσκάδα της Μελάτο κι έναν Adriano Giannini που επειδή είχε τα γένια και το όνομα νόμιζε ότι ήταν ο τρυφερός-άγριος Gianni .

Έπεσα στην πιο δυνατή σκηνή του έργου, όταν πρέπει να αποφασίσουν αν θα "βρεθούν"από το παραπλέον κόττερο (εδω θυμάμαι το Μποστ και τη ¨νήσο των Αζορών") ή θα παραμείνουν ναυαγοί.
Καμία σχέση, άλλωστε η Wertmüller γύρισε αριστουργήματα.

*To παραπάνω άρθο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Εirinika πέρσι & αναδημοσιεύεται ασήμερα, με αφορμή τα γενέθλια του Τζιανκάρλο Τζανίνι

Επιμέλεια: Ε.Ν

Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης θεατρικής επιτυχίας των Τσιφόρου - Βασιλειάδη, με το ίδιο πρωταγωνιστικό τρίο Αυλωνίτης - Βασιλειάδου - Ρίζος. Το τρίο αυτό συμπρωταγωνίστησαν συνολικά σε 11 κινηματογραφικές ταινίες κατά το διάστημα 1954-1964, με πιο καλές στιγμές τους την παρούσα ταινία, το Θησαυρό του Μακαρίτη (1959), τους Γαμπρούς της Ευτυχίας (1962) και τον Ανηψιό μου το Μανώλη (1964).

Ενδεικτικές ατάκες - ''διαμάντια'': 

ΜΑΧΟΣ (ΡΙΖΟΣ): Ε, λοιπόν με τη μάνα σου θα τραβηχτούμε εδώ μέσα καμιά ώρα, σαν τα συντεκλέρια. 
ΡΕΑ (ΡΙΖΟΥ): Ε, αφού την ξέρεις. 
ΜΑΧΟΣ: Την ξέρω, αλλά δεν αντέχω άλλο. Μ'έπρηξε. Διότι και να μιλάω, αδελφέ μου, σαν υποψήφιος βουλευτής με την ελληνικούρα μου ξεροψημένη και να κάθομαι σαν μαθήτρια του κατηχητικού και να βγάζω και το καπέλο μου λες και μπαίνω στο Λευκό Οίκο και να της φιλάω το χέρι, που βρωμάει σέρτικο Αγρινίου; 
ΡΕΑ: Υπομονή. 
ΜΑΧΟΣ: Υπομονή κάνουν και τα λάστιχα Ρέα, αλλά έρχεται κάποια στιγμή που δεν αντέχουν άλλο και κλατάρουν. Και σε ρωτάω, γιατί δε με γουστάρει; Επειδή είμαι της αγοράς; Της αγοράς είναι και τα φασολάκια τα λόπια, αλλά άμα τα τρακάρει, τρώει πέντε γαβάθες. 

ΗΡΩ (ΛΑΖΟΥ): Τι όμορφα που θα 'τανε, να 'μαστε οι δυο μας, μόνοι στην εξοχή! 
ΚΛΕΑΡΧΟΣ (ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ): Ε, δε θα 'τανε; 
ΗΡΩ: Να περπατάμε μαζί στο σκοτάδι! 
ΚΛΕΑΡΧΟΣ: Ε, όχι και στο σκοτάδι. Θα πέσουμε σε κανένα χαντάκι. 
ΗΡΩ: Έλα, Κλέαρχε. Βρες τρόπο να το σκάσεις. Θα ζήσουμε ένα παραμύθι. Τις Χίλιες και μία Νύχτες! 
ΚΛΕΑΡΧΟΣ: Στάσου βρε παιδάκι μου. Δεκαπέντε μέρες δε θα μείνουμε; Τις άλλες εννιακόσιες ογδόντα έξι, πού θα τις βρούμε; 

Μερικά βίντεο που προκαλούν γέλιο μέχρι δακρύων:

Και φυσικά ολόκληρη η ταινία:

Δείτε ποιες είναι οι 9 δολοφονίες που συγκλόνισαν τις Η.Π.Α:

Elizabeth Short: "Μαύρη Ντάλια"
Η 22χρονη Αμερικανίδα Elizabeth Short ήταν το τραγικό θύμα μιας βάρβαρης δολοφονίας που θα γινόταν παγκόσμια είδηση: παίρνοντας το παρατσούκλι «Μαύρη Ντάλια», η Short θα βρισκόταν κομμένη στα δύο και ακρωτηριασμένη σε ακραίο βαθμό σε αλάνα του Λος Άντζελες στις 15 Ιανουαρίου 1947. Η υπόθεση είναι ακόμα ανοιχτή και οι έρευνες συνεχίζονται σε μια από τις πλέον πολύκροτες υποθέσεις των εγκληματολογικών χρονικών, παρά τα 66 χρόνια που έχουν περάσει.
 

Lizzie Borden

Η νεαρή Lizzie Borden συνελήφθη και δικάστηκε για τον φόνο της μητέρας της και του πατριού της οι οποίοι βρέθηκαν δολοφονημένοι μέσα στο σπίτι τους με αλλεπάλληλα χτυπήματα από χασαπομάχαιρο. Η νεαρή ήταν εντός της οικίας μαζί με την υπηρέτρια και θεωρήθηκε από την αρχή ύποπτη. Οι ένορκοι την αθώωσαν και η δίκη της θεωρείται η πρώτη που προσέλκυσε τεράστιο ενδιαφέρον από τα media και το κοινό.

Andrea Yates

Ήταν το 1999 όταν η Andrea Yates, κάτοικος του Χιούστον του Τέξας και παντρεμένη μητέρα 4 παιδιών, έπαθε νευρικό κλονισμό: αφού έκανε πολυάριθμες απόπειρες αυτοκτονίας, νοσηλεύτηκε το καλοκαίρι σε ψυχιατρείο. Τον Νοέμβριο του 2000 έφερε στον κόσμο το πέμπτο της παιδί, παρά τη σοβαρή ψυχωσική διαταραχή από την οποία έπασχε. Στις 20 Ιουνίου 2001, η ίδια έπνιξε τα 5 παιδιά της στην μπανιέρα. Το δικαστήριο την καταδίκασε το 2002 σε ισόβια κάθειρξη, παρά τους ισχυρισμούς της ότι ήταν παρανοϊκή. Το 2006 ωστόσο το εφετείο θα έκανε δεκτούς τους ισχυρισμούς της για την ψυχική της κατάσταση και θα τη μετέφερε σε ψυχιατρικό ίδρυμα.

