Δείτε τις:

Πηγή: Fubiz.net

Οι κάτοικοι του ασχολούνταν με τις αγροτικές και τις κτηνοτροφικές εργασίες τουςκαι ήταν αγαπημένοι με τους συγγενείς και τους γείτονές τους. Αυτή τη γαλήνη που βασίλευε στο χωριό τάραξε η φοβερή τραγωδία που διαδραματίστηκε. Πρωταγωνιστής ήταν ο Σπύρος Σταρίδας 48 χρόνων, γεωργός, ο οποίος, σύμφωνα με τους συγχωριανούς του, αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Τον τελευταίο καιρό δεν έπαιρνε τα χάπια του και είχε αρχίσει να πίνει. Ένα βράδυ χωρίς καμία προειδοποίηση ή άλλο σημάδι, εντελώς αναπάντεχα, άρπαξε μια καραμπίνα και άρχισε να σκοτώνει συγγενικά του πρόσωπα και όποιον άλλον είχε την ατυχία να βρεθεί στον δρόμο του.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ρεπορτάζ:Ο Σταρίδας πρώτα πυροβόλησε και σκότωσε τον πατέρα του. Στη συνέχεια πυροβόλησε τον παππού και τη γιαγιά του και τέλος τη μάνα του. Στη συνέχεια, περπατώντας με την καραμπίνα στο χέρι, συνάντησε στον δρόμο τη θεία και τον θείο του. Τους σκότωσε. Πιο πέρα, συνάντησε ένα γείτονα, που είχε κι αυτός την ίδια τύχη με τους άλλους. Τελευταία σκότωσε τη γυναίκα του, οπότε και αυτοκτόνησε, κλείνοντας έτσι τον φοβερό κύκλο του αίματος. «Πατέρα μη μας σκοτώσεις» Μια ακόμα τρομακτική πτυχή της υπόθεσης ήταν τα παιδιά του που τότε ήταν 12 και 10 χρονών αντίστοιχα. Αντιλήφθηκαν τις σκηνές που διαδραματίζονταν και παρακολουθούσαν κρυμμένα πίσω από το παράθυρο. Όταν είδαν να μπαίνει στο σπίτι ο πατέρας τους με την καραμπίνα, τα αγοράκι τον ικέτευσε τρομοκρατημένο: «Μη μας σκοτώσεις κι εμάς πατέρα, μη μας σκοτώσεις». Τα παιδιά του τον παρακαλούσαν να μην τα σκοτώσει

Προς στιγμήν ο δράστης συνειδητοποίησε τι έκανε και ότι αυτά τα παιδιά που βρίσκονταν μπροστά του και τον παρακαλούσαν ήταν τα δικά του. Τα κοίταξε σαστισμένος και δευτερόλεπτα μετά τα προσπέρασε για να συνεχίσει το φονικό του έργο. Ο άτυχος γείτονας του Ηλίας Κουσκουρής, όταν τον είδε να περνά μπροστά από την αυλή του σπιτιού του προσπάθησε να τον πείσει να πετάξει την καραμπίνα. Αντί άλλης απάντησης, ο Σταρίδας τον γέμισε και αυτόν με σκάγια και τον ξάπλωσε νεκρό μπροστά στο σπίτι του. Εκείνη την εποχή, καθώς δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, η γυναίκα του δράστη μετά τις πρώτες επιθέσεις, έτρεξε στο σπίτι του κουμπάρου της για να τηλεφωνήσει στην αστυνομία. Στην αυλή του κουμπάρου την πέτυχε ο Σταρίδας και την επέπληξε λέγοντάς: «Τι δουλειά έχεις στο σπίτι του κουμπάρου; Εδώ στεφανωθήκαμε; Άντε στα παιδιά σου». Και πριν προλάβει εκείνη να απαντήσει έστρεψε την κάννη της καραμπίνας εναντίον της, έριξε μια και την ξάπλωσε στο χώμα.

Μετά τον φόνο της γυναίκας του στήριξε την καραμπίνα στο έδαφος, ακούμπησε την κάννη στην καρδιά του και πάτησε τη σκανδάλη. Έτσι έθεσε τέρμα στη ζωή του. Η μητέρα του, Δήμητρα, δεν πέθανε αμέσως. Είχε τραυματιστεί βαρύτατα και διακομίστηκε στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, όπου παρά τις προσπάθειες των γιατρών δεν έζησε πάνω από 24 ώρες. Οι κηδείες των άτυχων θυμάτων ήταν ένας διαρκής θρήνος. Η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στην εκκλησία του χωριού. Στο νεκροταφείο του χωριού ετάφησαν σε ομαδικό τάφο ο δράστης και τα έξι θύματα. Ο γείτονας Ηλίας Κουσκουρής ετάφη ξεχωριστά. Το ίδιο και η μητέρα του δράστη.... 

Όλη η συνέχεια εδώ - mixanitouxronou.gr

Εκεί οι γονείς του, Γιάννης και Ελένη, διατηρούσαν καφενείοστο οποίο βοηθούσε στον ελεύθερο χρόνο του. Οι ηλικιωμένοι κάτοικοι της περιοχής, ακόμα θυμούνται τον μετέπειτα σταρ του κινηματογράφου να σερβίρει καφέδες στους άντρες της γειτονιάς που μαζεύονταν στο οικογενειακό καφενείο.... 

Ο Παπαμιχαήλ βίωσε τον βομβαρδισμό του Πειραιά το 1941 και παρόλο που πέρασε φτωχικά χρόνια εκεί, δεν έπαψε ποτέ να αγαπάει τη γειτονιά του. Για αρκετό καιρό μετά τον βομβαρδισμό, ο μικρός Δημήτρης, που ήταν τότε μαθητής, έλεγε πως όταν μεγαλώσει ήθελε να γίνει πιλότος για να εκδικηθεί τους Γερμανούς για το κακό που έκαναν στον Πειραιά «του».

Μάλιστα ακόμα και σε μια από τις πρώτες του συζητήσεις με τη γυναίκα της ζωής του, Αλίκη Βουγιουκλάκη, όταν ήταν συμφοιτητές στη Δραματική σχολή, δε δίστασε να υπερασπιστεί την περιοχή του. -Από πού είσαι; Ρώτησε η Αλίκη -Από τον Πειραιά. -Από τον Πειραιά;  Ρώτησε υποτιμητικά εκείνη. -Γιατί εσύ από πού είσαι; -Από τον Άγιο Παύλο. -Α, κοντά στα τρένα δηλαδή, της είπε ο ηθοποιός. (Τον διάλογο, μετέφερε ο ίδιος σε συνέντευξή του στον Κώστα Φέρρη.) Την αγάπη του για τον Πειραιά απέδειξε και πολλά χρόνια αργότερα με τη θητεία του σαν δημοτικός σύμβουλος από το 1986 έως το 1990.

Την πρώτη χρονιά διετέλεσε αντιδήμαρχος. Όταν τελείωσε το σχολείο, οι γονείς του είχαν αποφασίσει να τον στείλουν στην Αγγλία να σπουδάσει υφαντουργία, εκμεταλλευόμενοι μια υποτροφία που είχε κερδίσει από το εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής. Την τελευταία στιγμή όμως, ο Δημήτρης, που δεν ήθελε ούτε να αναλάβει το καφενείο των γονιών του, αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο και να σπουδάσει υποκριτική.

Η απόφασή του βρήκε αντίθετους τους γονείςτου και ειδικά τον πατέρα του, αλλά ήταν ήδη αργά. Ο Παπαμιχαήλ είχε πάρει την απόφασή του. Η φοίτηση στη δραματική σχολή εκτός από την πόρτα σε μια λαμπρή καριέρα, του άνοιξε και την πόρτα στον έρωτα, αφού κατά τη διάρκεια της φοίτησής του, γνώρισε την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Τον πρώτο καιρό οι δυο τους δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά, αντιθέτως είχαν μια κόντρα, που αργότερα εξελίχθηκε σε ένα θυελλώδη έρωτα. Οι συμφοιτητές που τσακώνονταν σαν το σκύλο με τη γάτα, έγιναν από το 1964 «εθνικό» κινηματογραφικό, αλλά και πραγματικό ζευγάρι.... 

Μπορεί ο γάμος των δύο ηθοποιών να κράτησε μόνο 10 χρόνια,η αγάπη του Παπαμιχαήλ όμως για την υποκριτική δεν έπαψε ποτέ. Ο ηθοποιός, που μετά τον χωρισμό του με τη σύζυγό του είχε ήδη στο ενεργητικό του αμέτρητες επιτυχημένες κινηματογραφικές ταινίες, συνέχισε να εμφανίζεται στο θέατρο.

Οι επιλογές του στράφηκαν σε πιο κλασικά έργακαι πολλές ερμηνείες του άφησαν εποχή. Η τελευταία του παράσταση ήταν το «Τρεις φορές ζωή» το 2001. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ έφυγε από τη ζωή ξαφνικά στις 8 Αυγούστου του 2004, από ανακοπή καρδιάς. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο πλευρό του ήταν η τελευταία του σύντροφος Νάντια Μουρούζη. Όταν ο Παπαμιχαήλ πέθανε, πολύς κόσμος που δεν συνήθισε ποτέ την ιδέα του χωρισμού του με την Αλίκη, είπε πως πήγε να τη συναντήσει.

Πηγή: mixanitouxronou.gr

Παράλληλα ασχολήθηκε με το μόντελινγκ.Σε αυτό ίσως χρωστάει την κινηματογραφική της καριέρα. Ενα εξώφυλλο του Harper’s Bazaar κίνησε την προσοχή του ήδη επιτυχημένου Χάουαρντ Χοκς, ο οποίος της έδωσε ένα μικρό ρόλο σε μια ταινία του. Ο ίδιος τη σκηνοθέτησε στον πρώτο της μεγάλο ρόλο, στη «Σειρήνα της Μαρτινίκας» (To Have and Have Not) το 1944. Ψηλόλιγνη (με μια σιγουριά άγνωστη στις ανορεξικές σταρ της εποχής μας) τη διέκρινε μια τραχύτητα στη φωνή, δημιουργώντας αντίθεση με την ηρεμία του προσώπου της. Ανήσυχη, με δημοκρατικές πεποιθήσεις, αντέδρασε στη «μαύρη λίστα» και την αντικομμουνιστική υστερία του Μακάρθι.

Λορίν και Μπόγκι

Τα γοητευτικότερα κεφάλαια της ζωήςτης αποτυπώθηκαν στους τόνους του ασπρόμαυρου φιλμ. Η Μπακόλ, με τα υπονοούμενα και τον υπόγειο ερωτισμό της, ηλέκτρισε επικίνδυνα τον ανδρικό κόσμο του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Χάρισε στιγμές υπέρτατης κινηματογραφικής απόλαυσης στο κορυφαίο νουάρ όλων των εποχών, τον «Μεγάλο ύπνο» του Χοκς (1946), στο πλευρό του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Ερωτεύτηκε τον Μπόγκι σφόδρα, παρά τα 25 χρόνια που τους χώριζαν.

Η δεκαετία του ’40 μαζί με το φιλμ νουάρ έφερε στο προσκήνιο του Χόλιγουντ ένα ιδανικό κινηματογραφικό ζευγάρι. Ο Μπόγκι και η Μπακόλ γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν στα πλατό της «Σειρήνας της Μαρτινίκας» και στη συνέχεια βάλθηκαν να πείσουν όλο τον κόσμο πως τα μεγάλα πάθη διαρκούν μια ζωή. Το δικό τους διακόπηκε βίαια με τον θάνατο του Μπόγκαρτ το 1957. Στη «Σειρήνα της Μαρτινίκας» η θυελλώδης σχέση τους στη ζωή φόρτισε την ατμόσφαιρα στα πλατό και τελικά απογείωσε την ταινία. Εχει μείνει στην ιστορία η φράση της Μπακόλ προς τον Μπογκαρτ: «Ξέρεις να σφυρίζεις; Απλά ενώνεις τα χείλη και φυσάς. Αν χρειαστείς κάτι, σφύρα…». Οι δυο τους θα βρεθούν και πάλι μαζί στο «Kι Λάργκο» του Τζον Χιούστον το 1948.

Η Μπακόλ έπαιξε δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς: τον Γκάρι Κούπερ, τον Γκρέγκορι Πεκ, τον Ροκ Χάτσον, τον Κερκ Ντάγκλας, τον Τόνι Κέρτις, τον Πολ Νιούμαν. Μετά τον θάνατο του Μπόγκαρτ σταμάτησε για λίγο το σινεμά επιχειρώντας να κάνει καριέρα στο Μπρόντγουεϊ. Το 1961 παντρεύτηκε τον ηθοποιό Τζέισον Ρόμπαρντς και έζησε μαζί του έως τον χωρισμό τους το 1969. Η καριέρα της ουσιαστικά είχε τελειώσει παρά τις συχνές εμφανίσεις της σε ταινίες που συνεχίστηκαν μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Χαρακτηριστικά ήταν τα περάσματά της από το «Dogville» (2003) και το «Manderlay» (2005) του Λαρς φον Τρίερ.