Amy Fisher

Το Μάιο του 1992 η Mary Jo Buttafuoco ανοίγοντας την πόρτα της οικίας της θα άνοιγε άθελά της μια χαραμάδα σε ένα από τα πλέον προβεβλημένα εγκλήματα της σύγχρονης εποχής. Η άτυχη γυναίκα είδε στο κατώφλι της ένα έφηβο κορίτσι, ήταν δεν ήταν 16 ετών, το οποίο έβγαλε ατάραχα το περίστροφο και την πυροβόλησε στο κεφάλι. Ο λόγος για την Amy Fisher που ήταν ερωμένη του συζύγου της Joey Buttafuoco. Η ανήλικη επίδοξη δολοφόνος ισχυρίστηκε ότι ο πυροβολισμός ήταν ατύχημα, πως το όπλο εκπυρσοκρότησε άθελά της. Ξέροντας ότι ο Joey είχε στραφεί εναντίον της, ισχυρίστηκε ότι ήταν εκείνος που της είχε δώσει το περίστροφο και πως διατηρούσαν εξωσυζυγικό δεσμό εδώ και έναν χρόνο. Καταδικάστηκε τελικά σε κάθειρξη 15 ετών και ο συνεργός της έφαγε 6 μήνες επειδή της προμήθευσε το πιστόλι.

JonBenét Ramsey

H 6χρονη JonBenét Ramsey ήταν ένα διάσημο κοριτσάκι, γνωστό για τη συμμετοχή της σε παιδικά καλλιστεία. Βρέθηκε νεκρή στο υπόγειο του σπιτιού της το 1996. Είχε στραγγαλιστεί. Στην αρχή η αστυνομία στράφηκε κατά των γονιών της, όμως αποδείχθηκε πως ήταν αθώοι. Μεχρι και σημερα ο φονος της μικρης Παραμένει ανεξιχνίαστος.
 

Richard Speck

Ο Richard Speck τράβηξε την προσοχή των Αμερικανών κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1966, μετά τη δολοφονία οκτώ φοιτητριών που ζούσαν μαζί σε νότια πλευρά του Σικάγου. Πριν ήταν υπεύθυνος για άλλες πράξεις βίας. Μετά την δολοφονία ακολούθησε ανθρωποκυνηγητό και συνελήφθη δύο ημέρες αργότερα. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στη φυλακή μέχρι που πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1991 σε ηλικία 49.

Charles Manson

Έχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους και τους πλέον αδίστακτους κατά συρροή δολοφόνους. Η δίκη του ξεκίνησε στις 15 Ιουνίου του 1970. Η απόφαση, μάλιστα, είναι πρωτοφανής για τα δικαστικά δεδομένα της Αμερική. Καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση, για την ειδεχθή δολοφονία εφτά ανθρώπων, χωρίς, όμως, εκείνος, να έχει ακουμπήσει ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά των συγκεκριμένων.

Η απαγωγή και ο θάνατος του μικρού Charles Lindbergh

Είναι η ιστορία της απαγωγής του μικρού γιου του φημισμένου αεροπόρου Charles Lindbergh που απήχθη από την κούνια του, γύρω στις 9 μ.μ., στις 3 Μαρτίου 1932.Στο σπίτι βρέθηκε σημείωμα με το οποίο ο απαγωγέας ζητούσε λύτρα πενήντα χιλιάδων δολαρίων για την απελευθέρωση του μικρού παιδιού.Η οικογένεια ζήτησε από τον Dr. John Condon να διαπραγματευτεί με τον απαγωγέα. Μετά από συνάντηση που είχαν, του γνωστοποίησε ότι το βρέφος βρίσκεται σε μια βάρκα στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Μέτα από έρευνα δεν βρέθηκε ούτε το σκάφος ούτε το μωρό. Στις 12 Μαΐου, το σώμα του μωρού ανακαλύφθηκε τυχαία σε δάσος κοντά στο σπίτι του Lindbergh. Μέτα από έρευνες οι αρχές ανακάλυψαν στο σπίτι του Bruno Richard Hauptmann τα χρήματα από την απαγωγή.

O.J. Simpson

Ο O.J. Simpson ήταν ένας από τους κορυφαίους παίκτες του NFL- αμερικανικού ποδοσφαίρου, όταν έγινε πρωταγωνιστής στην πιο πολύκροτη δίκη αθλητή όλων των εποχών. Ο Simpson είχε πάρει διαζύγιο από τη γυναίκα του, Nicole Brown Simpson, όταν κατηγορήθηκε για το φόνο της ίδιας και του φίλου της Ronald Goldman, οι οποίοι βρέθηκαν νεκροί σε μια λίμνη αίματος.Μετά από τη δίκη η οποία κράτησε σχεδόν ένα τέσσερις μήνες, κρίθηκε αθώος από το ποινικό δικαστήριο μέσα σε θύελλα αντιδράσεων.Ο αθλητής είχε παντρευτεί την Nicole, αλλά το ζευγάρι χώρισε το 1992. Ήταν 11 Ιουνίου το 1994 όταν παρακολούθησαν μαζί έναν αγώνα της κόρης τους στο Λος Άντζελες.

Πηγή: Huffingtonpost.gr

H αντιπρόταση της FAA δεν έγινε δεκτήκαι οι ελεγκτές, άρχισαν τις προετοιμασίες για απεργία.

Ο Πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων στην Υπηρεσία Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας Robert Poli  

Επιμέλεια: Ε.Ν

Τον λειτουργεί μόνον κατά την διάρκεια της ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο.Ο Πρώτος Ραδιοφωνικός Σταθμός της Ελλάδας, των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης είναι πλέον γεγονός. Ο σταθμός του είχε πομπό ισχύος αρχικά 400W και στη συνέχεια 4,5 KW (κιλοβάτ) και εξέπεμπε σε συχνότητα μεσαίων κυμάτων (218,5 kHz), με κεραία ύψους 45 μέτρων. (Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 20). 
Ο Χρίστος Τσιγγιρίδης αρχικά πουλάει μεγάφωνακαι ενισχυτές στην πρώτη Διεθνή Έκθεση ως αντιπρόσωπος της Γερμανικής εταιρίας SIEMENS-HALSKE.
Ας σημειωθεί ότι το αντικείμενο ήταν άγνωστο τότε στην Ελλάδα. Οι μεγαφωνικές του εγκαταστάσεις και ειδικά τα μεγάφωνά του είχαν χαρακτηρισθεί ως "κλαπατσίμπαλα"και προκαλούσαν δέος και θαυμασμό. Πόσο μάλλον ο ένας και μοναδικός ραδιοφωνικός δέκτης που στήθηκε απ΄ αυτόν στην πλατεία της Έκθεσης.

Τα μεγάφωνά του διαφήμιζαν τους εκθέτες και έπαιζαν μουσική. Ο όρος μεγάφωνο ήταν τότε αδόκιμος. Έτσι, μετάφρασε τον Αγγλικό όρο Loudspeaker στην κυριολεξία, που είναι "ΜΕΓΑΣ ΛΕΚΤΗΣ "

Ξεκινάει τη λειτουργία του την 25η Μαρτίου του 1926, οπότε και είχε μόνο δύο ακροατές. Ο ένας ήταν στην περιοχή της πλατείας Ιπποδρομίου και ο άλλος σε ένα αγγλικό καράβι στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. 

Ας μη ξεχνούμε ότι ένας ραδιοφωνικός δέκτης την εποχή εκείνη κόστιζε όσο μια μικρή περιουσία, όμως πολύ σύντομα οι δέκτες χιλιαπλασιάστηκαν.
Η αυστηρή νομοθεσία για τις ραδιοφωνικές εκπομπέςυπήρχε ήδη και έτσι για αρκετά χρόνια η λειτουργία του πομπού επιτρεπόταν μόνον κατά την διάρκεια της ΔΕΘ. Οι προσπάθειες του Τσιγγιρίδη να πάρει άδεια διαρκούς λειτουργίας ήταν συνεχείς. Όμως, για πολλά χρόνια παρέμειναν άκαρπες.

Ο Τσιγγιρίδης λειτουργούσε τον πομπό του με προσωπικές θυσίες.Είχε θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία του οράματος. Από τον Σταθμό του Τσιγγιρίδη πέρασαν ουκ ολίγοι καλλιτέχνες. Το γραμμόφωνο μόλις είχε γίνει ηλεκτρικό, οι δίσκοι λιγοστοί κι ακόμη φτωχότερη η Ελληνική δισκογραφία. Ούτε το μαγνητόφωνο είχε έλθει στο προσκήνιο ακόμη.

Έτσι, το μουσικό πρόγραμμα αποτελούνταν από ζωντανές εκτελέσεις κομματιώναπό τραγουδιστές και οργανοπαίχτες, μέσα στο στούντιο καθώς και ειδήσεις, συνεντεύξεις, διαλέξεις από καθηγητές και περιστασιακά σχόλια από τον ίδιο τον Τσιγγιρίδη. Σε αυτό το πρώτο στάδιο, χρηματοδοτούσε τις λειτουργίες του σταθμού από τις δικές του οικονομίες, και χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να αρχίσει να έχει κέρδη από τον αυξανόμενο αριθμό των διαφημίσεων. Βασικοί συνεργάτες του Τσιγγιρίδη στη δεκαετία του '30 υπήρξαν οι: Μ. Γροσομανίδης, Νίκος Καρμίρης, Α. Στρατίδης, Τραϊανού, Κοσμάς Τσαντσάνογλου κ.α.
Η ιστορία του ραδιοφώνου

Στην Ελλάδα, όπως συνέβη και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, η ραδιοφωνία ξεκίνησε δειλά την δεκαετία του 20΄.Την εποχή που στην χώρα μας ακόμη πειραματιζόμασταν στις ΗΠΑ υπήρχαν περισσότεροι από 500 σταθμοί. Την 1η Μαρτίου 1922, όταν η Ελλάδα είχε εμπλακεί στη μικρασιατική εκστρατεία, ο Κώστας Πετρόπουλος, καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, επέδειξε ένα ολοκληρωμένο σύστημα ραδιοφωνικής λήψης στην Εταιρεία Φυσικών Επιστημών.

Ένα χρόνο αργότερα, το πρώτο πείραμα ραδιοφωνικής μετάδοσηςστην Ελλάδα έγινε στον σταθμό Βοτανικού της Διεύθυνσης Ραδιοηλεκτρικής Υπηρεσίας Ναυτικού (ΔΡΥΝ) στην Αθήνα, χρησιμοποιώντας έναν πομπό 200 Βατ. Αυτά τα πρώτα πειράματα διήρκεσαν μόνο μερικές εβδομάδες και έγιναν με μηχανήματα κατασκευασμένα από τη σουηδική εταιρεία.
Swensa Radio Aktiebolaget («Ραδιοφωνία», 1956, σελ. 572).

Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο χρόνων, έγιναν κι άλλες πειραματικές μεταδόσεις στην Αθήνα, στη σχολή Μεγαρέως, που ήταν η πρώτη σχολή στην Ελλάδα που προσέφερε σπουδές ραδιοφώνου και ηλεκτρονικών. Αυτές οι εκπομπές γίνονταν από ερασιτέχνες που ίδρυσαν την Ένωση Ελλήνων Ερασιτεχνών Ασυρμάτου. Οι εκπομπές διαφημίστηκαν στις εφημερίδες με αποτέλεσμα διάφοροι ν’ αρχίσουν να φτιάχνουν μόνοι τους ή να αγοράζουν δέκτες για να τις ακούν ή για να «πιάνουν» ξένους σταθμούς.

Το Υπουργείο Ναυτικών, το οποίο ήταν αρμόδιο για την ραδιοφωνία μεταξύ 1921 και 1926, παραχωρούσε άδειες λήψης έναντι 500 δραχμών. Η εγκατάσταση εξωτερικής κεραίας απαγορευόταν, και επιτρεπόταν μόνο μια εσωτερική κεραία σε κάθε σπίτι. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση ήθελε να αποθαρρύνει την εξάπλωση της ραδιοφωνίας, μέχρις ότου αποκτήσει ολοκληρωτικό έλεγχο πάνω της. Επιπλέον, στη Βόρεια Ελλάδα δεν επιτρεπόταν η κατοχή δεκτών μέχρι το 1928.
(«Ραδιοφωνία», 1956, σελ. 572).

Το 1926, στο Υπουργείο Συγκοινωνίας, αρμόδιο για τα Ταχυδρομεία, τον Τηλέγραφο και την τηλεφωνία, ιδρύθηκε ειδική Ράδιο-ηλεκτρική Υπηρεσία για να αναλάβει τον έλεγχο των ραδιοφωνικών εκπομπών. Το Υπουργείο πραγματοποίησε αργότερα περιοδικές μεταδόσεις από τον Πειραιά για το Λιμενικό Σώμα και μετέδιδε εκκλησιαστικές λειτουργίες για τους ασθενείς νοσοκομείων
(Emery, 1969, 572).