Aρχές Αυγούστου, ο θείος έρχεται στο σπίτι μας. Αυτό το θυμάμαι. Είμαι μικρό παιδί. Βλέπω κι ακούω όλη τη στιχομυθία μεταξύ της μητέρας μου και του Κλέωνα. Η μητέρα μου λεγόταν Βακώ. Του λέει η μητέρα μου:

Κλέων, να σε κεράσω μια βυσσινάδα;Είναι φρεσκοκαμωμένη
Ναι, της λέει εκείνος, να μου την κεράσεις. Σηκώνει το ποτήρι και προσθέτει:
Στην υγειά σου Βακώ, αυτή είναι και η τελευταία που πίνω από τα χέρια σου. Γιατί εγώ θα αυτοκτονήσω. Tου απαντά η μητέρα μου:
Έλα, καημένε Κλέων, για όνομα του Θεού, μια ζωή μας απειλείς με αυτή την αυτοκτονία σου. Και το έφερε βαρέως μετά, γιατί δεν τον πήρε στα σοβαρά τότε.

Αρχές Αυγούστου του 1944 το είπε αυτό. 28 Αυγούστου το είχε κάνει. Εκείνο τον Αύγουστο ο Κλέων επιστρέφει με το ποδήλατο στο σπίτι και κατά λάθος σκουντά έναν Γερμανό στρατιώτη, ο οποίος εκφράζει πάνω του τα πιο βίαια ένστικτά του. Αιμόφυρτος φτάνει στο σπίτι, μπαίνει στο δωμάτιό του και ζητάει ένα χαμομήλι. Το ποτήρι της ευαισθησίας και της περηφάνιας του ξεχειλίζει. Στα κατάλοιπα του χαμομηλιού αυτού εντοπίζεται η υπερβολική δόση από το υπνωτικό βερονάλ.

Η προσωπική μαρτυρία της Πέλειας Τζαρτίληπου με μουσειακή φροντίδα διασώζει σήμερα το μοναδικό αρχείο που υπάρχει για τον αγαπημένο της θείο, έναν από τους πιο σπουδαίους συνθέτες, ποιητές, ερμηνευτές και πιανίστες που ανέδειξε στο πρώτο ήμισυ του περασμένου αιώνα αυτός ο τόπος, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Γιατί αν το όνομα Κλέων Τριανταφύλλου δεν λέει κάτι σε πολλούς, τότε σίγουρα το ψευδώνυμό του, Αττίκ, μαρτυρεί πολύ περισσότερα. Ο Αττίκ γεννιέται το 1885 στο Ζαγαζίκ της Αιγύπτου. Ο πατέρας του, Δημήτριος Τριανταφύλλου, βαθύπλουτος βαμβακοπαραγωγός και έμπορος της Αιγύπτου, πεθαίνει μόλις μεταφέρει την οικογένειά του στην Ελλάδα.

Από την άλλη, η μητέρα του, η Εριθέλγη, διαθέτει ένα απαράμιλλο πάθος για τις τέχνες και τα γράμματα. Μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό που νοικιάζει ολόκληρο σιδηροδρομικό συρμό για την ίδια, τα παιδιά και το υπηρετικό προσωπικό για ένα ταξίδι-αστραπή στο Παρίσι μόνο και μόνο για να μη χάσουν την παράσταση με τον Καρούζο στην Όπερα! Επιπλέον, οι «Μουσικές Ώρες» αποτελούν κάτι σαν θεσμό για την οικογένεια, όταν η μητέρα και τα δύο αγόρια εναλλάξ, κάθονται στο πιάνο, παίζοντας μουσικές για «τέσσερα χέρια» (a quatre mains). Ο Αττίκ μαθαίνει πιάνο και παράλληλα φλάουτο, τελειοποιώντας το στο Ωδείο Αθηνών.

Μετά τις νομικές σπουδές στην Αθήνατα δύο αδέλφια φεύγουν το 1907 για το Παρίσι. Όπου αντί να σπουδάσουν Πολιτικές Επιστήμες -προορίζονταν για μια λαμπρή διπλωματική καριέρα- εγγράφονται στο περίφημο Conservatoire de Paris. Ο Κλέων μαθαίνει αντίστιξη στην τάξη του Penard και μεταξύ των δασκάλων του συγκαταλέγεται και ο Saint-Sans. Γρήγορα γίνεται περιζήτητος συνθέτοντας και παίζοντας στα μεγαλύτερα κέντρα του Παρισιού. Η αναγνώρισή του είναι τέτοια που υπογράφει συμβόλαιο με τον εκδοτικό μουσικό οίκο Editions Universelles ως ένας από τους τέσσερις μόνιμους συνθέτες του. Αφού όμως στο Παρίσι πηγαίνει ως Τριανταφύλλου, πώς μένει στην ιστορία της γαλλικής πρωτεύουσας ως Αττίκ; «Οι Γάλλοι συνάδελφοί του συνήθιζαν να τον πειράζουν. Το «φυλλού» στα Γαλλικά πάει να πει μπαγαπόντης», εξηγεί η ανιψιά του.

«Και έλεγε: αυτό πρέπει να το αλλάξω.Το έκοψε και το έκανε «Τριανταφύλλ». Αλλά ήταν μακρόσυρτο. Και σκεφτόταν: κάτι που να θυμίζει και Ελλάδα και να διαβάζεται στα Λατινικά. Έτσι κατέληξε στο Αττίκ. Και από τότε δεν το άλλαξε». Λόγω της ασθένειας της αδερφής του Νόρας πολύ γρήγορα γυρίζει πίσω στην Ελλάδα. Η Αθήνα δεν του κόβει τα φτερά. Αντιθέτως: Εδώ ανακαλύπτει την έφεσή του στο στίχο. «Είχε από μικρός τη φλέβα. Οταν ήταν στο Παρίσι ο στίχος ήταν ως επί το πλείστον Γάλλων ποιητών. Από τη στιγμή που βάζει τα ελληνικά λόγια αποφασίζει και λέει μόνο δικά του. Αποδεικνύει ότι ήταν και ποιητής».

Πόσοι περνούν απελπισμένοι / με βλέμμα σκυθρωπό / γιατί τρελά πίστεψαν οι καημένοι / στη λέξη «σ'αγαπώ»
Tη λέξη αυτή τη μάγισσα / που 'χει ομορφιές πολλές / μ'άρωμα χάνει, / γίνεται πλάνη
Παντρεύεται τρεις φορές. Το μοναδικό παιδί που κάνει, μωρό ακόμη, πεθαίνει. Η πρώτη του γυναίκα, ο μεγάλος του έρωτας, η Μαρί-Ελέν, μη αντέχοντας την απώλεια, έπειτα από λίγους μήνες φεύγει κι εκείνη από τη ζωή. Η σχέση με τη δεύτερη σύζυγό του, ηθοποιό και καλλονή Μαρίκα Φιλιππίδου, θα αποτελέσει ένα από τα πιο θρυλικά ρομάντζα της εποχής. Για εκείνη γράφει το πασίγνωστο «Είδα Μάτια»:

Είδα μάτια πολλά γαλανά / στη ζωή μου / να κοιτούν απαλά / Και ν'ανάβουν την ψυχή μου
Μα τόσο μαγικά να μιλούν πιο γλυκά / Δεν είδα άλλα και τόσο μεγάλα / στο λέω αληθινά.
Μούσα για τον Αττίκ είναι κάθε του έρωτας. Όταν η Μαρίκα Φιλιππίδου «ξεμυαλίζεται» με τον ψηλό ίλαρχο Σταμάτη Μερκούρη (πατέρα της Μελίνας Μερκούρη) και εγκαταλείπει τον Αττίκ, εκείνος βιώνει μία τραγωδία, την οποία μετουσιώνει σε ποίηση και μουσική. Μάλιστα, όταν κάποιο βράδυ η Μαρίκα επισκέπτεται με το δεύτερο σύζυγό της τη Μάντρα, το κοινό αντιλαμβάνεται την παρουσία τους και ζητάει επίμονα και ρυθμικά το «Είδα Μάτια». Ο Αττίκ φεύγει από τη σκηνή και μέσα σε ελάχιστο χρόνο επιστρέφει με ένα τραγούδι-απάντηση, όπου αποτυπώνει τη συναισθηματική του οδύνη.

Πρόκειται για το  «Ζητάτε να σας πω»:

Ζητάτε να σας πω / τον πρώτο μου σκοπό / τα περασμένα μου γινάτια / ζητάτε «είδα μάτια» / με σκίζετε κομμάτια
«Αυτό ήταν το μυστικό του: Ανθρωπιά, ευγένεια, ευψυχία. Μελωδίες τέλειες. Αρμονίες άψογες και πλούσιες. Στίχοι ποιητικοί, πότε Βερλαίν και Πορφύρας, πότε Σουρής και Ραμπαγάς. Σε ουσία και φόρμα», γράφει το 1986 στο βιβλίο της, με τίτλο μόνο τη λέξη ΑΤΤΙΚ και μάλιστα σε κεφαλαία γράμματα, η Δανάη Στρατηγοπούλου, μούσα του Αττίκ και του Πάμπλο Νερούδα. «Ηταν ολόκληρος κόσμος γεμάτος μουσική ο άνθρωπος αυτός. Ήταν μια πλημμύρα από μελωδίες, μια ανάγκη έκφρασης με τραγούδια, τραγούδια, τραγούδια…».

Σε μια παλιά πληγή / που ακόμη αιμορραγεί / μη μου γυρνάτε το μαχαίρι, / αφού ο καθένας ξέρει, / τι πόνο θα μου φέρει.
«Εμιμείτο πολύ ωραία τι νομίζετε; Τη μύγα. Άκουγε το βουητό το οποίο εμιμείτο θαυμάσια. Του άρεσε από μικρός να χαζεύει στα τζάμια τις μύγες. Πώς ερωτεύονταν, πώς πήγαιναν δυο δυο, πώς μιλούσε μια μύγα στην άλλη», θυμάται η ανιψιά του Πέλεια. Τις πλούσιες καλλιτεχνικές του ιδιότητες και ανησυχίες θα ξετυλίξει το 1930 στην περίφημη Μάντρα. Ένα πρωτοποριακό εγχείρημα με πρωταγωνιστή τον ίδιο στον πολλαπλό ρόλο του πιανίστα, του συνθέτη, του τραγουδιστή, του ηθοποιού, του μίμου, του «κονφερανσιέ». Πλάι του η Κάκια Μένδρη, η Δανάη, η Νινή Ζαχά, ο Μίμης Τραϊφόρος και αργότερα το «παιδί της ψυχής του», όπως ονομάζει τη Λουίζα Ποζέλι.

Ο Αττίκ γράφει για τη Μάντρα τον Ιούνιο του 1944:«Τι ήταν η πρώτη Μάντρα; Πολλές σανίδες, λίγη μπογιά και αρκετή πρωτοπορία. Ενα ξύλινο παράπηγμα-σκηνή, ύψους 6-7 μέτρων και δίπλα η αυλόπορτα είσοδος. Στο δρόμο η πρόσοψη παριστάνει ένα φτωχικό διώροφο σπιτάκι με ζωγραφισμένα πορτοπαράθυρα». Αρχικά στην οδό Μεθώνης και αργότερα στην οδό Αχαρνών, «μαντρώνει» τους Αθηναίους, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι νυχτόβιοι της εποχής, συγκεντρώνει τους πιστούς της καλής μουσικής και συγκινεί με τα «οχτάστιχά» του, που αποδεικνύουν τη μανία του για την τέλεια ρίμα και τη μαγική του διάθεση για αυτοσχεδιασμό πάνω στη σκηνή. Ο Αττίκ είναι ο πρώτος που κάνει οne-man-show στην Ελλάδα. Είναι ο εμπνευστής τού -χωρίς ιστορικό προηγούμενο- ταυτόχρονου διπλού σφυρίγματος.

Από τα χείλη του ηχεί μια διπλή μελωδίαισάξια με δύο πνευστά μουσικά όργανα. Και φυσικά στη Μάντρα επιστρατεύει το χιούμορ του ως αντίδοτο στην έντονα συναισθηματική του φόρτιση. Τραγουδά λοιπόν για τον «ξακουστό στην πολυφαγία και λαιμαργία» φίλο του:
Δε σου πάει το πάχος Δημητράκη / Κάνε πια και δίαιτα λιγάκι / Πρέπει να αποφεύγεις τα πολλά πιοτά / Σούπες, μακαρόνια και ζαχαρωτά.