Ο πρώτος σταθμός που μετέδωσε κανονικά προγράμματα (όπως γράφαμε στο ξεκίνημα του άρθρου), ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη το 1926 από τον Χρήστο Τσιγγιρίδη, ο οποίος είχε ζήσει στη Γερμανία αρκετά χρόνια και είχε σπουδάσει ηλεκτρονική στο Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης. Γυρίζοντας στην Ελλάδα, ο Τσιγγιρίδης είχε φέρει μαζί του όλα τα αναγκαία εξαρτήματα που χρειάζονταν για να φτιάξει πομπό. Λειτούργησε τον σταθμό του από στούντιο που έχτισε στον χώρο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. 
Το 1929 η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλουάρχισε να κάνει κάποιες προσπάθειες για να αναπτυχθεί η ραδιοφωνία. Ξεκίνησε τις διαδικασίες με το να ζητήσει προσφορές για την εγκατάσταση πομπού που θα εξυπηρετούσε ολόκληρη τη χώρα. Η χαμηλότερη προσφορά προήλθε από κάποιον Ηρακλή Δημητριάδη, που πρότεινε να αναλάβει την εγκατάσταση και λειτουργία πομπού Marconi ισχύος 12 KW (κιλοβάτ) και να χρεώνει κάθε ιδιοκτήτη ραδιοφωνικού δέκτη 1 δραχμή την ημέρα. Αυτή η συμφωνία κατέρρευσε αργότερα, λόγω διαφωνιών μεταξύ του Δημητριάδη και της κυβέρνησης. Μια παρόμοια συμφωνία έγινε το 1930 με τον Εμμανουήλ Μάρκογλου η οποία αργότερα ακυρώθηκε από την κυβέρνηση.
(Χατζηδούλης, 1988, Μάιος 27).

Παρ’ όλα αυτά, συνεχίστηκαν να γίνονται για μερικά ακόμα χρόνιαπειραματικές μεταδόσεις από τον Όμιλο Φίλων Ασύρματου που ιδρύθηκε το 1927 (Τριανταφυλλόπουλος, 1987). Ο Όμιλος οργάνωσε σεμινάριο για την τεχνολογία του ραδιοφώνου το 1930 που περιελάμβανε και τη ραδιοφωνική εκπομπή της εναρκτήριας ομιλίας που απηύθυνε στο σεμινάριο ο υπουργός Συγκοινωνίας (Χατζηδούλης, 1988, 1η Ιουλίου). Υπήρχαν μόνο μερικοί χιλιάδες ραδιοφωνικοί δέκτες στην Ελλάδα την εποχή εκείνη, που συντονίζονταν στους παραπάνω σταθμούς και στα προγράμματα στην ελληνική γλώσσα που εκπέμπονταν από την Ιταλία. Το κόστος ενός δέκτη ήταν περίπου 8.000 δραχμές, απαγορευτικό για τον μέσο πολίτη.
(Χατζηδούλης, 1988, 23 Μαΐου).

Το 1936 η δικτατορία του Ι. Μεταξάαποφάσισε να δημιουργήσει κρατικό ραδιοφωνικό σύστημα. Για τον Μεταξά, η ίδρυση ελληνικού ραδιοφωνικού δικτύου δεν ήταν μόνο ζήτημα εθνικής υπερηφάνειας, αλλά και μέσο για την «εκπαίδευση» της ελληνικής κοινωνίας. Η έντονη συμπάθειά του για το γερμανικό«Τρίτο Ράιχ»είχε ως αποτέλεσμα σημαντική γερμανική διείσδυση στην ελληνική οικονομία. Στο πλαίσιο αυτής της διείσδυσης, το 1936 η κυβέρνηση υπέγραψε συμβόλαιο με τη γερμανική εταιρεία Telefunken για την κατασκευή ενός πομπού μεσαίων κυμάτων ισχύος 100 W (Watt, βατ) στη Θεσσαλονίκη, ενός πομπού βραχέων κυμάτων 5 kW στην Κέρκυρα, και ενός πομπού επίσης βραχέων ισχύος 20 kW στην Αθήνα. Το συμβόλαιο γρήγορα ακυρώθηκε, αλλά αντικαταστάθηκε από ένα νέο συμβόλαιο με το οποίο η Telefunken θα εγκαθιστούσε πομπό μεσαίων κυμάτων ισχύος 15 kW στα Λιόσια.
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 18).
Στις 25 Μαρτίου 1938, η Ελλάδα ήταν μια από τις τελευταίες ευρωπαϊκές χώρες που απέκτησε εθνικό ραδιοφωνικό σταθμό με τον βασιλιά Γεώργιο Β΄ να τον εγκαινιάζει (εκφωνώντας μέσω του σταθμού το διάγγελμα για την εθνική γιορτή). Κανονικό πρόγραμα, με μουσική από τη συμφωνική ορχήστρα του σταθμού, χορωδία, ειδήσεις, και κλασική μουσική, άρχισε να μεταδίδεται στις 21 Μαΐου 1938.
(Χατζηδούλης, 1988, 21 Μαΐου).

Το 1938 η κυβέρνηση ίδρυσε την Υπηρεσία Ραδιοφωνικών Εκπομπώνπου ανέλαβε την ευθύνη λειτουργία του σταθμού, η οποία ανήκε στο υπουργείο Τύπου και Τουρισμού. Όμως ο έλεγχος γενικά των τηλεπικοινωνιών ήταν υπό την ευθύνη του υπουργείου Συγκοινωνιών.

Μερικούς μήνες αργότερα, ένα άλλο συμβόλαιο υπογράφηκε με την Telefunken για να αυξηθεί η ισχύς του εθνικού σταθμού από 15 σε 70 kW, αλλά η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας ανέβαλε το σχέδιο. Κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων του πολέμου, οι δύο υπάρχοντες σταθμοί (Αθηνών-Θεσσαλονίκης) μετέφεραν νέα από το μέτωπο και προσπαθούσαν να ανεβάσουν το ηθικό των στρατιωτών και του λαού.
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 21).

Κατοχή

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής (1941-1944),δεν υπήρξε καμιά επέκταση του δικτύου. Οι δυνάμεις κατοχής διέλυσαν το υπουργείο Τύπου και Τουρισμού και ίδρυσαν την Ανώνυμη Ελληνική Ραδιοφωνική Εταιρεία (ΑΕΡΕ) που ανέλαβε τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις. Την ίδια περίοδο η Υπηρεσία Λογοκρισίας, με έδρα τη γερμανική πρεσβεία, επέβλεπε τις ειδικές προπαγανδιστικές εκπομπές.(«Ραδιοφωνία», 1956, σελ. 572).

Οι δυνάμεις κατοχής υποχρέωσαν επιπλέον όλους τους ιδιοκτήτες ραδιοφώνων μέσα και γύρω από την Αθήνα να δηλώσουν τις συσκευές τους. Οι συσκευές «σφραγίστηκαν» με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να πιάνουν μόνο τον εθνικό σταθμό των Αθηνών –τον οποίο οι γερμανικές δυνάμεις έλεγχαν. Αλλά ραδιοφωνικές συσκευές υπήρχαν σε όλη τη χώρα και επανειλλημένα εκδόθηκαν διαταγές να παραδωθούν τα ραδιόφωνα, επί ποινή ισόβιας φυλάκισης ή και ακόμη και θανάτου.
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 22).

Ο ραδιοσταθμός Τσιγγιρίδηπαρενέβαλε σκοπίμως από τις αρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου τον προπαγανδιστικό φασιστικό ραδιοφωνικό σταθμό του Μπάρι. Από το ραδιοσταθμό Θεσσαλονίκης ενημερώθηκαν επίσης οι Θεσσαλονικείς την εισβολή των Ιταλών, καθώς το σήμα του ραδιοσταθμού Αθηνών δεν έφτανε στη Θεσσαλονίκη. Κατά τη γερμανική κατοχή ο πομπός κατασχέθηκε και ο Τσιγγιρίδης φυλακίστηκε. Οι Γερμανοί στρατιωτικοί πίστευαν ότι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν τον πομπό μόνοι τους. όμως αυτό στάθηκε αδύνατο, έτσι την επόμενη κι όλας ημέρα τον αποφυλάκισαν για μπορέσουν να κάνουν την προπαγάνδα τους.

Στόχος των Γερμανών ήταν να απομονωθούν οι Έλληνες από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά πολλοί κράτησαν τα ραδιόφωνά τους κρυμμένα –μερικοί έφθασαν να τα θάψουν στην αυλή τους– και πολλοί συχνά άκουγαν την ελληνική εκπομπή του BBC «Εδώ Λονδίνο».

Οι δέκτες είχαν σφραγιστεί από τους κατακτητέςκι έτσι ο Τσιγγιρίδης άκουγε το BBC στον δικό του δέκτη (τον οποίο οι Γερμανοί είχαν αφήσει ασφράγιστο για να μπορούν να αναμεταδίδουν διάφορους γερμανικούς σταθμούς) και μετέφερε τα νέα στους γύρω, όταν πήγαινε στο καφενείο. Μάλιστα μια φορά κινδύνεψε να τον πιάσουν επ΄ αυτοφώρω, όμως χάρις στην ετοιμότητά του, πρόλαβε και γύρισε το καντράν σε γερμανικό σταθμό.

Οι Γερμανοί ήθελαν να χρησιμοποιήσουντου δύο ελληνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς για προπαγάνδα και για να ψυχαγωγήσουν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους. Τους ήταν πολύ εύκολο να χειριστούν τον γερμανικής κατασκευής σταθμό της Αθήνας, αλλά ο σταθμός του Τσιγγιρίδη στη Θεσσαλονίκη είχε κατασκευαστεί από τον ίδιο τον Τσιγγιρίδη και έμοιαζε «πραγματικό χάος» .
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 27).

Οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να καλέσουν τον Τσιγγιρίδηνα θέσει σε λειτουργία τον σταθμό. Ο Τσιγγιρίδης σαμποτάριζε συνέχεια τις γερμανικές μεταδόσεις προσποιούμενος βλάβες στα μηχανήματα και συχνά κλείνοντας τον σταθμό επειδή, υποτίθεται, χρειαζόταν επισκευές. Οι Γερμανοί φυλάκισαν τον Τσιγγιρίδη και προσπάθησαν να δουλέψουν στον σταθμό μόνοι τους. Ανίκανοι να το πετύχουν, έφεραν ξανά πίσω τον Τσιγγιρίδη, τοποθέτησαν κι έναν από τους μηχανικούς τους μαζί του για να μάθει να χειρίζεται τον σταθμό, κι επίσης κατέγραφαν κάθε κίνησή του μέσα στο σταθμό. Γνωρίζοντάς το, ο Τσιγγιρίδης συνέχεια έκανε άσχετες συνδέσεις, και οι Γερμανοί ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν τον σταθμό να λειτουργήσει.

Τελικά, επέτρεψαν στον Τσιγγιρίδη να διοικεί τον σταθμόαν και συνέχισε να τον κλείνει για «απαραίτητες επισκευές». Οι γερμανικές δυνάμεις τελικά κατασκεύασαν δικό τους στθαμό 20 kW στη Θεσσαλονίκη.
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 25).

Αποχωρώντας από την Ελλάδα στις 12 Οκτωβρίου 1944, οι γερμανικές δυνάμεις προσπάθησαν να καταστρέψουν τον εθνικό σταθμό με ωρολογιακές βόμβες, αλλά τα σχέδιά τους ανακαλύφθηκαν από τους τεχνικούς ραδιοφώνου και την ελληνική αντίσταση, και οι βόμβες εν μέρει εξουδετερώθηκαν πριν εκραγούν. Στις 20 Οκτωβρίου, δύο μέρες μετά την επιστροφή της ελληνικής κυβέρνησης από την εξορία, ο σταθμός ξανάρχισε να εκπέμπει κανονικά.
(«Ραδιοφωνία», 1956, σελ. 572).

Οι Γερμανοί όμως προξένησαν εξαιρετικά μεγάλες ζημιέςστον σταθμό του Τσιγγιρίδη, και πήραν μαζί τους τα μηχανήματα του δικού τους σταθμού. Ο σταθμός του Τσιγγιρίδη ξαναβγήκε «στον αέρα» τον Σεπτέμβριο του 1945. (Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 26).

Μετά την απελευθέρωση

Mετά την απελευθέρωση ο πομπός αγοράσθηκεαπό τον Μάρκο Βαφειάδη και λειτούργησε για λίγο υπέρ αυτού, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Το 1945 επιστρέφει στα χέρια του ιδιοκτήτη του και ξαναρχίζει τις εκπομπές. Για περίπου ένα χρόνο ο πομπός πήρε προσωρινή άδεια συνεχούς λειτουργίας.