Το ίδιο τραγούδι λέει στα δύσκολα και στη μητέρα του. «Οταν ήταν κακόκεφη εκείνος πήγαινε στο πιάνο, της το τραγουδούσε, εκείνη άρχιζε να χαμογελάει και άλλαζε η ατμόσφαιρα», θυμάται η αγαπημένη ανιψιά του, εξηγώντας την παθολογική αγάπη του Αττίκ για τη μητέρα του. Και όταν το 1940 εκείνη πεθαίνει, η δημιουργική του διάθεση πέφτει ξαφνικά στο κενό. Το τελευταίο του τραγούδι με τον εύγλωττο τίτλο «Χωρίς εσένα», αν και πολλοί νομίζουν ότι είναι ερωτικό, αναφέρεται στη μητέρα του. Μάλιστα, το γράφει, παρατηρώντας τη θέση των πουλιών πάνω στα καλώδια του ρεύματος. Φαντάζεται τα καλώδια ως πεντάγραμμο και τα πουλιά ως νότες. Έτσι γράφονται οι πρώτες νότες του «Χωρίς Εσένα». «Είδες που μπορείς να ξανασυνθέσεις;» του λέει ο αδερφός του. «Ναι, αλλά δεν έχω διάθεση, δεν θέλω. Αυτό το έκανα για τη μητέρα», απαντά εκείνος.

Χωρίς εσένα το μυαλό μου αργεί / άλλους κόσμους η ψυχή μου / τραγικά νοσταλγεί / σαν υπνοβάτης μόλις βγούνε τ'αστέρια / όλο απλώνω τα χέρια προς άλλη γη.
Ο θάνατος της μητέρας του, το άσβεστο μίσος του για τους Γερμανούς κατακτητές, το γεγονός ότι δεν προλαβαίνει έγκαιρα να μεσολαβήσει για να σωθούν τα δύο παιδιά συνεργάτη του από τη Μάντρα και οι συνεχείς αιμοδοσίες στον Ερυθρό Σταυρό κλονίζουν τον εύθραυστο χαρακτήρα του. Αν και σε όλη του τη ζωή αστειεύεται απειλώντας με την αυτοκτονία, εκείνο τον Αύγουστο του 1944 σοβαρολογεί και συντάσσει τη διαθήκη του, γνωρίζοντας πως το τέλος δεν αργεί.

Χωρίς εσένα με βαραίνει η ζωή / όσο και να την υμνούνε τα πουλιά το πρωί / κι όταν βραδιάζει το φριχτό μου μαράζι / χρωματίζει μ'ασχήμια ως κι αυτά τα γιασεμιά / στην ερημιά.
Ευφυής και τρυφερός. Αιματηρά γνήσιος και ειλικρινής. Με ακραία μελό λέξεις και ιστορίες. Χωρίς να γίνεται «μελό». Με το σφυγμό να χτυπά δυνατά στο σήμερα. Ακριβώς έτσι, με τα δάχτυλα στο πιάνο και με πεντάλ κάποιον έρωτα στην τσέπη, 
ο Αττίκ διαχρονικά αυτοσχεδιάζει, σφυρίζει, τραγουδάει, γελάει, πονάει. Μουσικά ανυπότακτος και τολμηρός. Πάντα πιστός στην αληθινή νότα της ευαισθησίας. 

Ως πότε;Όσο ακόμη αντέχουν τα συναισθήματα. Κι όπως εκείνος συνοψίζει:
Έκλαψα για να γράψω / έγραψα για να τραγουδήσω / κι ετραγούδησα για να ζήσω

ΛΕΩΝΙΔΑ ΝΤΙΛΣΙΖΙΑΝ
http://anemourion.blogspot.gr/

Αναλυτικά:

Τσιγάρα: 400 δραχμές.

Τυρόπιτα: 100 δραχμές.

Καφές φραπέ: 500 δραχμές.

Σύνολο χίλιες δραχμέςκι όλα αυτά, με… βασικό μισθό 170 χιλιάδες δραχμές (498 €).

Σήμερα (2015) τα ίδια προϊόντα κοστίζουν:

Τσιγάρα: 3,70 - 4,70 ευρώ.

Τυρόπιτα 1,5 ευρώ.

Καφές φραπέ ή freddo: 3 - 4 ευρώ.

Σύνολο 8-9 ευρώ, δηλαδή περίπου τρία χιλιάρικα, με βασικό μισθό 480 ευρώ.

Ο βασικός μισθός σε δραχμές υπολογίζεται ότι είναι 163.000 δρχ (περίπου όσο και το 1999).

Ωστόσο, 15 χρόνια μετά, το κόστος ζωής τριπλασιάστηκε.

Λογικό είναι λοιπόν, σε κάθε επίσκεψη μας στο σουπερ μάρκετ να αναπολούμε εποχές... πριν τo millenium!

Μια εποχή που μόνο με νοσταλγία μπορεί να περιγραφή, οι ανέμελες βόλτες, οι δροσιστικές βουτιές και τα όνειρα που μας περιτριγύριζαν τότε...

Mε τον Αλέν Ντελόν στην Ιταλία το 1963 
 

Επιμέλεια Οπτικοποίησης: Ειρήνη Νικολοπούλου

Δείτε εδώ το Vintage Story του Eirinika για την Κλαούντια Καρντινάλε 

Από τους Γερμανούς δασκάλους της, Hugo Erfurth και Franz Fiedler, αποκόμισε την πικτοριαλιστική τεχνική και την κλασική αισθητική. 

Η εγκατάστασή της στην Αθήνα το 1924, όπου ανοίγει φωτογραφικό studio στην οδό Ερμού, θα την προσανατολίσει προς μία ελληνοκεντρική και συντηρητικότερη αντιμετώπιση της θεματογραφίας.
Στο πορτρέτο, στο οποίο θα εξασκηθεί σ’ όλη τη διάρκεια της φωτογραφικής της πορείας στην Ελλάδα και την Αμερική, οφείλεται η απεικόνιση της αθηναϊκής κοινωνίας του Μεσοπολέμου αλλά και η συγκρότηση σημαντικού αρχείου της ελληνικής ομογένειας. 

Από το 1927 η Nelly’s περιοδεύει την ελληνική ύπαιθροστοιχειοθετώντας το πανόραμα της Ελλάδας του Μεσοπολέμου. Ελληνίδα της διασποράς, συνθέτει φωτογραφικά μία Ελλάδα «ειδυλλιακή». Μέσα από τα επίσημα τουριστικά έντυπα που κυκλοφόρησαν με φωτογραφίες της στο εξωτερικό, διαμορφώθηκαν οι πρώτες βάσεις-οπτικά σύμβολα της ελληνικής «τουριστικής φιλοσοφίας».
Τα μνημεία και οι αρχαιολογικοί θησαυροί αποτυπώθηκαν συστηματικά από την Nelly’s: οι πειραματισμοί με το φυσικό φως και η αποτύπωση των αρχαίων ναών στη διαμνημειακή τους σχέση παραπέμπουν στις λήψεις του επίσης γερμανού φωτογράφου και μαθητή του Erfurth, Walter Hege. 

Oι φωτογραφίες χορού (1923-1929) στη Γερμανία, αλλά κυρίως αυτές στην Ακρόπολη, ξεχωρίζουν για τη θεματική τους συνοχή και την αναδεικνύουν σε κορυφαία φωτογράφο χορού του Μεσοπολέμου. 
Στην Αμερική, όπου εγκαταστάθηκε και παρέμεινε για 25 περίπου χρόνια, θα προσθέσει στο πανόραμα της θεματογραφίας της τη διαφημιστική και έγχρωμη φωτογραφία, καθώς και το φωτορεπορτάζ (Easter Parade – δρόμοι της Ν. Υόρκης), χωρίς ωστόσο να μπορέσει να ενταχθεί στις σύγχρονες τάσεις της αμερικανικής φωτογραφίας. 

Σικελιανός και Ολυμπιακοί Αγώνες 
Φωτογράφισε τις Δελφικές γιορτές του Σικελιανούκαι της γυναίκας του Εύας Πάλμερ το 1927 και κατ'αποκλειστικότητα το 1930, ενώ το 1936 μετέβη στο Βερολίνο για να φωτογραφίσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ξέσπασμα του Β'Π.Π. τη βρήκε στις ΗΠΑ, όπου έμεινε αναγκαστικά σχεδόν 27 χρόνια από το 1939 μέχρι το 1966. 
«Η πόλη της Νέας Υόρκης έδωσε στη Nelly's» κατά την Κατερίνα Κοσκινά «και τη δυνατότητα να καταγράψει σημαντικές στιγμές από την οικοδόμησή της και να αποτυπώσει στιγμιότυπα από την κίνηση των δρόμων και των πλατειών της. 
 

Έτσι, με δύο σημαντικότατες φωτογραφικές σειρές,το "Easter Parade"και τους "Δρόμους", κατέπληξε το νέο δάσκαλό της και απέδειξε ότι εκτός από το να εκτελεί παραγγελίες είναι σε θέση να δώσει μια νέα δυνατότητα ανάγνωσης της αρχιτεκτονικής»

Επιστροφή στην Ελλάδα και θάνατος 
Το 1966, επιστρέφοντας στην Ελλάδα,έμεινε με τον σύζυγό της Άγγελο Σεραϊδάρη στη Νέα Σμύρνη διαμορφώνοντας το διαμέρισμά της σε φωτογραφικό μουσείο. Το 1989 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της. Δώρισε το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου της στο Μουσείο Μπενάκη. 

Έχει τιμηθεί με το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικα, με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ εξέδωσε πολλά λευκώματα με φωτογραφίες της και παρουσίασε τα έργο της σε πολλές εκθέσεις. H Έλλη Σεραϊδάρη πέθανε στην Αθήνα, στις 17 Αυγούστου του 1998.

Μετά από έναν αιώνα έντονης φωτογραφικής παρουσίας και δυναμικής διεκδίκησης της προβολής του έργου της, η Nelly’s κληροδότησε  στην ελληνική φωτογραφική ιστορία ένα έργο πολυσύνθετο, παραδειγματικό για νέους φωτογράφους, τόσο λόγω της καλλιτεχνικής όσο και της τεκμηριωτικής του αξίας

Tα γυμνά της Nelly's στην Ακρόπολη και ο ρόλος του διευθυντή Φιλαδελφέα

Το 1928, η Nelly's φωτογράφισε γυμνή στην Ακρόπολητη χορεύτρια της Κομεντί Φρανσέζ, Μόνα Πάιβα. 
Όπως ανέφερε η ίδια η φωτογράφος, το γυμνό δεν ήταν προγραμματισμένο και προέκυψε τυχαία. Όταν η Νέλλυ πληροφορήθηκε, ότι η διάσημη χορεύτρια βρισκόταν στην Αθήνα για παραστάσεις, θέλησε να της κάνει μια καλλιτεχνική φωτογράφιση, με φόντο τον Παρθενώνα. 
Για τον λόγο αυτό, ζήτησε και πήρε άδεια από τον διευθυντή της Ακρόπολης, Αλέξανδρο Φιλαδελφέα. Το αρχικό σχέδιο ήταν, το μοντέλο να ποζάρει «ντυμένο» με μουσελίνες και πέπλα, για να παραπέμπει σε αρχαία Ελληνίδα. 

Όταν ο αρχαιολογικός χώρος έκλεισε για το κοινό, η φωτογράφος και το μοντέλο ξεκίνησαν τις ετοιμασίες. Η Πάιβα, μετά από υπόδειξη των υπεύθυνων, χρησιμοποίησε το σπιτάκι του φύλακα για καμαρίνι. Την ώρα που άλλαζε ρούχα, την είδε η φωτογράφος. Τότε αποφάσισε να τη φωτογραφίσει ολόγυμνη. 
«Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη, και καθώς ο ήλιος έγερνε και γέμιζε με φως τον μικρό χώρο, είδα για πρώτη φορά την ξένη χορεύτρια ολόγυμνη. Μου φάνηκε πως ενσάρκωνε το πνεύμα των αρχαίων μαρμάρων! «Θα μπορούσατε να ποζάρετε τελείως γυμνή;» είπα. Δέχτηκε. 

Έτρεξα και ρώτησα τον Φιλαδελφέα. Η απάντησή του ήταν καταφατική, υπό ένα όρο: «Φτάνει οι φωτογραφίες να μην είναι για δημοσίευση». 
Το μοντέλο πόζαρε γυμνό στον φακό της Νέλλυ, χορεύοντας και κρατώντας ένα κλωνάρι ελιάς. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ήταν άψογο και η φωτογράφος, για να ευχαριστήσει την Πάιβα, της έδωσε μερικές από τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει. Την επόμενη χρονιά, μία από αυτές τις φωτογραφίες δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό Illustration de Paris. 