Το 1947 αγοράζει τον πομπό Τσιγγιρίδη το ΕΙΡ,που είχε ξεκινήσει εκπομπές το 1938. Καταργεί τα μηχανήματά του, και εγκαθιστά στον ίδιο χώρο νέο, ισχυρότερο πομπό, με στούντιο στο Σπίτι του Στρατιώτη, δίπλα από το στρατιωτικό θέατρο, στην θέση του υπό ανέγερση δημαρχιακού μεγάρου μπροστά από το 3ο Σώμα Στρατού. Ο Τσιγγιρίδης παραμένει άεργος μετά την αναγκαστική εξαγορά των μηχανημάτων του, καθώς το κρατικό ίδρυμα αποφασίζει να μην αξιοποιήσει την τεχνογνωσία και την εμπειρία του. Τελικά πεθαίνει την ίδια χρονιά και κηδεύεται με τιμές που ποτέ δεν γνώρισε εν ζωή.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 ο εθνικός ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών λειτουργούσε υπό καθεστώς λογοκρισίας και εξέπεμπε κυρίως τα βράδια. Το πρόγραμμά του περιελάμβανε ειδήσεις, παιδικές εκπομπές, κλασική και σύγχρονη ελληνική και ξένη μουσική, εκκλησιαστικές λειτουργίες, καθώς και εκπαιδευτικά προγράμματα που απευθύνονταν σε γυναίκες, αγρότες και άλλες κοινωνικές ομάδες. (Κωτσάκη, 1988).
Μετά τον πόλεμο

Στο πλαίσιο της γενικότερης μεταπολεμικής ανασυγκρότησης της χώρας, η ελληνική κυβέρνηση το 1945 αποφάσισε να αναδιοργανώσει και να αναπτύξει τη ραδιοφωνία. Με τον νόμο 1755/1945 ιδρύθηκε το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) που το διοικούσε συμβούλιο διορισμένο από την κυβέρνηση και υπαγόταν στο Υπουργείο Προεδρίας. Το ΕΙΡ ανέλαβε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της ΑΕΡΕ και είχε το μονοπώλιο των ραδιοφωνικών εκπομπών στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα υπήρχε ένας μόνο ραδιοφωνικός σταθμός με κανονικά προγράμματα που ανήκε στο κράτος και ο σταθμός που ανήκε στον Τσιγγιρίδη. Το ΕΙΡ δοκίμασε να πιέσει τον Τσιγγιρίδη να εκπέμπει με το εθνικό σήμα, και όταν αρνήθηκε του έκλεισαν το σταθμό.
(«Ραδιοφωνικός Σταθμος», 1945).

Φαίνεται ότι η κυβέρνηση ήθελε ολοκληρωτικό έλεγχο αυτού του σημαντικού εργαλείου γιατί θα μπορούσε να παίξει ρόλο στην έκβαση του εμφύλιου πολέμου.
Το ΕΙΡ τότε προχώρησε στην δημιουργία δικού του σταθμούστη Θεσσαλονίκη, ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1947. Ο σταθμός είχε πολύ μικρή ισχύ, και το σήμα του λαμβανόταν μόνο μέσα και γύρω από τη Θεσσαλονίκη. Έτσι, το 1947, όταν ο Τσιγγιρίδης πέθανε, το ΕΙΡ διέθετε δυο μόνο σταθμούς στην Ελλάδα, με τρία στούντιο στο Ζάππειο, φτωχά εξοπλισμένα με πεπαλαιωμένα μηχανήματα. Επειδή οι σταθμοί δεν είχαν έσοδα από διαφημίσεις, το ΕΙΡ εχρηματοδοτείτο από την εισφορά που πλήρωναν οι κάτοχοι ραδιοφώνων, που υπολογίζονται σε 40.000 περίπου.
(Unesco, 1947, σελ. 123).

Το 1948, καθώς η οικονομική κατάσταση βελτιωνόταν, ένας πομπός βραχέων κυμάτων 7,5 kW εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και έγινε εισαγωγή μηχανημάτων λήψης και ανταλλακτικών αξίας 50.000 δολλαρίων. (Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 29).
Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 η δημιουργία ραδιοφωνικών σταθμών άρχισε να επιταχύνεται. Σταθμοί κατασκευάστηκαν όχι μόνο από το ΕΙΡ αλλά επίσης και από ιδιωτικά συμφέροντα και από τις ένοπλες δυνάμεις. Ο σταθμός των ενόπλων δυνάμεων άρχισε σαν πειραματικός σταθμός από στρατιώτες για τη δική τους διασκέδαση κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου.
(McDonald, 1983, σελ. 164).
Άλλοι σταθμοί των ενόπλων δυνάμεων κατασκευάστηκαν με τη βοήθεια του Αμερικανικού Πενταγώνου το 1949, όταν με τον νόμο 968/1949 ιδρύθηκε ο Κεντρικός Ραδιοφωνικός Σταθμός Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδος (που ονομαζόταν στην τρέχουσα «το Ενόπλων Δυνάμεων» ή απλώς «το Ενόπλων», κατ’ αναλογίαν προς «το ΕΙΡ»). Μέχρι το τέλος του 1949 λειτουργούσαν πέντε αντίστοιχοι στρατιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, υπό τον έλεγχο της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού.
(McDonald, 1983, σελ. 164).

Οι σταθμοί των ενόπλων δυνάμεων ιδρύθηκαν για να «διαφωτίσουν» κατοίκους της Βόρειας Ελλάδας για τους κινδύνους του κομμουνισμού κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εμφύλια αντιπαράθεση, βοήθησαν την ελληνικη κυβέρνηση κατασκευάζοντας δυο ραδιοφωνικούς σταθμούς που εξέπεμπαν προγράμματα της Φωνής της Αμερικής (VOA) μέρος της ημέρας και προγράμματα της ελληνικής κυβέρνησης το υπόλοιπο της ημέρας.
(«Νέο Ραδιόφωνο των ΗΠΑ», 1949).

Αυτοί οι σταθμοί παρέμειναν και επεκτάθηκαν ακόμη και όταν πια άμεσος (κομμουνιστικός) κίνδυνος δεν υπήρχε. Το 1951 ο νόμος 1663/1951 νομιμοποίησε τη λειτουργία των σταθμών των Ενόπλων Δυνάμεων.
Οι εκπομπές των στρατιωτικών σταθμών απευθύνονταν όχι μόνο προς τις ένοπλες δυνάμειςαλλά και προς το γενικό κοινό. Τα προγράμματά τους χρηματοδοτούνταν από στρατιωτικά κονδύλια (τον προϋπολογισμό του ΥΕΘΑ) και από διαφημιστικά έσοδα. Η ενίσχυση των δραστηριοτήτων των στρατιωτικών ραδιοσταθμών από τις Ηνωμένες Πολιτείες επεκτάθηκε περαιτέρω με τη δωρεά δεκτών σε χωριά, έτσι ώστε οι χωρικοί «να εφοδιαστούν με επιχειρήματα για να αντιμετωπίσουν τη στατιαστική προπαγάνδα των κομμουνιστών πρακτόρων και, στις περιοχές κοντά στα βόρεια σύνορα, να αντικρούσουν τις πληροφορίες που στέλνει πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα το ελεγχόμενο από τους σοβιετικούς ραδιόφωνο».
(Sadgwich, 1953).

Επειδή οι σταθμοί των ενόπλων δυνάμεων διεύρυναν τη δημοτικότητά τους, το ΕΙΡ ίδρυσε νέα υπηρεσία το 1952, το Δεύτερο Πρόγραμμα, για να μεταδίδει εκπομπές παρόμοιες μ’ αυτές των σταθμών των ενόπλων δυνάμεων. Το Δεύτερο Πρόγραμμα μετέδιδε διαφημίσεις και προγράμματα με δημοφιλή μουσική –σε αντίθεση με τον πιο σοβαρό προσανατολισμό του Πρώτου Προγράμματος, το οποίο μετέδιδε ειδήσεις, πληροφορίες, εκπαιδευτικά και καλλιτεχνικά προγράμματα, αλλά όχι διαφημίσεις. Έτσι ή αλλιώς, όλοι οι σταθμοί από το 1946 έως το 1953, είτε στρατιωτικοί είτε πολιτικοί, λειτουργούσαν υπό καθεστώς αυστηρής προληπτικής λογοκρισίας, που τον ασκούσε η κυβέρνηση βάσει του νόμου 818/1946.
(McDonald, 1983, σελ. 162).

Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου,άρχισαν να εμφανίζονται ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί. Ο πρώτος τέτοιος σταθμός βγήκε στον αέρα το 1950 και λειτουργούσε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Αυτός ο σταθμός δεν έζησε πολύ, αλλά άλλοι ιδιωτικοί σταθμοί ιδρύθηκαν το 1952. Το ΕΙΡ δεν ενθάρρυνε τη δημιουργία τέτοιων σταθμών, αλλά και δεν προσπάθησε να τους σταματήσει, προφανώς γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είχαν μικρή ισχύ και ήσαν μακριά από την Αθήνα. Αυτοί οι σταθμοί χρηματοδοτούνταν από διαφημίσεις.
(Κεσσίσογλου, 1962, σελ. 39).

Μετά την ψήφιση του συντάγματος του 1952,το κοινοβούλιο ψήφισε και τον νόμο 2312/1953, με τον οποίο το ΕΙΡ απόκτησε εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας, παραχωρώντας του ξανά το μονοπώλιο των ραδιοφωνικών εκπομπών, αν και οι σταθμοί των Ενόπλων Δυνάμεων δεν επηρεάζονταν. Ενώ τα προγράμματα και η λειτουργία της ήταν κάτω από τον έλεγχο του Υπουργού Προεδρίας Κυβερνήσεως, και οι τεχνικές λειτουργίες κάτω από τον έλεγχο του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνικων, το ΕΙΡ, ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, ήταν διοικητικά και οικονομικά αυτόνομο.

Αυτό το μοντέλο παρέμεινε σε λειτουργία για μερικά χρόνια, και μερικά από αυτό στοιχεία παραμένουν και σήμερα.
Το άρθρο 2 του νέου νόμου έδωσε στο ΕΙΡ το δικαίωμα να διατηρήσει και να εκμεταλλευτεί όλα τα τεχνικά μέσα για εκπομπή προγραμμάτων στο εσωτερικό και εξωτερικό. Το άρθρο 3 προέβλεπε τη δημιουργία εννεαμελούς Δ.Σ. Στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου περιλαμβάνονταν δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιώτες που διορίζονταν από τον υπουργό Προεδρίας. Ο γενικός διευθυντής του ΕΙΡ διοριζόταν από το υπουργικό συμβούλιο με εισήγηση του υπουργού Προεδρίας. Μεταξύ του 1945 και 1965 υπήρξαν 22 γενικοί διευθυντές στο ΕΙΡ.
(McDonald, 1983, σελ. 162).

Τον Σεπτέμβριο του 1954 ιδρύθηκε το Τρίτο Πρόγραμμα του ΕΙΡ, με πρότυπο το Τρίτο πρόγραμμα του BBC, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στην κλασική μουσική αλλά λειτουργώντας μόνο λίγες ώρες κάθε μέρα. Η πολιτική σταθερότητα και η οικονομική ανάκαμψη της δεκαετίας του 1950 και των αρχών της δεκαετίας του 1960, που επέτρεψε στην Ελλάδα να αναπτυχθεί οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά, έδωσε επίσης τη δυνατότητα να αυξηθεί και ο αριθμός των ραδιοφωνικών σταθμών. Μέχρι το 1961 υπήρχαν πέντε ιδιωτικοί και δώδεκα σταθμοί του ΕΙΡ. υπήρχαν επίσης και δώδεκα ραδιοφωνικοί σταθμοί των ενόπλων δυνάμεων, που λειτουργούσαν κυρίως στην Βόρειο Ελλάδα. Οι σταθμοί των Ενόπλων, είχαν μικρότερη ισχύ και κάλυπταν πολύ λιγότερη έκταση απ’ ότι οι εθνικοί σταθμοί.

Στην πλούσια καριέρα του ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος έχει κερδίσει τρία μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ενώ στην ιστορία έχουν μείνει οι κόντρες του με τον πρώην Σοβιετικό, Βαλερί Μπορζόφ.

Ο άνθρωπος που «έκοψε» τα φτερά του Πύρρου!

Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανοικτού στίβου στο Ελσίνκι το 1971 ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 100μ,. με 10.56 σε μία κούρσα που είχε επικρατήσει ο Βαλερί Μπορζόφ (10.26), ενώ δεύτερος ήταν ο Δυτικογερμανός Γκέρχαρντ Βούχερερ (10.48).