Τα νέα έφτασαν στην Ελλάδα και αμέσως ξέσπασε σκάνδαλο. Η συντηρητική κοινωνία του μεσοπολέμου θεώρησε προσβολή το γυμνό και καταδίκασε τη Νέλλυ. Παρόμοια αντίδραση είχε και ο αθηναϊκός Τύπος, που κατηγόρησε την καλλιτέχνη για βεβήλωση του αρχαιολογικού χώρου. 

Παρά τις αντιδράσεις και τα σχόλια, η φωτογράφος δεν πτοήθηκε και επανέλαβε τη φωτογράφιση στην Ακρόπολη, με μοντέλο την Ουγγαρέζα χορεύτρια Νικόλσκα. Σύμμαχος της Νέλλυ ήταν για ακόμα μια φορά ο διευθυντής της Ακρόπολης, που παρά την κατακραυγή, της έδωσε ξανά την πολυπόθητη άδεια.

* Aφορμή για το αφιέρωμα ήταν η επέτειος θανάτου της Nelly's 

Επιμέλεια: Ε.Ν

Απευθύνεσαι στο υπερφυσικό, σε θεούς και δαίμονες δηλαδή, και ξενοιάζεις!

Διαφορετικοί πολιτισμοί ανέπτυξαν λοιπόν πνευματικές και θρησκευτικές εκδοχές της κατάρας για να σπείρουν όλεθρο σε όσους τους είχαν βλάψει…

Οι ρωμαϊκές πλάκες της κατάρας

Στη ρωμαιοκρατούμενη Βρετανία ήταν πολύ εύκολο να καταραστείς κάποιον, καθώς το μόνο που χρειαζόσουν ήταν λίγος μόλυβδος (ή αν δεν είχες, το ξύλο και η πέτρα έκαναν μια χαρά τη δουλειά) και κάτι να γράψεις πάνω του. Οι προσωπικές πλάκες εκδίκησης σκαρώνονταν έτσι πανεύκολα και στρέφονταν κατά δικαίων και αδίκων.

Αφού έγραφες προς ποιον στρεφόταν η μανία σου, ανέλυες κατόπιν διεξοδικά τι θα ήθελες να πάθει ο δράστης. Για κάποιον που είχε κλέψει, για παράδειγμα, ένα δαχτυλίδι, η επιγραφή τον καταριόταν να χάσει όλο του το αίμα, την ίδια στιγμή που ήθελε τα μάτια του, τα μέλη αλλά και τα σπλάχνα του να φαγωθούν!

Όταν ολοκληρωνόταν η γραφή της κατάρας, έπρεπε τώρα να τη θάψεις σε μέρος που θα την έβρισκε η θεότητα της αρεσκείας σου, συνήθως σε κάποια κρήνη ή ιερό αφιερωμένο στο κέλτικο ή ρωμαϊκό πάνθεο. Μέσα στο ιερό των ρωμαϊκών λουτρών στο Μπαθ της Αγγλίας έχουν ανασυρθεί 130 πινακίδες γεμάτες από κατάρες…

Οι αιγυπτιακές κατάρες

Οι κατάρες που συνοδεύουν τις αιγυπτιακές μούμιες είναι γνωστές σε όλους, αν και αυτές φαίνεται να ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Ένας λαός ωστόσο που χρησιμοποιούσε ευρύτατα την κατάρα στην καθημερινότητά του, όλο και κάτι θα γνώριζε για την επίκληση του υπερφυσικού κακού!

Οι κατάρες είχαν βέβαια εδώ άλλη χρήση:οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι το σώμα του νεκρού ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για το πνεύμα του και αν το άφηνες να αποσυντεθεί, τότε το πνεύμα κινδύνευε να πεθάνει. Κι έτσι οι κατάρες που συνόδευαν τη σύληση των τάφων και τις μούμιες ήταν κυρίως μέσο προστασίας για την αιώνια ζωή του πνεύματος.

Οι αιγυπτιακές κατάρες γράφονταν συνήθως στους προθαλάμους των ταφικών μνημείων, ώστε να αποτρέψουν τους τυμβωρύχους από τη διατάραξη της αιώνιας μακαριότητας του νεκρού. Τι θα συνέβαινε λοιπόν στον τυμβωρύχο;

Τα πάντα, από το να σταματήσει ακαριαία η καρδιά του και να περάσει το βιος του στον χειρότερο εχθρό του μέχρικαι να εξαφανιστεί μαγικά από προσώπου γης. Γι’ αυτό και η διαβόητη επιγραφή στον τάφο του Τουταγχαμών κατατρόμαξε τους αρχαιολόγους: «Ο Θάνατος θα έρθει με τα γοργά φτερά του σε αυτόν που θα ενοχλήσει την ειρήνη του βασιλιά».

Αν η σωρεία των τραγικών περιστατικών στις ζωές των αρχαιολόγωνπου άνοιξαν τον τάφο του φαραώ ήταν αποτέλεσμα της κατάρας ή απλή σύμπτωση, ας αποφασίσει ο καθείς κατά συνείδηση. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τους είχαν μια φορά προειδοποιήσει…

Τα καθολικά αναθέματα

Τα περιβόητα καθολικά αναθέματαδεν ήταν τίποτα άλλο από απλοί αφορισμοί, αν και κανείς στα χρόνια της δόξας του δεν θα ήθελε να υποστεί αφορισμό. Πέρα από τον όλεθρο στη ζωή του πιστού (ή του μη πιστού, αφού εκεί στρέφονταν συνήθως οι καθολικοί αφορισμοί, στους πιστούς άλλων χριστιανικών δογμάτων), ο αφορισμός συνοδευόταν με βαρύτατες κατάρες, με υπογραφές ανώτατων κληρικών ή ακόμα και του ίδιου του Ποντίφικα.

Σε παπική βούλα, για παράδειγμα, που καταδίκαζε όσους θα έκαναν τις καλόγριες να παραστρατήσουν από τον δρόμο του θεού, η κατάρα θα συνόδευε τον εκμαυλιστή σε σπίτι και δουλειά, στην πόλη και την ύπαιθρο, στον ύπνο και τον ξύπνιο, στο φαΐ και το ποτό, όρθιο ή καθιστό. Και βέβαια «καταραμένη να είναι η σάρκα του, τα κόκαλά του και από το πέλμα των ποδιών του μέχρι και την κορυφή του κεφαλιού του να μην έχει πουθενά υγεία»…

Οι μυστηριώδεις μεσαιωνικές επιγραφές στις εκκλησίες

Το τελευταίο μέρος που θα περίμενε κανείς να βρει μια κατάρα είναι μέσα σε ναούς, αν και στον Μεσαίωνα αυτό δεν ήταν καν πρόβλημα.

Πολλές μυστηριώδεις αναπαραστάσεις και κωδικοποιημένες επιγραφέςέχουν εντοπιστεί σε καθεδρικούς ναούς ευρωπαϊκών πόλεων από τα μεσαιωνικά χρόνια που πέρα από επικλήσεις και προσευχές στη Θεία Χάρη, περιλάμβαναν και σκοτεινές κατάρες!

Ο Καθεδρικός του Νόργουιτς της Αγγλίαςείναι γεμάτος από επιγραφές γραμμένες ανάποδα ή με άλλη κρυπτογράφηση, που όταν τελικά τις διάβασαν οι ερευνητές βρήκαν κατάρες και πάλι κατάρες.

Στον Μεσαίωνα ήταν δημοφιλής η τακτική να αντιστρέφεις τη γραφή για να εννοείς τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που λες. Κι έτσι ονόματα οικογενειών γραμμένα ανάποδα σήμαινε απλά-απλά να τις βρει το κακό. Όταν μάλιστα δίπλα από το όνομα φιγούραρε και κάποιο σύμβολο, το φεγγάρι συνήθως, τότε η κατάρα ήταν ακόμα πιο βαριά. Γιατί όμως τις έγραφαν στους ναούς του Θεού; Μα για να είναι ευκολότερο να πιάσει μέσα ακριβώς στο σπίτι του Θεού!

Την ίδια στιγμή, μεσαιωνικές κατάρες κυκλοφορούσαν αβέρτακαι για τους κλέφτες βιβλίων. Στα χρόνια πριν από την ανακάλυψη της τυπογραφίας, τα βιβλία ήταν σπάνια και πολύτιμα και κανείς δεν ήθελε να τα χάσει, γι’ αυτό και τα προστάτευε με κατάρες.

Η κατάρα γραφόταν εδώ από τον λόγιο συντάκτη του πονήματος (ή τον αντιγραφέα) και χαρασσόταν στον κολοφώνα του βιβλίου (στην πρώτη ή την τελευταία εσωτερική σελίδα δηλαδή με τα στοιχεία του βιβλίου).

Ελευθερία μεγάλη υπήρχε για ποιον Θεό θα επικαλούνταν ο γραφέας να εφαρμόσει την κατάρα αλλά και τι θα περιλάμβανε αυτή, με την αχαλίνωτη φαντασία των συγγραφέων να γεννά πρωτόγνωρες κατάρες: από τις αιώνιες φλόγες της Κολάσεως που θα τύλιγαν το σώμα του κλέφτη μέχρι και αρρώστια και πόνο στον ίδιο και όλο του το σόι…

Ιαπωνικές κατάρες

Το όνομα της γνωστότερης και παραδοσιακότερης ιαπωνικής κατάρας μεταφράζεται κάπως σαν «Επίσκεψη στον Ναό κατά την Ώρα του Οξ». Η «Ώρα του Οξ» είναι η περίοδος μεταξύ 1:00-3:00 π.μ., οι πρώτες πρωινές ώρες δηλαδή. Για να εκτελεστεί η κατάρα, έπρεπε ο άνθρωπος να φτιάξει ένα αχυρένιο ομοίωμα του θύματος που να περιέχει ωστόσο κάτι δικό του (όπως τρίχες ή αίμα).

Όταν είχε στα χέρια του τα απαραίτητα, έπρεπε να τρυπώσει σε ναό και να προσαρμόσει το ομοίωμα στο ιερό δέντρο που βρίσκεται στο εσωτερικό του, που είναι το σπίτι των πνευμάτων.

Μόλις καρφωνόταν το ομοίωμα στο δέντρο, η κατάρα ήταν πια έτοιμη να λειτουργήσει.

Όφειλες πάντως υποχρεωτικά να κάνεις τη δουλειά κατά την Ώρα του Οξ, την περίοδο δηλαδή που κυκλοφορούν ελεύθερα τα κακά πνεύματα, και σε κάθε περίπτωση με τη δέουσα μυστικότητα, αφού αν γινόσουν αντιληπτός, τότε η κατάρα θα έπεφτε πάνω σου…

Read more http://apocalypsejohn.com/2015/08/etsi-katariontan-istorika-anthropi-tou...

Ας δούμε όμως αναλυτικά τα γεγονόταπου οδήγησαν στην κατασκευή ενός ολόκληρου ουρανοξύστη για μια εκδίκηση που έμεινε στην ιστορία.
Παρά το γεγονός ότι όλοι οι τίτλοι ευγενείας καταργήθηκαν στην Αργεντινή το 1813, οικογένειες ευγενών ισπανικής καταγωγής, οι οποίοι επωφελήθηκαν από τη διανομή της γης κατά τη διάρκεια της ισπανικής αποικιοκρατίας, συνέχισαν να ασκούν σημαντική επιρροή στη χώρα.

Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν η οικογένεια Anchorena,που κατείχε μεγάλες εκτάσεις γης και διατηρούσε ισχυρές πολιτικές θέσεις. Στο Μπουένος Άιρες κατείχαν ένα πανέμορφο παλάτι το «El Palacio Anchorena» (τώρα «Palacio San Martín»), που χτίστηκε μεταξύ 1905 και 1909, όπου ζούσαν έχωντας 150 άτομα προσωπικό.

Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, ένας από τους γιους της οικογένειας Anchorena ερωτεύτηκε μια κοπέλα από άλλη πλούσια οικογένεια, τους Kavanaghs. Όμως, παρά τα πλούτη τους, οι Kavanaghs δεν είχε την ίδια ευγενή καταγωγή και κοινωνική θέση και η Mercedes Catellanos de Anchorena, η μητέρα νεαρού, απαγόρευσε τη σχέση.

Η οικογένεια Kavanagh πήρε την απόρριψη ως προσωπική προσβολή και Corina Kavanagh, η μητέρα του πληγωμένου κοριτσιού, άρχισε να σχεδιάζει μια πολύ ιδιαίτερη εκδίκηση.

Το παλάτι των Anchorena έχει θέα στην πλατεία Σαν Μαρτίν.Η Mercedes Anchorena χορηγήσανε την κατασκευή μιας εκκλησίας (Basilica del Santisimo Sacramento), μία από τις πιο όμορφες εκκλησίες της πόλης, στην άλλη πλευρά της πλατείας, μνημείο στη ιστορία της οικογένειας. Η θέα από το παλάτι ήταν υπέροχη και λέγεται ότι οι Anchorenas ήταν πολύ περήφανοι για το δημιούργημά τους.

Μπροστά από την εκκλησία ήταν ένα άδειο οικόπεδο, το οποίο η Mercedes Anchorena σχεδίαζε να αγοράσει. Ωστόσο, έκανε το λάθος να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι στην Ευρώπη πριν προχωρήσει στην αγορά. Ενώ ήταν μακριά, η Corina Kavanagh πούλησε τρία δικά της οικόπεδα και αγόρασε τη γη μπροστά από την εκκλησία.

Σε μόλις 14 μήνες το 1934, έχτισε στο οικόπεδο έναν ουρανοξύστη 33 ορόφων από μπετόν, που υψώνεται στα 120 μέτρα, σχεδιασμένο ειδικά για να κόβει τη θέα των Anchorena! Για πολλά χρόνια, αυτό το κτίριο ήταν το ψηλότερο στην Νότια Αμερική και παραμένει ένα εμβληματικό ορόσημο στην πρωτεύουσα.

Όταν η Mercedes Anchorena επέστρεψε από το ταξίδι της δεν μπορούσε πλέον να δει την όμορφη εκκλησία από το σπίτι της. Ακόμη και σήμερα, ο μόνος τρόπος για να θαυμάσει κάποιος τη θέα στο μπροστινό μέρος του ναού είναι από ένα στενό πέρασμα που ονομάζεται… Corina Kavanagh.

Τον Μάιο του 1977, στην πρώτη τους συνάντηση στο Λονδίνο (Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ), ο Καραμανλής εκπλήσσει τον Κάρτερ αυτοχαρακτηριζόμενος ως ένας από τους «πιο φιλο-Αμερικανούς πολιτικούς στην Ευρώπη». Τονίζει στον συνομιλητή του ότι το ζήτημα του Αιγαίου είναι «ένα πιο άμεσο συμφέρον της Ελλάδας και πιο επικίνδυνο», ενώ η Κύπρος «είναι μία τραγωδία, αλλά δεν είναι πρόβλημα που μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας».

Ο Αμερικανός πρόεδρος δηλώνει ότι το Κυπριακό «είναι πιο ευρέως κατανοητό και προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία στις ΗΠΑ», ενώ παραδέχεται ότι έμαθε από τον Καραμανλή για τον κίνδυνο πολέμου λόγω του Αιγαίου.

Στο τέλος της συνάντησης,ο Ελληνας ηγέτης, μιλώντας για την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, λέει ότι όταν είχε επιχειρήσει να διαβουλευθεί τότε με το Βορειο-Ατλαντικό Συμβούλιο, «όλοι έλειπαν σε διακοπές».

Όμως, για τον Νικόλα Σάκο και τον Μπαρτολομέο Βαντσέτι, τους Ιταλούς μετανάστες στη γη της επαγγελίας, «η τελευταία στιγμή τους ανήκε, αυτή η θανάσιμη αγωνία ήταν ο θρίαμβός τους».
Η εκτέλεση των αναρχικών μεταναστών στις 23 Αυγούστου του 1927στη Μασαχουσέτη με τις κατηγορίες του φόνου και της κλοπής, παρά την απουσία ισχυρών αποδείξεων και χωρίς να ληφθούν υπόψη μαρτυρίες που τους αθώωναν, δεν έκλεισε την ιστορία τους στο ντουλάπι της αμερικανικής ιστορίας στις ημέρες του αντικομμουνισμού και του φόβου των μεταναστών.

Η ιστορία του Νικ και του Μπαρτ, όπως τους φώναζαν οι φίλοι στην Αμερική,«γιγαντώθηκε», αφύπνισε συνειδήσεις και στοίχειωσε σαν φάντασμα επί δεκαετίες της Ηνωμένες Πολιτείες -έως ότου το 1977, 50 χρόνια μετά, ο τότε κυβερνήτης της Μασαχουσέτης Μάικλ Δουκάκης υπέγραψε τη διακήρυξη με την οποία αποκατέστησε μετά θάνατον τους Νικόλα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι.
«Ποτέ σε όλη μας την ύπαρξη δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανεκτικότητα, τη δικαιοσύνη, την αλληλοκατανόηση μεταξύ των ανθρώπων, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος. Τα λόγια μας, η ζωή μας, ο πόνος μας δεν είναι τίποτα. Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός τσαγκάρη και ενός φτωχού ψαρά, είναι τα πάντα. Η τελευταία στιγμή μας ανήκει. Αυτή η αγωνία είναι ο θρίαμβός μας»… Είναι τα λόγια του Βαντσέτι μετά την ετυμηγορία που έχουν γραφεί αμέτρητες φορές.

Στις 5 Μαΐου του 1920 oι Σάκο και Βαντσέτι συνελήφθησανέχοντας στα ρούχα τους αναρχικά φυλλάδια και δύο όπλα. Στη συνέχεια βρέθηκαν να κατηγορούνται για τη δολοφονία ενός ταμία και του φύλακα του εργοστασίου υποδημάτων Slater and Morril, που μετέφεραν δύο κουτιά με εισπράξεις σε κεντρικό δρόμο στο προάστιο της Βοστόνης Σάουθ Μπρέιντρι τρεις εβδομάδες πριν.
Μετά από τρεις ακροάσεις, καταδικάστηκαν στην εσχάτη των ποινών το 1921 παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε κανένα ακράδαντο αποδεικτικό στοιχείο εις βάρος τους, τα άλλοθί που δήλωσαν και η απουσία ποινικού μητρώου είχαν αγνοηθεί, ούτε και ελήφθη ποτέ υπόψη η μεταγενέστερη ομολογία κρατούμενου Πορτορικανού, ο οποίος παραδέχθηκε πως είχε λάβει μέρος στην ένοπλη ληστεία και δεν είδε ποτέ τους Σάκο και Βαντσέτι.

Παρά το κύμα συμπαράστασης ανά τον κόσμο,τις διαδηλώσεις χιλιάδων εργατών, την κινητοποίηση του Τύπου, τη σύσταση επιτροπών για την απελευθέρωσή τους, τις δηλώσεις αλληλεγγύης από κορυφαίους διανοούμενους και συγγραφείς της εποχής, όλες οι αιτήσεις για την επανεκδίκαση της υπόθεσης απορρίφθηκαν και οι Ιταλοί μετανάστες κάθισαν στην ηλεκτρική καρέκλα στο Τσαρλστάουν τις 23 Αυγούστου του 1927 –πρώτα ο Σάκο στις 0.19 τα ξημερώματα, και εννέα λεπτά αργότερα, στις 0.26 ο Βαντσέτι. Μέχρι την τελευταία στιγμή διακήρυτταν την αθωότητά τους.

Ο Φερνινάντο Νικόλα Σάκο από το Τορεματζόρε της επαρχίας Φότζα, έφθασε στις Ηνωμένες Πολιτείες λίγο πριν συμπληρώσει τα 18 του χρόνια, το 1909. Ο Βαντσέτι, γιος αγρότη από το Βιλαφαλέτο της επαρχίας Κούνεο, είχε κάνει το μεγάλο ταξίδι σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής στην Αμερική ένα χρόνο νωρίτερα, το 1908, σε ηλικία 20 ετών. Οι δρόμοι τους και η ιδεολογία τους «συναντήθηκαν» εννέα χρόνια αργότερα στους κόλπους ιταλο-αμερικανικής αναρχικής οργάνωσης, και πρωτοστάτησαν στις απεργίες στις τάξεις του εργατικού κινήματος. 

Η οργάνωση διέφυγε το 1917 στο Μεξικό για να μην στρατολογηθεί για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στον οποίο αντιτασσόταν. Εκεί χτίστηκε η φιλία του Μπαρτ και του Νικ, και έμειναν αχώριστοι μέχρι τέλους. Όταν επέστρεψαν στη Μασαχουσέτη δεν γνώριζαν ότι βρίσκονται στη λίστα των ανατρεπτικών στοιχείων που είχε καταρτίσει το υπουργείο Δικαιοσύνης, ούτε ότι τους παρακολουθούν μυστικοί πράκτορες.

Στις ριζοσπαστικές πολιτικές τους πεποιθήσεις και στην άρνησή τους να υπηρετήσουν στον πόλεμο «επένδυσε» η εισαγγελία στη δίκη, και σε συνδυασμό με την προκατάληψη για τους μετανάστες ήλθε η θανατική καταδίκη, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι νέες εξελίξεις στην υπόθεση και να δοθεί το δικαίωμα σε νέα δίκη. Αντιαμερικανικές διαδηλώσεις έλαβαν χώρα σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, οι μεγαλύτερες στην Ιταλία και τη Γαλλία, και σε μία από αυτές στο Παρίσι εξερράγη βόμβα παρασύροντας στο θάνατο 20 ανθρώπους.

H Ballata per Sacco e Vanzetti

Τα λόγια του Βαντσέτι όταν απευθύνεται για τελευταία φορά στον δικαστή Ουέμπστερ Θάγιερ…

«Δεν θα ευχόμουν σε ένα σκυλί ή σε ένα φίδι, στο πιο χαμερπές και δύστυχο πλάσμα στη γη, δεν θα ευχόμουν σε κανένα από αυτά όσα έχω υποφέρει για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος.Όμως, πεποίθησή μου είναι πως έχω υποφέρει για πράγματα για τα οποία είμαι ένοχος. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης, και πράγματι είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός, και πράγματι είμαι Ιταλός.

Όμως, είμαι σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δύο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ άλλες δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα όσα έχω ήδη κάνει».

Είναι τα λόγια του Βαντσέτιόταν απευθύνεται για τελευταία φορά στον δικαστή Ουέμπστερ Θάγιερ…
 

Ξεκίνησε να χορεύει στα κέντρα του Πειραιά. Ταξίδεψε με τη φωνή της σε όλο τον κόσμο, αφού πατρίδα της ήταν μόνο η μουσική. Έκρυβε πάντοτε τουλάχιστον δέκα χρόνια από την ηλικία της και είναι άγνωστη η ημερομηνία της γέννησης της. Ήταν Εβραία, αλλά είχε σχέσεις με γερμανό αξιωματικό και στο σπίτι της έκρυβε αντιστασιακούς. Πέθανε φτωχή και εξαθλιωμένη από Αλτσχάιμερ. 

Εδώ η ιστορία της...

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ των ετών 1883- 1890 από γονείς εβραίους.Ο πατέρας της, Αβραάμ Σκιναζί, ήταν παλιατζής. Η οικογένεια της μετακόμισε μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Και ενώ η μητέρα της εργαζόταν ως καθαρίστρια σε πλούσια σπίτια, μια μέρα οι Τούρκοι ιδιοκτήτες μιας τοπικής ταβέρνας άκουσαν τη Ρόζα να τραγουδά. Ενθουσιάστηκαν από τη φωνή της και αμέσως πήγαν στο σπίτι της για να της ζητήσουν να εμφανιστεί στο κέντρο τους. Τότε κατάλαβε ότι θέλει να ασχοληθεί με το τραγούδι. 

Η Ρόζα μετακόμισε στην Αθήνα μετά από έναν άτυχο έρωτακαι ξεκίνησε να χορεύει στα καμπαρέ του Πειραιά. Η μεγάλη της αγάπη ήταν όμως το τραγούδι και έτσι ξεκίνησε να τραγουδά ελληνικές, αρμένικες και τούρκικες μελωδίες. Σύχναζε στα στέκια των μουσικών της προσφυγιάς και ο Παναγιώτης Τούντας δεν άργησε να την ανακαλύψει. Ο Τούντας κατάλαβε αμέσως το ταλέντο της και τη σύστησε στον Βασίλη Τουμπακάρη της εταιρείας Columbia Records. 

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 30 ηχογράφησε εκταοντάδες δημοτικά, ρεμπέτικα και σμυρναίικα τραγούδια. Η έναρξη της καριέρας της σηματοδοτείται από την ακμή του ρεμπέτικου, του οποίου υπήρξε εκείνη την περίοδο η πιο αντιπροσωπευτική φωνή.

Το τραγούδι "Πρέζα όταν πιεις"αποτέλεσε την αρχή της λογοκρισίας του Μεταξά, που έθεσε στο περιθώριο το ρεμπέτικο τραγούδι την περίοδο του μεσοπολέμου. Το καινούριο ρεύμα μέσα στο πλαίσιο του ρεμπέτικου, το οποίο εκπροσωπούσε ο Βασίλης Τσιτσάνης, θα κέρδιζε έδαφος μετά τον Πόλεμο.