Τα άλλα δύο μετάλλια έχουν έρθει σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα κλειστού στίβου. Στην Γκρενόμπλ το 1972, ο Βασίλης Παπαγωργόπουλος είχε κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στα 50μ. με 5.82, έχοντας μπροστά του τον Βαλερί Μπορζόφ (5.75) και τον επίσης Σοβιετικό Αλεκσάντρ Κόρμελικ (5.81).

Τον Φεβρουάριο του 1976και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος κρέμασε στο στήθος του το ασημένιο μετάλλιο από τα 60μ (6.97), με τον Βαλερί Μπορζόφ να κερδίζει το χρυσό με ρεκόρ αγώνων (6.58).

Το ατομικό ρεκόρ του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου στα 100μ, είχε επιτευχθεί στους Βαλκανικούς Αγώνες της Σμύρνης, στις 4 Αυγούστου 1972, όταν είχε κερδίσει με 10.22, μια επίδοση που αποτέλεσε πανελλήνιο ρεκόρ για 21 χρόνια. Το κατέρριψε ο Αλέξανδρος Τερζιάν με 10.20 το 1993 στους Μεσογειακούς Αγώνες στη Ναρμπόν.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972στο Μόναχο ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος έφθασε μέχρι τα ημιτελικά των 100μ, αλλά ένα πρόβλημα τραυματισμού δεν του επέτρεψε να πάρει μέρος στον τελικό.

Τέσσερα χρόνια αργότεραήταν σημαιοφόρος της Ολυμπιακής Ομάδας στους Αγώνες του Μόντρεαλ, σημειώνοντας 10.82 στον προκριματικό.

Ανακηρύχθηκετο 1971 και 1972 καλύτερος αθλητής της χρονιάς από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου.

Το 1978 έθεσε υποψηφιότηταστις δημοτικές εκλογές και εκλέχθηκε πρώτος δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης.

Το 1980 εκλέχθηκε Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Αθλητικών Σωματείων Θεσσαλονίκης.

Από το 1981 έως και το τέλος του 1998 εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής.

Το 1991-92 διετέλεσε υφυπουργός Πολιτισμού, αρμόδιος για θέματα Αθλητισμού με μεγάλη δραστηριότητα στον τομέα της κατασκευής Αθλητικών Έργων. Το 1998 παραιτήθηκε από Βουλευτής για να αναλάβει τα καθήκοντα του Δημάρχου Θεσσαλονίκης, μετά από εκλογή με ποσοστό 54,21%.

Οι διακρίσεις του

3ος (Πανευρωπαϊκοί 1971)
1ος (Μεσογειακοί 1971)
1ος (Βαλκανικοί 1971)
1ος (Βαλκανικοί 1972)
1ος (Βαλκανικοί 1973)
1ος (Βαλκανικοί 1974)
1ος (Βαλκανικοί 1975)
2ος (Βαλκανικοί 1970)
3ος (Βαλκανικοί 1969)
3ος (Βαλκανικοί 1977)
1ος (Πανελλήνιοι 1969)
1ος (Πανελλήνιοι 1970)
1ος (Πανελλήνιοι 1971)
1ος (Πανελλήνιοι 1973)
1ος (Πανελλήνιοι 1974)
1ος (Πανελλήνιοι 1975)
1ος (Πανελλήνιοι 1977)

*Δυστυχώς ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος  καταδικάστηκε για ατασθαλίες ως δήμαρχος Θεσ/νίκης και αποφυλακίστηκε πρόσφατα με τον νόμο Παρασκευόπουλο.

Στις εκδηλώσεις έχει προσκληθεί και θα παραστεί ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, όπου αναμένεται να πραγματοποιήσει διμερείς συναντήσεις με τον πρόεδρο της Αιγύπτου Αμπντέλ ελ Σίσι, τον πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ και τον πρωθυπουργό της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεβ.

Η σύνδεση της Ελλάδας με τη διώρυγα του Σουέζ ανάγεται από την αρχή του μεγαλεπήβολου έργου στα μέσα του 19ου αιώνα. Ελληνικά χέρια είχαν σκάψει για τη διάνοιξη της διώρυγας που ξεκίνησε το 1859 με τα σχέδια του Φερδινάνδου Λεσέψ και ολοκληρώθηκε μετά από δέκα χρόνια. Στην κατασκευή μετείχαν Δωδεκανήσιοι από το Καστελλόριζο, την Αστυπάλαια, την Πάτμο, τη Ρόδο, αλλά κυρίως από την Κάσο.

Πολλοί νησιώτεςάλλωστε με τις «σκαμπαβίες» τους ταξίδευαν σε εκείνα τα νερά και αποκαλούσαν το ακρωτήρι «Κάβο Πουλιό».

Εκεί εργάστηκαν και ρίζωσανπαρά τις τρομερές συνθήκες με την έλλειψη νερού, τον καύσωνα, τα έλη και τις επιδημίες χολέρας και τύφου.

«Ο Λεσέψ χρειάστηκε προσωπικό και πολλοί αναζήτησαν καλά μεροκάματα. Βέβαια οι συνθήκες ήταν δύσκολες, έσκαβαν... με τα νύχια και αρκετοί άνθρωποι σκοτώθηκαν» λέει ο κ. Χρήστος Καβαλλής, πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας στο Κάιρο. «Επίσης χρειάστηκαν Ελληνες που ήταν καλοί ναυτικοί για να πιλοτάρουν μέσα στη διώρυγα και με αυτό τον τρόπο άνθησε η παροικία κατά μήκος του Σούεζ.

Σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι της παροικίας προέρχεται από τις κοινότητες που δημιουργήθηκαν εκείνα τα χρόνια στο Πόρτ Σαιντ και την Ισμαηλία. Αρχικά είχαν έρθει τουλάχιστον 4.000 Ελληνες και πολλοί είχαν ρίζες από την Κάσο».

Οι Ελληνες σκαπανείς του Σουέζ  
Στην ιστορία του νησιού είναι καταγεγραμμένη η μαζική μετανάστευση για τη διάνοιξη της διώρυγας το 1859 και το 1866, αλλά και μετά την κατασκευή, όταν χιλιάδες Ελληνες εργάστηκαν στην Εταιρεία της Διώρυγας.

Μια γλαφυρή εξιστόρησηπαρουσιάζει ο κ. Μιχάλης Σκουλλιός στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Η φωνή της Κάσου» καθώς και στο βιβλίο του με τίτλο «Οι πρώτοι Κασιώτες στην Αίγυπτο», όπου καταγράφεται όλη η πορεία του Ελληνισμού γύρω από τη Διώρυγα.

Όλη η συνέχεια εδώ - Εthnos.gr