Τα δημοφιλέστερα τραγούδια της:Δημητρούλα, Τα κεριά τα σπαρματσέτα, Ναυτάκι, Χαρικλάκι, Κάτω στα λεμονάδικα, Μπαμπέσα, Καναρίνι μου γλυκό, Αμανές, Μπαμ και μπουμ, Μη βιάζεσαι μικρή μου θα σ'αρραβωνιαστώ, Γύφτισσα, Λιλή η σκανταλιάρα, Σέρβικος πολίτικος, Έλα φως μου, Μού 'χεις πάρει το μυαλό, Αερόπλανο θα πάρω, Πατρινιά, Μαρικάκι μου, κ.ά.

Ταξίδεψε στα Βαλκάνια, την Αίγυπτο, τις ΗΠΑ και τη Μέση Ανατολή.Πατρίδα της ήταν μόνο το τραγούδι. Στην Ελλάδα, παρά το καταπιεστικό καθεστώς της Κατοχής, η Ρόζα συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά και το 1942 μάλιστα άνοιξε το δικό της μουσικό κέντρο, το «Κρυστάλ». Ήταν Εβραία, ωστόσο κατάφερε να βγάλει ένα πλαστό πιστοποιητικό γεννήσεως κυρίως επειδή διατηρούσε σχέση με Γερμανό αξιωματικό.

Η Ρόζα όμως δεν ήταν συνεργάτιδα των Γερμανών. Είχε κρύψει στο σπίτι της αντιστασιακούς μαχητές, ακόμη και Άγγλους απεσταλμένους αντιστασιακούς, ενώ κατάφερε να γλυτώσει αρκετούς Εβραίους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Το 1943 όμως η κάλυψή της κατέρρευσε και τη συνέλαβαν. Παρέμεινε τρεις μήνες στη φυλακή και στη συνέχεια την άφησαν ελεύθερη. Κρυβόταν για το υπόλοιπο διάστημα έως το τέλος του πολέμου, φοβούμενη ότι θα μπορούσε να συλληφθεί ξανά από τους Γερμανούς.

Τα επόμενα χρόνια το σμυρναίικο και το ρεμπέτικο είχαν χάσει πια τη δημοτικότητά τους και έτσι η Ρόζα, όπως και άλλες μεγάλες προσωπικότητες του είδους αυτού, εμφανίζονταν πια περιστασιακά σε επαρχιακά φεστιβάλ και σε μικρότερης εμβέλειας καλλιτεχνικά γεγονότα.

Το θλιβερό τέλος της Ρόζας Εσκενάζυ όταν τρελάθηκε & έμενε σε κοτέτσι

Ωχ, πάλι χάθηκε η μισότρελη γριά μέσα στους δρόμους της απέραντης Αθήνας. Και πάλι ο μπασκίνας της θα πάρει σβάρνα, σαν τρελός, όλα τα τμήματα, μέχρι να την ανακαλύψει. Μονάχα τότε η καρδιά του θε να ρθει στη θέση της. Θα τηνε φέρει στοργικά στο καλυβάκι της, κι εκεί θα προσπαθήσει να τη συνεφέρει, θα την ταΐσει, θα την ξεσκατώσει και θα τη βάλει σα μωρό να κοιμηθεί.
Ήταν η φημισμένη τραγουδίστρια του ’30, η ντίβα του παλιού λαϊκού τραγουδιού. Σε όλα τα καταστήματα δίσκων και γραμμοφώνων, η μποέμικη εικόνα της (σαν καλλονή της μπελ-επόκ) ξετρέλαινε τους μάγκες και τους βλάμηδες. Όλα δικά της: ο άντρας της πιασμένος έμπορος στη Σαλονίκη, ένας κουνιάδος της πολιτευτής, ο ένας γιός της αξιωματικός. Κι η Ρόζα, από καλωσύνες άλλο τίποτα:  άρρωστες τραγουδίστριες να τις συμπαραστέκεται με χρήματα και γιατρικά, νέους; Εργάτες να τους βρίσκει θέση σε κανένα εργοστάσιο. Κάποτε, λίγα χρόνια πριν από τον πόλεμο, βοήθησε και κάποιον χωροφύλακα από την Κορινθία – ή μήπως ήτανε κρυφό ειδύλλιο; Κανείς δεν ξέρει.

Ύστερα ήρθαν συμφορές απανωτές, πόλεμος, πείνα, κατοχή.Η Ρόζα πια δεν ήταν ντίβα, μεσουρανούσαν άλλες. Άρχισαν να σαλεύουνε και τα μυαλά της. Τότε οι δικοί της την πετάξανε σ’ ένα μικρό καλύβι, στην άκρη της Αθήνας. Κακά γερατειά, το κοτέτσι της γεμάτο ποντίκια και κουράδια, κι αυτή να λερώνεται επάνω της, να ζει με τα συντρίμμια της παλιάς της δόξας. Ώσπου την ανακάλυψε επιτέλους ο μπασκίνας της. Τώρα ήτανε φορτηγατζής, μ’ ένα σωρό αυτοκίνητα, μα την παλιά ευεργεσία (ή την παλιά αγάπη) δεν έλεγε να την ξεχάσει. Κίνησε γη και ουρανό για να τη βρει. Ήθελε να την πάρει σπίτι του στην Κορινθία, εκεί να ζει με όλα της τα αγαθά, μα η γριά που να αφήσει το κοτέτσι της!

Μόνος του την υπηρετούσε και τη ντάντευε, μόνος του έκανε τη λάτρα στο καλύβι της, την τάιζε, την έλουζε, τη χτένιζε, την έβγαζε περίπατο, κι άμα θα έφευγε σε μακρινό ταξίδι, την εμπιστευόταν στις διπλανές γειτόνισσες. Τριάντα χρόνια, λένε, βάσταξε αυτή η ιστορία. Κι όταν η Ρόζα πέθανε, τρελή κι αλλοπαρμένη, την πήρε και την έθαψε στην Κορινθία, στο χωριό του.

*Του Ντίνου Χριστιανόπουλου 
Πηγή: pisostapalia.blogspot.gr

'Ένας Αμερικανός μάγειρας ο Τζορτζ Κράμ, δούλευε στο εστιατόριο Moon’s Lake House Σαρατόγκα Σπρίνγκς της Νέας Υόρκης, αγανακτισμένος από τα παράπονα ενός πελάτη, αποφασίζει να του σερβίρει πατάτες τόσο λεπτοκομμένες που να δυσκολευτεί να τις πιάσει με το πιρούνι του. Αυτές οι λεπτοκομμένες τηγανιτές πατάτες θα αποδειχθούν τεράστια επιτυχία.

Στην αρχή ο μαύρος σεφ είχε στο μυαλό του τις τηγανητές πατάτες -τα french fries- μετά όμως το εξέλιξε κόβοντας τες λεπτές λεπτές σχεδόν διάφανες κι έτσι γεννήθηκαν τα τσιπς !Μάλιστα η επιτυχία τους ήταν τόσο μεγάλη ώστε άνοιξε το δικό του μαγαζί με πελάτες"όλων των εθνικοτήτων χρωμάτων κοινωνικού status& ηλικιών αρκεί να αγαπούν το καλό φαγητό".

Σήμερα τα τσιπς καταναλώνονται κατά δισεκατομμύριακι έχουν κάνει πλούσιους εκατοντάδες επιχειρηματίες στον κόσμο.

Μίλησαν για το πάρτυ που οργάνωναν για την κόρη της Παπαλεξανδράτουκαι γύρω στα μεσάνυχτα, η Παπαλεξανδράτου τους καληνύχτησε και αποχώρησε. Κανείς δεν τους ξαναείδε ζωντανούς. Το επόμενο πρωί, οι συνεργάτες του Χρυσαφίδη από το εργοστάσιο που διοικούσε, τηλεφώνησαν στο σπίτι. 

Το σήκωσε ο οικιακός τους βοηθός, ο 28χρονος Ταϊλανδός Πρασέρτ Σερτουασάνα, που τους ενημέρωσε ότι η οικογένεια είχε φύγει για διακοπές και θα επέστρεφε στις 28 του μηνός. Το ίδιο είπε και στον κηπουρό, Κυριάκο Κοίλιαρη, που ήρθε για να περιποιηθεί τον κήπο. 

Το πρωί της 19ης Ιουνίου, η σύζυγος του Ταϊλανδού, Ουαζίτα, πήγε στο σπίτι του Αιγύπτιου πρέσβη, όπου δούλευε η μητέρα του, Κάνυα. 
Ταραγμένη, η Ουαζίτα της είπε ότι ο πατέρας της ήταν σοβαρά άρρωστος και έπρεπε να ταξιδέψει άμεσα στην Μπανγκόκ για να τον δει. Έφυγαν μαζί και πήγαν να αγοράσουν αεροπορικά εισιτήρια για την Ταϊλάνδη. Έκλεισαν δύο, στο όνομα της Ουαζίτα και του συζύγου της.` Λίγο αργότερα, επισκέφτηκαν την αδελφή της Κάνυα, Μαλιράτ, για να της πουν ότι και ο δικός τους πατέρας ήταν άρρωστος και έπρεπε να φύγουν για την Ταϊλάνδη. 

Η βίλα Χρυσαφίδη στην Εκάλη 

Η Μαλιράτ τηλεφώνησε στους δικούς της και έμαθε ότι ο πατέρας της έχαιρε άκρας υγείας. Παρ’ όλα αυτά, την επόμενη η μέρα, η Κάνυα αγόρασε άλλα δύο εισιτήρια για Μπανγκόκ με 113 χιλιάδες δραχμές που δανείστηκε από τη δουλειά της. Οι τέσσερίς τους έφυγαν για Ταϊλανδη την Παρασκευή, 21 Ιουνίου στις 5.40 το απόγευμα. Πλέον, όσοι επισκέφτηκαν τη βίλα της οικογένειας Χρυσαφίδη στην Εκάλη, έβλεπαν ένα χειρόγραφο σημείωμα που έλεγε ότι η οικογένεια έλειπε για διακοπές και θα επέστρεφε στις 26 Ιουνίου. 

Η φρικτή αποκάλυψη

Η οικογένεια Χρυσαφίδη είχε δολοφονηθεί Το βράδυ της 24ης Ιουνίου, συναντήθηκαν έξω από το σπίτι ο ανιψιός του Χρυσαφίδη, Αλέξανδρος Μακρίδης, ο γείτονάς του, Βασίλης Σαλαπάτας και διευθυντής πωλήσεων του εργοστασίου, Αντώνης Γεωργιάδης. Ανήσυχοι μετά την ξαφνική και πολυήμερη απουσία του Χρυσαφίδη, αποφάσισαν να ερευνήσουν το σπίτι. Με τη βοήθεια ενός κλειδαρά, κατάφεραν να μπουν μέσα και αντίκρισαν ένα μακελειό. Μιχάλης Χρυσαφίδης Εντόπισαν τα πτώματα στο υπόγειο, σε τρία ξεχωριστά δωμάτια. Πρώτα, βρήκαν τον 16χρονο Μιχάλη. 

Η δολοφονία της οικογένειας Χρυσαφίδη σε βρετανικό έντυπο. Η Ελισάβετ Χρυσαφίδη ήταν Βρετανή και επρόκειτο να επιστρέψει στη χώρα για να επισκεφτεί τον άρρωστο πατέρα της, πριν δολοφονηθεί

Είχε φιμωθεί με ένα κουρελιασμένο πουκάμισο, τα χέρια και τα πόδια του ήταν δεμένα με νάιλον σχοινί, ενώ το πτώμα του είχε καλυφθεί με μία κουβέρτα. Τον είχαν ξυλοκοπήσει άγρια, το στέρνο του είχε σπάσει και τον είχαν αποτελειώσει με μια βαριοπούλα. Στο διπλανό δωμάτιο, κείτονταν νεκροί ο μεγαλύτερος αδελφός του και ο πατέρας του. Τα χέρια και τα πόδια του μικρού ήταν δεμένα, αλλά όχι και του πατέρα του. Τα πτώματα ήταν και αυτά σκεπασμένα με κουβέρτες και πετσέτες. Στο τρίτο δωμάτιο, βρισκόταν το πτώμα της μητέρας, Λιζ. Φορούσε ένα ακριβό φόρεμα, αλλά όχι εσώρουχο, στοιχείο που οδήγησε τις αρχές στο συμπέρασμα ότι είχε βιαστεί. 

Από την ιατροδικαστική εξέταση, προέκυψε ότι οι δράστες είχαν σκοτώσει την οικογένεια σε “δόσεις”. Πρώτα πέθαναν τα παιδιά στις 20 Ιουνίου, μετά ο πατέρας στις 21 και τελευταία η μητέρα, στις 23 Ιουνίου, αφού είχε φύγει από τη χώρα ο βασικός ύποπτος, ο Ταϊλανδός Πρασέρτ Σερτουασάνα. 

Όλη η συνέχεια εδώ - Mixanitouxronou.gr

Αυτοί είναι οι 10 πιο αδίστακτοι,πληρωμένοι δολοφόνοι της Σικελιάνικη μαφίας, που κρύβονταν πίσω από φρικτές δολοφονίες, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες θύματα.

10. Joseph Barboza, "Το ζώο"

Ο Barboza αποτελούσε τον φόβο και τον τρόμο τη δεκαετία του 1960, καθώς εκτιμάται ότι είχε σκοτώσει περισσότερους από 26 ανθρώπους. Το ψευδώνυμό του "Το ζώο"το πήρε, μετά από έναν καυγά σε ένα μπαρ όπου δάγκωσε το λαιμό ενός άνδρα και του έκοψε κομμάτι. Ο ίδιος ήταν διάσημος μποξέρ της εποχής του και ένας από τους πιο επιτυχημένους, καθώς σπάνια έχανε αγώνα.
Με τέτοιο βιογραφικό ήταν φυσιολογικό να εξελιχθεί σε μια δολοφονική μηχανή, ενώ όταν συνελήφθη στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ και τιμωρήθηκε με ποινή φυλάκισης μόλις 5 ετών, πραγματοποιούσε συνεχώς επιθέσεις στους συγκρατούμενούς του.
Όταν απελευθερώθηκε ξεκίνησετη δράση του ως πληρωμένος δολοφόνος για την οικογένεια Patriarca, μια από τις πιο γνωστές της Σικελιάνικης μαφίας. Οι αγαπημένοι του μέθοδοι δολοφονίας ήταν η ελεύθερη σκόπευση και η τοποθέτηση βόμβας σε αυτοκίνητα, καθώς προτιμούσε να μην αφήνει ίχνη πίσω του.
Τέλος, κατάφερε να μην τιμωρηθεί ποτέ για τους φόνους του, αφού συνεργάστηκε με το FBI και κατέδωσε την κεφαλή της οικογένειας για την οποία εργαζόταν, όταν έμαθε ότι σκόπευαν να τον βγάλουν από τη μέση. Το 1976, έχοντας ζήσει αρκετά χρόνια υπό αστυνομική προστασία, εκτελέστηκε από αγνώστους έξω από το σπίτι του.

9. Joe Gallo "Ο τρελός"

Ο Joe Gallo εργαζόταν για την οικογένεια Profaci,που δρούσε κυρίως στη Νέα Υόρκη. Ήταν ένας από τους πιο αποτελεσματικούς και πιο επικίνδυνους πληρωμένους δολοφόνους. Το ψευδώνυμό του το πήρε από άλλα μέλη της συγκεκριμένης εγκληματικής οργάνωσης εξαιτίας της συνήθειάς του να απομνημονεύει διαλόγους από ταινίες με θέμα τη μαφία. Η φήμη του εκτοξεύτηκε το 1957 όταν θεωρήθηκε ο κύριος ύποπτος για τη δολοφονία του αρχιμαφιόζου Albert Anastasia.
Αργότερα, αποφάσισε να αναλάβει τα ηνία της οργάνωσης που υπηρετούσε, ωστόσο δεν τα κατάφερε ποτέ. Μάλιστα, η οικογένεια σκότωσε τους περισσότερους από τους συνεργάτες του, με τον ίδιο να καταφέρνει να σωθεί, μέσω της... σύλληψής του από τις αρχές. Καταδικάστηκε σε 10ετή ποινή φυλάκισης και απελευθερώθηκε μετά από 8 χρόνια.
Όταν αποφυλακίστηκε αποφάσισε να δολοφονήσει τον αρχηγό της αφροαμερικάνικης μαφίας Colombo, τον οποίο και πυροβόλησε 3 φορές στο κεφάλι. Έναν χρόνο αργότερα δολοφονήθηκε σε ένα εστιατόριο, όπου δειπνούσε με την οικογένειά του και ένας άγνωστος τον πυροβόλησε 5 φορές στο στήθος.

8. Giovanni Brusca

Ο Giovanni Brusca είναι ένα από τους πιο αιμοδιψείςπληρωμένους δολοφόνους της σικελικής μαφίας, καθώς υπολογίζεται ότι εκτέλεσε εν ψυχρώ περισσότερους από 200 ανθρώπους.
Μεγάλωσε στο Παλέρμο και σε νεαρή ηλικία κέρδισε μια θέση στην ομάδα του αρχιμαφιόζου Salvatore Riina. Το 1992 συμμετείχε στην δολοφονία του εισαγγελέα Giovanni Falcone, καθώς μαζί με άλλους είχαν τοποθετήσει μια βόμβα σε μια γέφυρα την οποία ανατίναξαν όταν περνούσε από εκεί.
Αργότερα, ένας από τους συνεργάτες του ο Giuseppe di Matteo,που παρείχε πληροφορίες στις αρχές, τον κατονόμασε για τη δολοφονία του Falcone. Ο ίδιος για να τον αναγκάσει να σιωπήσει απήγαγε τον 11χρονό γιο του τον οποίο και βασάνισε για περισσότερο από 2 χρόνια, απαιτώντας από τον πατέρα του αν αλλάξει την κατάθεσή του. Μετά από 2 χρόνια αποφάσισε να δολοφονήσει τον μικρό και να περιλούσει το πτώμα του με οξύ προκειμένου να σβήσει τα ίχνη. Είχε φροντίσει να στείλει φωτογραφίες στον πατέρα του θύματος.
Ο Brusca, βρίσκεται στην φυλακή, όπου και θα παραμείνει μέχρι το τέλος της ζωής του.

7. John Scalise

Ο John Scalise ήταν ένας από τους πρώτους πληρωμένους δολοφόνουςτου Al Capone, το διάστημα 1930-1940. Αποφάσισε να γίνει μέλος της σικελικής μαφίας όταν έχασε το μάτι του σε έναν καυγά με μαχαίρια και τα πρώτα του αφεντικά ήταν τα αδέλφια Gennas. Αργότερα ανέπτυξε κρυφή επικοινωνία με τον Al Capone και άρχισε να δέχεται συμβόλαια θανάτου από τον διασημότερο αρχιμαφιόζο.
Ο ίδιος πέρασε 14 χρόνια στην φυλακή,όπου δεχόταν συνεχείς επιθέσεις από τους συγκρατούμενούς του. Ήταν ο πιο διάσημος ύποπτος για την αιματηρή επίθεση την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, όταν μαφιόζοι ντυμένοι σαν αστυνομικοί δολοφόνησαν 7 άνδρες. Τότε συνελήφθη από την αστυνομία για την εμπλοκή του στην υπόθεση, αλλά αφέθηκε ελεύθερος λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.
Μερικά χρόνια αργότερα μαζί με άλλους συνεργάτες του σχεδίαζαν τη δολοφονία του Al Capone, ο οποίος πληροφορήθηκε για τα σχέδια και αφού τους βασάνισε τους δολοφόνησε.

6. Tommy DeSimone

Ο Tommy DeSimone υπολογίζεται ότι είχε δολοφονήσειπερισσότερους από 11 ανθρώπους, ενώ οι πληροφοριοδότες συχνά τον περιέγραφαν σαν τον "απόλυτο ψυχοπαθή". 
Διέπραξε τον πρώτο του φόνο το 1968 όταν περπατούσε στο δρόμο και ένας πεζός του είπε να προσέχει, με αποτέλεσμα να τραβήξει το όπλο και να τον πυροβολήσει στο κεφάλι. Ενώ, ο δεύτερος φόνος του έγινε σε ένα μπαρ μετά από έναν λεκτικό καυγά με τον μπάρμαν, που είχε αρνηθεί να χορέψει γι'αυτόν.
Μετά από αυτά τα περιστατικά πληρούσε όλα τα κριτήρια για συνεργασία με την οικογένεια Lufthansa, για χάρη της οποίας δεν δίστασε να πυροβολήσει 6 φορές στο στήθος τον καλύτερό του φίλο Stacks Edwards. Η αδυναμία του να ελέγξει τα νεύρα του τον οδήγησε σε δολοφονίες σημαντικών μελών της μαφίας, όπως οι John Gotti και William DeVino, με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί από άλλα μέλη της.

 5. Salvatore Testa

Ήταν ο γιος γνωστού εγκληματία,που του άφησε μια σημαντική περιουσία και μια θέση στη μαφία. Ο Testa δρούσε ως πληρωμένος δολοφόνος για την οικογένεια Scarfo  από το 1981 μέχρι τον θάνατό του το 1984. Κατά τη διάρκεια αυτού του σύντομου χρονικού διαστήματος κατάφερε να δολοφονήσει περισσότερους από 15 ανθρώπους, μεταξύ των θυμάτων ήταν και οι υπεύθυνοι για τον θάνατο του πατέρα του.
Παράλληλα, κατάφερε να επιβιώσει από πολλαπλές απόπειρες δολοφονίες που σημειώθηκαν σε βάρος του, με σημαντικότερη την επίθεση που δέχθηκε έξω από ένα ιταλικό εστιατόριο, μετά την οποία κόντεψε να χάσει το χέρι του. Οι υπεύθυνοι για την επίθεση περάσαν τη ζωή τους κρυμμένοι, όταν ο ίδιος έμαθε τα ονόματά τους.
Τέλος, ήταν οι φίλοι του που οργάνωσαν τη δολοφονία του μάλιστα τον σκότωσαν πισώπλατα, με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, μετά από εντολή του Scarfo, που πίστευε ότι ο Testa ήθελε να τον δολοφονήσει.

4. Salvatore Gravano, "Σάμι ο ταύρος"

Ο Salvatore Gravano υπηρέτησε την οικογένεια Gambino, ενώ έγινε γνωστός μετά την κατάθεσή του εις βάρος του πρώην αφεντικού του John Gotti, καθώς οι πληροφορίες που παρείχε στις αρχές ήταν αρκετές για να κλείσουν για πάντα στη φυλακή τον διάσημο μαφιόζο. 
Το ψευδώνυμό του το οφείλει στη σωματική του διάπλαση και τη συνήθειά του να ξεκινά καυγάδες με τους άλλους μαφιόζους. Ξεκίνησε τη συνεργασία του με τη μαφία το 1960 και τα πρώτα του αφεντικά ήταν οι Colombo. Αρχικά οι αρμοδιότητές του δεν είχαν να κάνουν με εκτελέσεις, παρά μόνο με ληστείες και άλλα μικροεγκλήματα, ωστόσο η εξέλιξη του ήταν τέτοια που οι αρχιμαφιόζοι δεν άργησαν να του προτείνουν τα πρώτα συμβόλαια θανάτου.
Η φήμη του εκτοξεύθηκε μετά τη δολοφονίατου φίλου του Tommy Spero, ενός εκ των πιο επικίνδυνων εγκληματιών της εποχής.
Αργότερα ο αρχηγός της οικογένειας Gambino αποφάσισε να τον κάνει δεξί του χέρι και να του αναθέτει τις σημαντικότερες αποστολές, με αποτέλεσμα μέχρι τη σύλληψή του να έχει δολοφονήσει για λογαριασμό της οικογένειας περισσότερους από 19 ανθρώπους. Κατάφερε μετά από τις διαπραγματεύσεις με την αστυνομία και την παροχή πληροφοριών για τον Gotti, να εκτίσει μόλις 5 χρόνια από την ποινή του. Ενώ, μετά την αποφυλάκισή του προσπάθησε να κρυφτεί, ωστόσο εντοπίστηκε από μέλη της οικογένειας Gotti και δολοφονήθηκε.

3. Giuseppe Greco

Ο Giuseppe Greco δρούσε κυρίως στο Παλέρμο της Ιταλίας, σε αντίθεση με άλλους πληρωμένους δολοφόνους που δρούσαν στις ΗΠΑ. Είχε καταφέρει αν αποδράσει από τις φυλακές το 1970 και από τότε, δημιουργούσε εγκληματικές ομάδες και είχε διαπράξει δεκάδες δολοφονίες, οι οποίες σύμφωνα με ανεπίσημους υπολογισμούς ανέρχονται στις 80.
Μια από τις σημαντικότερες και πιο φρικτές δολοφονίες του ήταν αυτή του αρχιμαφιόζου Rosaria Riccobono, τον οποίο κάλεσε στο σπίτι του για φαγητό και τον δολοφόνησε μαζί με τους συνεργάτες του, εκτελώντας το συμβόλαιο που είχε υπογράψει με τον Salvatore Riina. Τα πτώματα δεν βρέθηκαν ποτέ, ενώ οι πληροφοριοδότες κατέθεσαν ότι ταΐστηκαν σε γουρούνια.
Ο Greco δολοφονήθηκε το 1985, σε ηλικία 33 ετών, στο σπίτι του από μέλη της ίδιας του της ομάδας.

2. Abraham Reles

Ο Abraham Reles θεωρείταιότι ήταν ένας από τους πιο επικίνδυνους και πιο αποδοτικούς πληρωμένους δολοφόνους, καθώς υπολογίζεται ότι είχε διαπράξει αμέτρητες δολοφονίες. Ο ίδιος εργαζόταν για τη μαφία από το 1920 έως το 1950 και υπολογίζεται ότι συνεργαζόταν με πολλές και διαφορετικές οικογένειες, ανάλογα με το συμφέρον του. 
Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείοκαι την ένταξη του στη Μαφία ανακάλυψε ότι ο φίλος του Meyer Shapiro σχεδίαζε να τον δολοφονήσει με αποτέλεσμα να εξαπολύσει κυνήγι εις βάρος ολόκληρης της οικογένειας Shapiro. Αφού δολοφόνησε τον Irving Shapiro έξω από το σπίτι του, κατάφερε να εντοπίσει τον Meyer Shapiro και να τον πυροβολήσει στο πρόσωπο, ενώ ανακάλυψε την κρυψώνα και του τρίτου αδελφού, τον οποίο έθαψε ζωντανό.
Μερικά χρόνια αργότερα συνελήφθη από τις αρχές και κλείστηκε στην φυλακή, ενώ εικάζεται ότι πέθανε σε μια προσπάθειά του να αποδράσει.

1. Richard Kuklinski

Ο Richard Kuklinski ίσως να είναι ο λιγότερο γνωστόςπληρωμένος δολοφόνος της λίστας, ωστόσο υπολογίζεται ότι ήταν ο πιο αποδοτικός, αφού είχε εκτελέσει περισσότερους από 200 ανθρώπους. Δρούσε κυρίως στη Νέα Υόρκη και συνεργαζόταν με την οικογένεια DeCavalcante. Διέπραξε τον πρώτο του φόνο σε ηλικία 15 ετών, ενώ λίγα χρόνια αργότερα εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο επικίνδυνους δολοφόνους κατά συρροήν του Μανχάταν.

Η φήμη του, αλλά κυρίως η δράση του προσέλκυσε το ενδιαφέρον της μαφίας, με αποτέλεσμα να δεχθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα τα πρώτα του συμβόλαια.
Εργάστηκε για περισσότερα από 30 χρόνια ως πληρωμένος δολοφόνος, ενώ δεν συνελήφθη ποτέ μιας και δεν βρέθηκαν ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος του. Συνελήφθη μόνο όταν ένας αστυνομικός έγινε μέλος της ομάδας του και κατάφερε να καταγράψει τα σχέδια για το επόμενο χτύπημα του. Πέθανε στα 70 του χρόνια στη φυλακή.

Πηγή:  listverse

Η Καρρέρα με καταγωγή από την Νικαράγουα αποτελούσε θέμα συζήτησης στα διεθνή media στα τέλη της δεκαετίας του '80. Κάποιοι προσπαθούσαν να συγκρίνουν την Μπάρμπαρα με την Μπιάνκα Τζάγκερ. Οι δύο γυναίκες είχαν κοινή καταγωγή. Είχαν ξεκινήσει άγνωστες από την ιδιαίτερα τότε ταλαιπωρημένη χώρα της Νοτίου Αμερικής για να κατακτήσουν ολόκληρο τον πλανήτη. Σε αυτό βέβαια πέρα από τα ικανότητές τους σε επαγγελματικό επίπεδο βοήθησαν και οι προσωπικές τους επιλογές. Η Μπιάνκα παντρεύτηκε τον αρχηγό των "Rolling Stones"Μικ Τζάγκερ και η Μπάρμπαρα τον Έλληνα εφοπλιστή Νίκι Μαυρολέων.

Ο Μπλούη και η ιδιόκτητη περιοχή

Το Πόρτο Χέλι από ψηλά

Οι εποχές τότε ήταν διαφορετικές. Οι Έλληνες μεγαλοεφοπλιστές όπως ο πατριάρχης της οικογένειας Μαυρολέων, Μπλούη αγόραζε ιδιόκτητες περιοχές σε εξωτικά νησιά και το "άγνωστο"Πόρτο Χέλι. Εικοσιπέντε χρόνια πριν η περιοχή δεν "έλεγε"κάτι το ιδιαίτερο στους έλληνες ισχυρούς του χρήματος. Οι πλοιοκτήτες και μεγαλοεπιχειρηματίες προτιμούσαν να αγοράσουν πολυτελή διαμερίσματα στην Park Lane και την Belgravia του Λονδίνου, λαμπερά οροφοδιαμερίσματα σε χρυσούς ουρανοξύστες του Μανχάταν ή βίλλες στο Westchester και τα Hamptons. Ο Μπλούη Μαυρολέων υπήρξε ένας από τους πρώτους οι οποίοι αγόρασαν γη στην όμορφη περιοχή της Πελοποννήσου. Η γιαγιά Γερτρούδη θυμάται ότι η αγορά αυτή είχε λάβει μυθικές διαστάσεις. Κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει εκεί εκτός αν αποτελούσε μέλος της παρέας του οικοδεσπότη ή προσωπικότητα του διεθνούς τζετ-σετ.

Οι Νιάρχοι, οι Γκίννες, η Μπάρμπαρα

Οι μεγαλύτερες προσωπικότητες της διεθνούς επιχειρηματικής και κοινωνικής ζωής επισκέπτονταν την ιδιόκτητη έκταση. Τα παιδιά του μεγιστάνα Σταύρου Νιάρχου οι Φίλιππος και Σπύρος περνούσαν με ταχύπλοα από την Σπετσοπούλα στο Πόρτο Χέλι. Οι Νιάρχοι διατηρούσαν στενή σχέση με τον Νίκι Μαυρολέοντα. Ο Νίκι όπως και οι Φίλιππος-Σπύρος αλλά και ο πρόωρα χαμένος Κωνσταντίνος υπήρξαν μεγάλοι playboys. Οι ωραιότερες γυναίκες του διεθνούς τζετ σετ είχαν περάσει από το κρεβάτι τους εκείνη την εποχή. Ο Φίλιππος και ο Σπύρος παντρεύτηκαν τελικά τις πάμπλουτες ξαδέλφες Γκίννες.

Το κυνηγητό των paparazzi

Η Ιρίνα Σέικ

Οι ξανθιές εντυπωσιακές γόνοι της οικογένειας Γκίννες (των τραπεζών και της διεθνούς ζυθοποιίας) βρίσκονταν στο στόχαστρο της παγκόσμιας επικαιρότητας. Οι γόνοι Γκίννες παντρεύτηκαν τους δύο γυιούς του Έλληνα κροίσου. Το όλο story έμοιαζε μυθικό. Οι φωτογράφοι κυνηγούσαν τότε την Καρρέρα με τα αποκαλυπτικά μπικίνι.

Η star πρωταγωνιστούσε σε ταινίες περιπέτειας και βέβαια υπήρξε ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα κορίτσια των ταινιών Τζέιμς Μπόντ ("Never say never again"). Ο άτακτος Νίκι πίστευε ότι είχε "ανακαλύψει"την γυναίκα της ζωής του. Αργότερα χώρισαν. Πριν πολλά χρόνια όμως ο διεθνής Τύπος αντιμετώπιζε το ζευγάρι - ειδικά όταν εμφανίζονταν σε parties στο Λος Άντζελες, στα νησιά της Καραϊβικής, τις παραλίες του Μεξικού ή τη Νότιο Γαλλία-κάτι σαν το ζεύγος Μπράντλεϊ Κούπερ - Ιρίνα Σέικ.

Η Καρολίνα και η δολοφονία του Κάρλος

Ωραίες γυναίκες ισχυροί εφοπλιστές ένα υπέροχο τοπίο. Ακόμα και η πριγκίπισσα Καρολίνα του Μονακό δεν μπορούσε να αντισταθεί στην γοητεία του Πόρτο Χέλι. Η Καρολίνα αγάπησε την περιοχή από τα νεανικά της ακόμα χρόνια όταν την φιλοξενούσαν οι Νιάρχοι στην Σπετσοπούλα. Τώρα πλέον επισκέπτεται τις Σπέτσες και το Πόρτο Χέλι με την πριγκιπική θαλαμηγό "Pacha III". Ο Μαυρολέων πούλησε την περιοχή μετά από ένα τραγικό συμβάν. Ο αγαπημένος του γυιός Κάρλος ο ωραίος ατρόμητος, ασυμβίβαστος Κάρλος ο οποίος πολεμούσε στο πλευρό των Μουτζαχεντίν βρέθηκε δολοφονημένος στο δωμάτιο ξενοδοχείου στο Πεσαβάρ του Πακιστάν. Στο μπράτσο του ήταν καρφωμένη μια σύριγγα.

Στην Σαρδηνία με τον Ρόμπι

Από αριστερά: Αλέξης Βέλλερ, Καρολίν Σόιφλε, Ρόμπι Γουίλιαμς και η σύζυγός του Αϊντα Γουίλιαμς.

Αφήνω πίσω μου το παρελθόν. Η σκέψη «πετάει» σε μιά από τις πλέον κοσμοπολίτικες περιοχές του πλανήτη. Το Porto Cervo είναι γεμάτο από πολυεκαττομυριούχους, big stars πανέμορφες γυναίκες με εντυπωσιακά ρούχα και πανάκριβα μπιζού. Το κατάλληλο spot στη μαγευτική Σαρδηνία για να ανοίξει μιά ακόμα μπουτίκ του παγκοσμίου φήμης οίκου κοσμημάτων Chopard. Στο πλευρό της Καρολίν Σόιφλε ο διάσημος τραγουδιστής Ρόμπι Γουίλιαμς και η σύζυγός του Αϊντα. Λίγες βδομάδες πρίν η Αλεσσάντρα Αμπρόσιο και η Ανα-Μπεατρίς Μπάρος οι οποίες φωτογραφίζονται συνέχεια με κοσμήματα Chopard πέρασαν από την Σαρδηνία. Τις τελευταίες μέρες τα δύο top models κάνουν διακοπές μαζί με τους συντρόφους τους στη Μύκονο.

Πηγή: tovima.gr

Λαϊκός κινηματογράφος με το ακριβότερο εισιτήριο για το είδος του και με προβολές ξένων ταινιών.
Στο Κέντρο της Αθήνας στα Χαυτεία κοντά στο ΜΙΝΙΟΝ λίγο παραπέρα από το παλιό φαρμακείο του ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ.

Τι σήμαινε για τους νέους της εποχής ;

• Μαγκιά....σκασιαρχείο...
• Κοπάνα από το σχολείο  και στο ταμείο στην σειρά...
• "Απαγορεύονται τα κασελάκια"
• "Απαγορεύεται το κάπνισμα"

Τα κασελάκια ήταν των λούστρων της Αθήνας....

Η ταξιθέτρια αντρούτσος αυστηρή και με τον φακό στο χέρι να ρίχνει το φώς σε όποιον έκανε φασαρία κατά την διάρκεια της προβολής.
Ταινίες πολεμικές....οι δικοί μας...οι εχθροί και δώστου τα σφυρίγματα και τα παλαμάκια με την επέλαση του ιππικού.

Αρκετοί καθόντουσαν να δούν την ταινίακαι δεύτερη φορά οπότε περνούσε η ταξιθέτρια...
"οι πρωϊνοί να φεύγουνε..."

Στην αρχή ο κινηματογράφος βρισκόταν στην θέση του ΜΙΝΙΟΝ... Τα αρχικά των ονομάτων από τις κόρες της ιδιοκτήτριας Ρόζα και  Κλαίρη του έδωσαν το όνομα.
Στην συνέχεια πήγε απέναντι και έγινε το ΝΕΟ ΡΟΖΙΚΛΑΙΡ για να το κλείσει η Χούντα το 1968.

Άλλοι είπαν γιατί ήταν "άντρο ακολασίας"και ήθελε να προστατεύσει τους νέους.
Ίσως για τις αισθησιακές ταινίες που έβαζε στην συνέχεια με το  ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ ΔΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ  να μην ισχύει αλλά και γιατί έγινε στέκι ανώμαλων τύπων.

Πολλά τα ευτράπελα εκείνων των χρόνων με τους πλακαδόρους στον εξώστη να ψήνουν ρέγγες ανάβοντας εφημερίδα.
Το Ροζικλαίρ σημάδεψε μια εποχή και όσοι το είχαν επισκεφθεί το "έγραφαν"στο "βιογραφικό της μαγκιάς". 

Πηγή: pisostapalia.blogspot.gr